Categorie: Blog

Blog nr. 32…

Mae Rim, Thailand, 14 juli 2017.

–  Verwondering & Bewondering…
–  Rijstteelt:  Vakmanschap = Meesterschap…
–  Muggen-Alert & Mini-Bijters…
–  Dorpskliniek…

Veel reacties na mijn laatste Blogs (nr. 30 en 31) – fijn want ik had erom gevraagd – Dank..!
Sommigen waren bezorgd om mijn “losse contactdraadjes” en “weinig voeding”.
Noot: ik stuur altijd z.s.m. een RE-mail aan iedereen die reageert. Soms verwerk ik die Re- reacties in een volgend Blog – aangepast voor de leesbaarheid en anoniem i.v.m. privacy.

Wil alvast zeggen dat bezorgdheid niet nodig is – later misschien meer. Nu eerst over ‘Wonderen der Natuur’ – en… aanvullende weetjes over de moesson en rijst telen – (hoop niet in herhaling te vervallen).

Paradijs…

Jaarlijks tropen-fenomeen: de moesson – we zitten er weer middenin. Afgelopen weken vielen er groeizame buien – soms ‘drizzelde’ het de hele nacht. Wonderbaarlijk hoe onstuimig de natuur ervan groeit. In mei leek alles dood en verbrand. Maar na de eerste moessonbuien barste het groen uit takken en twijgen en uit de kale aarde spoot onkruid omhoog. Algauw verscheen er ook schitterende bloei met verrukkelijke geuren – ik denk dan: dit is hemels! – zou het Paradijs echt mooier zijn..?

Verwondering en Bewondering…

Voor trouwe lezers geen nieuws: de Wonderen der Natuur maken mij sprakeloos.
Mijn verwondering is nu op z’n hoogst – (net als in het voorjaar in Nederland, als de natuur weer frisgroen werd). Die verwondering gaat overigens verder. In het vorige blog schreef ik over ‘voedende relaties’ voor m’n ontwikkeling en groei – wil de natuur er nu aan toevoegen.

Ik voel me enorm bevoorrecht. Als kind was ik vaak in de natuur en bij de zee en beleefde er sublieme momenten. Later kon ik nog meer natuur-pracht bewonderen tijdens vakantie- en zakenreizen. Ook daar had ik ervaringen vol stil geluk – ervaringen die je best ‘religieus’ mag noemen.

Het is onmogelijk te bepalen welke ervaring de mooiste en diepste indruk achterliet. Herinneringen aan natuur-wondertjes in ’s-Gravenzandse sloten, zijn net zo helder, intens en vol van verrukking, als die aan het donderende geraas van de immense Niagara watervallen en het adembenemende uitzicht (uit een vliegtuig) over de met sneeuw bepoederde Rocky Mountains in Canada. Het aantal prachtplekken wat ik mocht bezoeken, en de variëteit aan schoonheid die ik mocht indrinken, is ontelbaar en multi-verschillend, maar… het sublieme van de beleving blijft gelijk: stille schoonheid, eindeloze ruimte en vredige verrukking – nietigheid verbonden in grootsheid – feitelijk onbeschrijfelijk.

Ik begrijp best waarom Boeddha adviseerde om in de natuur te mediteren – (wat hij zelf ook deed, net als Jezus en andere Meesters). Ook begrijp ik waarom monniken het maanden of zelfs jaren in afzondering kunnen volhouden. Het gaat vanzelf omdat het me ‘voed en verlicht’ en ik (mezelf) kan ZIJN … één met de natuur of het Universum.
(Sorry voor het verheven uitstapje.)

Bewondering…
Iets heel anders is mijn bewondering voor de rijstboeren hier – of… misschien niet eens zóveel anders. In Blog nr. 27 schreef ik er al over – toen vooral over de oogst – nu iets over de…

Nieuwe rijstteelt…

Vooraf: al mijn hele leven buig ik vol respect voor boeren en tuinders, omdat ze elke keer weer moedig opnieuw beginnen – zekerheid over succes en opbrengst: Nul – Nada – Niente – [‘Mai Mie’ in het Thias].

Zodra de moesson zich aandient, treffen de boeren voorbereidingen. Als de eerste regen de grond bevochtigt heeft, maaien* ze opgeschoten onkruid van de veldjes (paddy fields), vervolgens worden deze geploegd of gefreesd en daarna onder water gezet.

Daarop volgt een zware klus. Beschadigde dammetjes worden hersteld, door zompige klei uit de ondergelopen veldjes te peuren en tegen de dammetjes te ‘plakken en smeren’. Ook worden alle kanaaltjes geschoond. Sommige boeren dragen laarzen maar de meeste werken blootsvoets – (laarzen blijven in de klei-boter steken en raken vol water, en je krijgt er stinkvoeten in). In de vochtige warmte is dit zware werk alleen in een traag tempo vol te houden.
Ik kan het niet, omdat mijn westerse tempo nog altijd te hoog ligt – werk mezelf letterlijk leeg – al drink ik emmers water, mijn lijf kan het vochtverlies onmogelijk bijbenen.

* Maaien gebeurt nu met hand-machines – (dezelfde die Nederlandse wegwerkers gebruiken om gras rond verkeerspaaltjes te maaien). Helaas worden tegenwoordig ook wel chemische middelen gebruikt. Ploegen, frezen en egaliseren – vroeger werk voor de buffels – wordt nu met tractoren en handmachines gedaan.

Vakmanschap is…

… Meesterschap – ook bij de rijstteelt. Succesfactor 1: als alle voorbereidende klussen geklaard zijn, worden de veldjes geëgaliseerd – voor een succesvolle teelt moeten ze tot in alle hoeken ‘waterpas’ liggen. Vakkundige boeren zeulen hun machine net zo lang door de ondergelopen veldjes tot ze tevreden zijn – vroeger zwoegden ze achter hun buffels, die met een egge achter zich aan plonzend door de smurrie sjokten.

Als de veldjes er biljartlaken-strak bijliggen volgt succesfactor 2: gelijkmatig zaaien of planten*. Bij ons in de bergen wordt de meeste rijst gezaaid – tegenwoordig vaak met een soort blaasmachine – vanuit een voorraadtank op de rug wordt de rijst via een handslang weggeblazen. Vanzelfsprekend is het zaak om de zaadkorrels gelijkmatig te verdelen, ze mogen niet op hoopjes terecht komen.

Ook bij planten is gelijkmatige verdeling essentieel, maar hier komt nog bij dat alle plantjes even diep in de klei-boter moeten worden gedrukt. Ook zwaar werk; voorover gebogen de rijstplantjes in die smeuïge boter steken – met je voeten in de zuigende smurrie en tot aan je knieën in het water. Dit wordt trouwens altijd in groepsverband gedaan, door familie of loonwerkers uit de buurt en… met aanstekelijk plezier.

* Zaaien of Planten..?
Door eerst op een plantbed te zaaien en later uit te planten duurt de veldteelt korter en kan vaker worden geteeld. Ook kan de kwaliteit van het zaai- plantgoed vooraf beter worden gecontroleerd. Bij ons land in Mae Ann kan door gebrek aan water sowieso maar 1 x per jaar worden geteeld. Daardoor is zaaien hier economischer – planten vereist immers meer handelingen en mankracht.
Overigens zeggen veel Thai dat ‘Zaaiboeren’ luier zijn dan ‘Plantboeren’.

Vraatzucht…

Gezaaide rijst vereist daarna een extra tussenstap. Na het zaaien laten de boeren het water tot nét boven landniveau weglopen, om te voorkomen dat het zaaigoed verstikt en verrot. Gedurende 3 tot 5 dagen liggen de veldjes er glibberig glimmend en klei-kleurig bij. Dan is er gevaar voor vogelvraat. Als vogels de kiemende rijst ontdekken, komen ze die in zwermen wegpikken. Om ze weg te jagen plaatsen boeren vogelverschrikkers en sommige verdedigen hun rijst persoonlijk van voor zonsopgang tot na zonsondergang. Bij alle rijstvelden staan zogenoemde Sala’s – soort prieeltjes – waar boeren kunnen schuilen voor zon en regen, vele zijn voorzien van klamboe en kookgerei. (Sóms nuttigen boeren er een alcoholische versnapering, waarna ze in slaap vallen – droom-momenten voor boer en vogels.)

Zodra de rijst enkele centimeters boven de grond uitkomt en ze de veldjes met een heldergroene zweem kleurt, worden ze ‘langzaam’ weer onder water gezet – langzaam om te voorkomen dat de rijst koude voetjes krijgt en afsterft. (Water op rijstvelden voelt altijd tamelijk warm aan.)

Na het zaaien of planten volgt voor de boeren een relatief rustige tijd, maar… tot aan de oogst blijft oppassen geboden – onder andere voor nóg meer vraatzucht. Verschillende insecten kunnen schade veroorzaken, en… bijvoorbeeld ratten houden van de jonge rijst.

Muggen-Alert…

Ik schreef al vaker over muggen-ellende tijdens de moesson – wil nu nog wat toevoegen, op gevaar af dat het gaat vervelen.

Ik had laatst een keelontsteking die niet vanzelf wegging – ging naar de dorpskliniek en kreeg een antibioticakuur – (niks voor mij). Bij de kliniek vonden ze me ‘dom’ omdat ik pas kwam na een paar dagen keelpijn – Sa riep ook steeds: ‘ga nou naar de dokter’! In deze tijd worden namelijk veel mensen ziek van de muggenbeten. Elk jaar komen vele in het ziekenhuis en elk jaar zijn er slachtoffers*. In de kliniek werd ik daarom Alert op vlekjes en bultjes gescreend.
(In de buitengebieden komen gemeentewerkers gratis huis-en-tuin uitroken – voor kenners: ze gebruiken een Pulsfog.)

* Veel westerlingen denken dat in de tropen alleen de malariamug gevaarlijk kan zijn – intussen weet ik dat veel soorten je ernstig ziek kunnen maken. Ik word regelmatig gestoken en voel dat het me uitput of in ieder geval aan m’n weerstand knaagt. Wil hier aan toevoegen dat westerse reisorganisaties en artsen mijns inziens te luchtig doen over de gevaren – ik hoor er althans weinig over.

Mini-Bijters…

Er zijn nog andere insecten die ons tijdens de moesson lastigvallen. Zo is er een mini-vliegje wat het op ogen voorzien heeft. Het bijt erg irritant in je ooghoeken en dat kan leiden tot nare ontstekingen. Daarom dragen wij nu een soort Nikab als we op het land werken. Grappig om te zien: boeddhistische boeren mohammedaans ingepakt.

Dorpskliniek…

… waarover ik schreef is een soort huisartsenpost van de overheid. De bezetting bestaat uit een arts en verpleegkundige plus enkele assistenten, én… een (Thaise-) massagetherapeut. Behandelingen, medicijnen en verbandmiddelen zijn er bijna gratis. We kunnen er terecht met kleine aandoeningen en onder andere dagelijks wonden laten verzorgen – bijvoorbeeld na lichte ingrepen in een ziekenhuis.

Ik moest helaas al meerdere keren gebruik maken van deze Thaise super-service. Zulke zorg is in de tropen natuurlijk levensbelangrijk. Je kunt je wel voorstellen dat slechte wondverzorging in dit klimaat tot vervelende complicaties kan leiden .

Einde Blog nr. 32 – er was meer schrijfstof, onder andere over een ‘Slangincidentje’, maar Vol=Vol – nr. 33 volgt spoedig. Voor nu: Bedankt voor het lezen en…

Hartelijke groeten,
Luc
PS – Fijne Vakantie aan degenen die dat (gaan) vieren..!!!

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 31…

Mae Rim, Thailand, 22 juni 2017.

Eerder dan gepland – jullie reacties nodigden tot …

–  Re-Reacties + Resultaat…
–  Weg uit het Zilte Zeeklimaat…
–  Eigen-Aardigheden – Gevolgen:
–  Voedzame Inspiratie…
–  Nieuw: Donaties – Sponsoring…

Enkele reacties op Blog nr. 30 – [aangepast om het kort te houden]…
‘Waarom vraag je geregeld of mensen de blog nog leuk vinden? Waarschijnlijk omdat je geen reacties krijgt. Dat is normaal, is tenminste mijn ervaring’.
‘Hartelijk dank voor je wederom mooie bericht. De combinatie van het inkijkje in jullie leven en jouw reflectie op grotere levensvragen waardeer ik zeer’.
‘Uiteraard lees ik ze met belangstelling – doet me ook goed dat het goed met je gaat’.
‘Je hebt gelijk dat je zo af en toe eens vraagt of je Blogs gewaardeerd worden. Van mijn kant volmondig “ja”! Ik ben er altijd blij mee – Dank je wel’.
‘Door de stortvloed aan informatie en de Social media gekte, houden mensen geen tijd meer over voor persoonlijk contact’.
‘Heerlijke weekend-lectuur Luc, leuk om op de hoogte te blijven’!
‘Ik woon nog in Nederland en ervaar hetzelfde, ook bij mij gaan veel contactdraadjes los, en er ontstaan intensere nieuwe […]’.
‘Lekker blijven schrijven’.
‘Ik word elke keer blij als er een blog binnenkomt !!! En of die nu over het land gaat, over jou of over je feelings maakt me geen reet uit. Je schrijft positief en daar hou ik van. Dus van mij mag je blijven schrijven, graag zelfs’.

Veel dank aan iedereen; voor de moeite en voor de waardering die ik proef!

Re-Reacties + Resultaat…

Ongeveer 10 á 20% van degenen die een aankondiging krijgen reageert – volgens deskundigen een prima score en voor mij voldoende – (statistieken zeggen mij weinig). Ik vraag reacties om na te gaan of ik wordt begrepen en om suggesties te ontlokken – dus, ook om mezelf te verbeteren.
Het kan de (moderne) mens niet ontgaan: Social media – en Blogs en Nieuwsbrieven – dragen bij aan Tsunami’s leesvoer. Noodzaak voor de één, verslaving voor de ander, voor weer anderen wellicht een kwelling.

Van een marketing-goeroe: “Niet op Sociale Media..? – Oeps, dat betekent: Geen contacten = Geen werk = Geen leven en Geen toekomst!”
In dit moderne tijdperk lijkt Economie de nieuwe religie; een doel op zich. Ik voel me soms een Economische koe – een nummer wat alleen telt omdat hét kan worden uitgemolken. Digitale uitwisseling en Informatie zijn van levensbelang – althans, voor wie deze religie gelooft.

Resultaat…
Jullie reacties bemoedigden mij weer. Ik ben wederom wijzer geworden en blijf schrijven, bij voorkeur spontaan, over de actualiteit hier en over wat in me opkomt. Schreef eerder: kan in Bloggen m’n ei kwijt en het houdt me alert – toevoeging nu: de kans blijft dat iemand er iets aan heeft – “niet geschoten is zeker gemist”.

Overigens kwamen er geen afschrijvingen – betekent natuurlijk niet dat iedereen mijn Blogs daadwerkelijk leest – vele hebben geen tijd, andere deleten misschien meteen.

Weg uit het Zilte Zeeklimaat…

Met losse contactdraadjes in het vorige Blog doelde ik ook op Frisse Feedback uit Nederland. Jullie reactie-draadjes triggeren verder borduren.

Voor mijn verhuizing naar Thailand, leefde ik jaren als kluizenaar – woonde alleen en vermeed contacten (mede vanwege burn-out-gevolgen). Past ook bij mijn aard om relatief weinig contact te zoeken – 1-op-1 of in klein gezelschap voelt prima, vooral als dat contact niet alleen oppervlakkig is – maar in de massa voel ik me gauw verloren.

Import: Vreemde eenden…
Ik heb m’n wortels losgetrokken uit de Westlandse Geestgronden en m’n lijf uit het Zilte Zeeklimaat; het dynamische Westland verruilt voor een trager Tropenbestaan, en de (s)Prekende Hollands-Calvinistische cultuur gewisseld voor de ingetogen Thais-Boeddhistische. Heb mezelf overgeplant in het Noord-Thaise berglandschap met haar ovenwarme Savanneklimaat. (Lijkt in Nederland nu ook te heersen.)
Ik wist en weet: totaal en diep wortelen in dit oh zo andere land, gaat nooit helemaal lukken. Maar… ik word geaccepteerd en gekoesterd en voel me hier thuis. Desalniettemin blijf ik Import – een Vreemde eend – en de doorsnee Thai blijft een vreemde voor mij, meestal zelfs een mysterie.

Je zou kunnen vragen: ‘Maar die vruchtbare bodem en dat groeizame klimaat zijn toch perfect om te wortelen Luc?’ – en… ‘In die zachtaardige boeddhistische leefsfeer móet je toch kunnen gedijen?’ Antwoord op beide vragen: “Ja!”
Er zijn echter omstandigheden die Totaal aarden of Integreren belemmeren: de cultuur-eigen-aardigheden verschillen teveel en diepgaande contacten zijn nagenoeg onmogelijk, alleen al omdat ik mij (de achtergrond-nuances van) de taal niet meer eigen kan maken.

Eigen-Aardigheden…

Toevallig stuurde vriend Jaap mij enkele zinnen uit een boekje van Bas Heijne – titel Onbehagen...
“Een mens is helemaal geen autonoom individu, maar grotendeels het product van een cultuur waarin hij of zij geboren wordt [en opgroeit] — de cultuur geeft de mens een mal, waarin hij zelf zijn leven vorm kan geven. Een individu verwezenlijkt zichzelf in contact met zijn omgeving, zijn cultuur”.

Van mij: elk gezin, elk dorp, elke voetbal- of tennisclub enzovoort, heeft haar eigen cultuur. Ik herinner me de verschillen tussen buurten in ons dorp, en tussen de andere Westlandse dorpen en zéker met Den Haag; de stad.
Dankzij internet en de reismogelijkheden is de wereld een dorp geworden – toch hoef ik de verschillen tussen Eigen en Import niet uit te leggen, neem ik aan. Of je uit een andere stad, streek of provincie, of uit een ander land vandaan komt – de eigen- aardige verschillen zijn generaties later nog merkbaar. Ik weet het niet maar regel zou wel es kunnen zijn: ‘hoe verder weg, hoe groter de verschillen’.

[Hier ging ik uitweiden over Integratie – over dat veel landen, waaronder NL, daaromtrent onmogelijke eisen stellen, althans… volgens mij. Maar – politiek is niet mijn ding – ik raakte verstrikt omdat mijn ideaalbeeld: “Verschillen Verrijken”, niet valt te rijmen met ook desastreuze gevolgen, die iedereen kan zien. Daarom, wat hier stond weggehaald.

[Wassenbeeld monnik]

Gevolgen…

Kan makkelijk een Blog vullen met voor- en nadelen van mijn overplanting – “elk voordeel heb z’n nadeel”, merkte ‘onze’ vermaarde Johan ooit al op.

Ik beperk me tot eentje, om ook dit Blog leesbaar te houden.
Nadeel – daar komt ie: geen- of slechts dunne draadjes met Nederland betekent weinig voeding daarvandaan – gebrekkige draadjes in Thailand leidt tot hetzelfde: relatief weinig voeding hiervandaan. Gevolg: ik ben vooral op mezelf aangewezen – wat me meteen brengt bij hét Voordeel: volop gelegenheid voor meditatie, contemplatie, zelfreflectie enzovoort. Het brengt me dus onherroepelijk dichter bij me- Zelf – het belangrijkste contact in mijn (ons) leven.

Terug naar Bas Heijne, de laatste zin trof mij het meest: “Een individu verwezenlijkt zichzelf in contact met zijn omgeving, zijn cultuur”.
Onlangs las ik een Blog van een Palliatieve arts. Persoonlijke waarnemingen brachten haar tot het volgende: “in de laatste levensdagen hebben mensen niet zoveel behoefte aan medelijden, religieuze overdaad en uitvoerige afscheidsriten (veel minder dan vele menen te moeten bieden). Ook spijt van ‘niet gedane zaken’ of ‘gemaakte fouten’ speelt meestal niet zo. De meesten blijken graag, en met genoegen terug te kijken op – (of nog eens herinneringen te willen ophalen met) – relaties waarmee en/of waardoor tijdens het leven belangrijke ontwikkel- en groeistappen zijn gezet.” (Verder in mijn woorden): Omdat hij/zij dankzij de voeding en inspiratie die dat gaf, zichzelf (een stukje verder) kon ontdekken en verwezenlijken.

Inspiratie…

Kan het nu al beamen – ik mocht veel kennis en wijsheid opdoen uit talloze evenementen en uit boeken, films en andere media; bewaar mooie herinneringen aan prestaties, ervaringen enzovoort – wat me echter het helderst voor de geest komt, en blij maakt, zijn “intense inspiratieve contacten” met anderen; familieleden, vrienden, vriendinnen, collega’s én… met andere toevallige medereizigers die mijn hart ‘raakten’ tijdens mijn zogeheten Levensreis. Het mooie voor nu: de her -innering hernieuwt de (h)erkenning en inspireert me weer. Mijn wens of gebed: “moge nog veel van zulke contacten volgen en moge de Inspiratie wederkerig zijn”.

Donaties – Sponsoring…

Nieuw op m’n site: Donaties – Sponsoring. Lang over nagedacht en veel over getwijfeld. Wil namelijk niet bedelen en geen verplichtingen scheppen! Anderzijds krijg ik regelmatig iets aangeboden naar aanleiding van mijn (onze) diensten en zo.
Daarnaast fantaseer ik al lang over mogelijkheden om zonder Tariefafspraken te kunnen werken. Zocht naar Vrijheid ten aanzien van of en hoeveel men wil (kan) betalen. Daarom nu toegevoegd, ook als experiment.

Hier eindigt Blog nr. 31 – Dank voor het lezen..!
(hoop dat je iets van je gading trof)

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Emai: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 30…

Mae Rim, Thailand, 26 mei 2017.

–  Mijlpaal – Nieuwe fase…
–  Sa en Cream…
–  Ontdekkingsreis…
–  Heldere ‘Top’ – Bescheiden eenvoud…
–  Benieuwd..!

Eindelijk…
… na een pauze van ruim 3 maanden.
Deze pauze had diverse oorzaken. De belangrijkste: maart en april waren super-heet en dat vrat energie.
En in het vorige Blog schreef ik al over ‘nieuwe ontwikkelingen’ – daarover broeden belemmerde m’n inspiratie.

Mijlpaal – Nieuwe fase…

In maart bereikte mijn aardse bestaan een nieuwe mijlpaal: ben hier nu 70 jaar..!
Volgens bepaalde levens- filosofieën begint elk zevende jaar een nieuwe fase – bij 70 begint dus de 10e.
Inderdaad lijkt er veel te veranderen – al ging natuurlijk op m’n verjaardag niet ineens een schakelaar om.

Er gebeurt genoeg om meerdere Blogs te vullen, maar… ik ervaar een drempel. Het lijkt of de aansluiting weg is – ik weet niet zo goed hoe aan jullie te schrijven. In het vorige Blog stond al: misschien ben ik te lang uit Nederland weg en teveel Ver-Oostert. Of dat zo is weet ik niet – wel lijken er contactdraadjes losgeraakt.

Nóg een dilemma… ik schrijf erg graag over Thailand en over mijn (ons) wel en wee hier. Ook is er aandrang om mijn gedachten over ‘levenszaken’ te delen. Tot nu toe wisselde ik deze onderwerpen af, maar nu komt het: ik heb het gevoel dat m’n Blogs daardoor minder aantrekkelijk, of moeilijker leesbaar zijn. Voor dit dilemma zoek ik een oplossing.

Afijn, uitdagingen en veranderingen horen bij het leven en mijn schrijverijen zijn daarop (gelukkig!) geen uitzondering. Ik ben ervan overtuigd dat alles zijn/haar eigen tijd en (goede!) bedoeling heeft.

Veranderingen…

Een paar veranderingen zijn al een feit. Voorlopig schrijf ik minder; waarschijnlijk om de 2 á 3 maanden een Blog – hoofdzakelijk over Thailand en mijn ervaringen hier. De komende tijd wil ik helder krijgen of en hoe ik de levenszaken inbreng – uiteraard maken die ook deel uit van m’n dagelijkse bestaan, dus… komen ze vanzelf weleens aan bod.

Onze insteek voor het ontvangen van gasten is gewijzigd – schreef ik al in het vorige Blog. Als je wilt langskomen – Hartelijk Welkom! – kijk asjeblieft eerst op de site bij ‘Welkom in Mae Rim’.

Sa en Cream…

Regelmatig vragen lezers: hoe gaat het nu met Sa en Cream?
Wel, met Sa gaat het goed, al heeft ze eigenlijk te weinig te doen. Gelukkig zijn er positive ontwikkelingen. Ze werkt regelmatig – steeds vaker – freelance als massage-therapeute in enkele sterren-resorts. Dat geeft voldoening en is goed voor haar eigenwaarde.

Cream gaat ook goed! – zij is onlangs toegelaten op een goed aangeschreven middelbare school in de stad, nog wel voor de “International course” – (alle leerstof in het Engels, plus Chinees en ik meen Frans). Na een paar introductieweken is ze vorige week officieel gestart. Wij zijn blij en ook best trots, en Cream zelf is erg enthousiast. Ze wordt trouwens nu wel groot, een echte dame.

“Ontdekkingsreis..”

Begin april reden we (weer) naar de familie in het zuiden, onder meer om het Songkran- of Waterfeest  te vieren – traditioneel het Thaise Nieuwjaar. Voor mij werd het een ‘ontdekkingsreis’.

Allereerst het reizen zelf. De heenreis besloot ik om ’s nachts te doen – m’n redenatie: lekker rustig en niet zo heet. Achteraf fout – ‘s nachts rijden er meer vrachtwagens en er wordt veel aan de wegen gewerkt, nog meer dan in Nederland. De grote wegen waren over lange stukken aan één zijde afgesloten en het verkeer werd over twee banen geleid, dus: elkaar tegemoetkomend verkeer. Bovendien was de signalering zeer slecht; levensgevaarlijk en zeer vermoeiend! Bijna overal gold een max van 80 – 90 km/u. En… er waren meer roadblock’s [controlefuiken] dan gewoonlijk, de politie controleerde soms om de 10 km – (alcohol en verdovende middelen). Het schoot niet op!

Ik had veel moeite om wakker te blijven – vaak gestopt voor een hazenslaapje – terwijl ik vroeger makkelijk een nachtje kon doorhalen (en daarvan snel herstelde). De ontdekking: ’s nachts rijden bezorgde me meer narigheid dan genoegen! Bij de familie was ik de eerste vier dagen niks waard – veel slapen en heel langzaam herstellen.

Over de terugreis deden we twee dagen. We sliepen in Lampang, ca 200 km voor Chiang Mai. Daar bezochten we ’s morgens vroeg een paar prachtige plekken. Onder andere de tempel van een ‘beroemde’ monnik die meer dan 5 jaar geleden is overleden. Zijn lichaam is nog gaaf en ligt opgebaard in een speciaal mausoleum, het is zichtbaar voor bezoekers (althans zijn hoofd) – een wonderlijke ervaring. Thai benaderen zulke plekken met veel respect en eren zo’n monnik oprecht – constant komen er mensen met bloemen en andere gaven en om kaarsen en wierook aan te steken – er heerst een serene, opgewekte sfeer.

Heldere ‘Top’…

Tijdens een Songkran-ceremonie bij een oom van Sa*, ontmoetten we een ‘begaafde’ jonge man – de partner van een nichtje van Sa. Ik noem hem een ‘helderziende lekenmonnik’. Zijn naam is Top en hij wordt wereldwijd geraadpleegd, door bedrijven en particulieren. In het Oosten is dit heel gewoon**. In Nederland raadplegen velen hun accountant als ze bijvoorbeeld een huis willen kopen, Thai gaan naar een astroloog of een (helderziende) monnik.

* Dit hoort bij Songkran: jongeren eren de ouderen door hen te bezoeken en te ‘wassen’ – voeten wassen in bloesemwater – de oudere geeft de jongere daarop zegeningen en goede raad.

** Ik schreef eerder: “in Thailand werden nooit heksen verbrand, integendeel; mensen met bijzondere gaven werden (en worden!) gerespecteerd en gekoesterd” – misschien zijn er daarom hier veel meer helderzienden en is het gewoner dan in het westen.

Terzijde…
Dit is zo’n punt waarbij ik twijfel óf en hoe erover te schrijven. Als het over ‘helderziendheid’ gaat ben ik vanzelf al terughoudend – er is veel kaf onder het koren en ik ben weleens belazerd. En… de doorsnee westerling weet geen raad met ‘dat vage gedoe’. Vele wijzen het zelfs af, vanuit angst, ongeloof of cynisme – overigens meestal zonder het serieus te willen onderzoeken. Mijn vrees is dat ook sommige van jullie het afwijzen of (mij) gek vinden, vandaar mijn twijfel om erover te schrijven.
Maar… voor mij is het heel gewoon en ik zie veel waarde (en waarheden) in de ‘andere werkelijkheden’ die zulke mensen zien – (ik weet inmiddels hoe het werkt, het is veel minder vaag en griezelig dan vele denken). Dus: ik schrijf verder…

Bescheiden eenvoud…

Ik raakte al gauw onder de indruk van Top s’ bescheidenheid en wijsheid. Daarom vroeg ik zijn visie over enkele persoonlijke zaken. Telkens weer leerzaam om te zien hoe zo iemand reageert: eerst geduldig en aandachtig luisteren, dan soms even de ogen sluiten, om daarna wijze woorden te spreken en situaties nauwkeurig te duiden, met details die ze volgens gangbare begrippen niet kunnen weten.
Top wist nu bijvoorbeeld ons land gedetailleerd te omschrijven, inclusief enkele bomen en waar ze staan – hij was nog nooit in Chiang Mai en zag ook nooit foto’s van ons land.

Belangrijker was uiteraard wat hij te zeggen had. Ik was bijvoorbeeld nog steeds krampachtig over ons land. Voor mij is het er prachtig en ik voel me er erg thuis, maar besef dat het praktisch onhaalbaar is om er nog een huis op te bouwen. Het ligt voor de hand om het te verkopen, maar dat idee bezorgde me spanningen. Dankzij Top zie ik verkopen nu relaxter.
Top: “het is echt een goeie plek voor jou om te zijn en vooral om er te mediteren – zolang je geen alternatief hebt en het geld niet nodig hebt, kun je er toch gewoon van genieten? Als de tijd rijp is komt de oplossing vanzelf.”
Hoewel dit achteraf vanzelfsprekend klinkt – (anderen zeiden het ook al) – drong het nu pas tot me door* – het luchtte enorm op.
* De zoveelste bevestiging dat ‘alles zijn/haar tijd heeft’ en ik mijn ontwikkeling en groei niet kan forceren – “gras groeit niet sneller door eraan te trekken”.

Opmerkelijk, Top wil geen vergoeding, ook niet van anderen – toen ik hem iets aanbood weigerde hij resoluut: “dat mag ik niet aannemen van mijn meester”. Hieraan herken ik overigens de goeie helderziende helpers – zij verlangen geen vergoeding en slaan zichzelf nooit op de borst – (ook geven ze consequent alle eer aan hun leraar of meester) – monniken vragen überhaupt nergens om.
Noot: bezoekers laten in een tempel soms een envelop-met-inhoud achter, of kleding of voedsel – (betaling naar mogelijkheid en draagkracht zogezegd).

Benieuwd..!

Tot besluit kan ik nog zeggen dat de reacties van Top verrassend aansluiten bij mijn recente ontdekkingen. Een suggestie was: “blijf vooral mediteren” – hij raadde mij aan om dat met een specifieke ‘verlichte’ monnik te gaan doen – zijn naam is Plian [vrij vertaald: verandering].
Plian is Adjahn [hoofdmonnik, leraar] in een schitterende tempel bij ons in de buurt. Hij is van een strenge boeddhistische stroming – de monniken eten alleen ’s morgens en mediteren de rest van de dag in afzondering. Voor zonsopgang en rond zonsondergang houden ze een ‘dienst’, waarin de Adjahn wijsheden deelt. Omdat de tempel in een afgelegen bos ligt, is het er uitgestorven stil.

Opmerkelijk: tijdens mijn eerste Thailand reis in 2007 bezocht ik deze tempel ‘toevallig’ en 3 jaar geleden ontmoette ik ook Plian – die ontmoeting raakte mij toen diep. Ben nu erg benieuwd hoe het verder gaat…

Hier eindigt Blog nr. 30 – dank voor het lezen! – en… reageer alsjeblieft als je aanleiding voelt!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Nabranders…

Ik werk momenteel aan m’n website. Wat naar mijn smaak niet meer past haal ik eraf of wordt gewijzigd. Het onderwerp Memo-Notes is al verdwenen, omdat er niet op werd gereageerd en ik geen inspiratie kreeg om het aan te vullen.

Belangrijk: dankzij positieve reacties weet ik dat vele mijn Blogs waarderen. Van veel anderen weet ik dat echter niet en soms denk ik dat (de aankondigingen voor) mijn Blogs misschien wel irriteren. Als dat zo is, hoop ik dat je een RE-mail stuurt en aangeeft dat je van m’n Blog-lijst af wilt – irritaties zijn volgens mij voor ons beide niet  goed.

Blog nr. 29…

Mae Rim, Thailand, 10 februari 2017.

Op mijn laatste Blogs kwamen diverse positieve reacties.
Ik schreef daarin over praktische Thaise thema’s – blijkbaar interessant.

–  een Bewogen Bezoek…
–  “Ver-Oostert” – Gevolgen…
–  Gezondheid– Tegenstrijdigheden…
–  Dieet & Resultaten…

Bewogen Bezoek…

In m’n vorige Blog stond dat Ria op bezoek zou komen – zij was mijn helende hulp in een moeilijke levensfase, lang geleden. Ze verbleef hier 3 weken met haar jongste zoon en ze logeerden in een heerlijk resort bij ons in de buurt – (Ria is in de 80, haar zoon bijna 50). We gingen regelmatig met hen op pad en toonden onze omgeving en de Thaise natuur en cultuur. Zij genoten van de oosterse sferen en vergaapten zich aan deze heel andere wereld. Sa bereidde soms Thais-Hollandse maaltijden en heeft hen een paar keer gemasseerd.
Hun woorden bij het afscheid: ‘we zijn dik aan onze trekken gekomen’ – ‘hebben de bijzonderheden van land en bevolking ingedronken en dat heeft ons erg goed gedaan’ – ‘veel dank voor al jullie zorgen’!

Ook voor ons was het een intensief en vooral Bewogen Bezoek. Zowel onze gasten als wijzelf raadpleegden onder meer de Adjahn (boeddhistische Meester) van ‘onze’ tempel in Mae Ann en stelden hem actuele ‘levensvragen’. Dit – plus alle andere belevenissen – bracht mij relativerende inzichten. De invloed ervan werkt waarschijnlijk nog lang door. Daarom wil ik er nu niet veel over schrijven, wel kan ik al enkele conclusies noemen…

“Ver-Oostert..”

[>> alleen voor monniken..!]

Ik schreef al eerder dat mijn huidige levensfase nadrukkelijk vraagt om meer te “Zijn” in plaats van te “Doen” – om meer te leven vanuit “stille aanwezigheid”, dan vanuit “ambitieuze gedrevenheid”.
Een praktisch voorbeeld: als ik uit mezelf uitweidde over Thaise bijzonderheden, was de aandacht van onze gasten meestal gering – voor mij erg vermoeiend. Maar, als ik antwoordde op vragen van hen, was er juist veel aandacht – en dat gáf energie.

Nóg een conclusie: ik blijk steeds verder te “Ver-Oosteren” – (of “Ont-Westeren”?). Het kostte me soms veel moeite om uit te leggen dat, wat normaal is in Nederland in Thailand vaak niet begrepen wordt of totaal anders wordt gedaan – (vanzelfsprekend ook andersom). Regelmatig was ik verlegen met reacties van onze gasten en soms vond ik geen aansluiting bij hun gedachtegang.

Gevolgen…

Momenteel denk ik na over gevolgen van deze opmerkelijke inzichten. Een paar dingen staan al vast. Onze wens voor een eigen mini-resort is nu echt definitief van de baan. Ook stoppen we met gids-chaufferen ver buiten onze directe buurtomgeving. Zulke acties en verantwoordelijkheden passen niet meer – ook al ben ik in puike conditie en beleven we er heel veel plezier aan. Voor het overige ontstaat de komende tijd vast meer helderheid.

Noot: wil je weten wat we wel graag doen..? Bij de site-onderwerpen vind je altijd de meest actuele beschrijving. Voor als je ons wilt bezoeken… klik hier op » “Welkom in Mae Rim…”.

Gezondheid…

In Blog nr. 27 stond dat ik moest “werken aan m’n gezondheid” en ik beloofde een vervolg.
Mijn overtuiging: “het Leven geeft me wat ik nodig heb, áls ik maar kan luisteren naar de stem van mijn hart”. Volgens mij is harmonie tussen mijn hart – (ziel of gevoel) – en verstand, belangrijk voor m’n gezondheid. Ook leven in (harmonie met) een gezonde omgeving is van groot belang.

Prima DNA..!
Ik probeer eigenlijk altijd al gezond te leven en erfde prima DNA – al zijn m’n lijf en geest best gevoelig. Als kind was ik eens erg ziek en de roofbouw voor m’n 40^e leidde tot een pittige burn-out met veel ongemakken, en daarna tot een moeizame weg naar herstel. Ik had vooral baat bij natuurlijke remedies. Ook de Meester-gidsen en –helers die ik raadpleegde, hebben mij heilzame wegen gewezen.
Wel moet ik blijven opletten – verkeerd eten en (overmatige) spanningen zijn funest. Bijvoorbeeld twee jaar geleden lag ik hier in een ziekenhuis – achteraf had ik teveel gember gegeten. (Lastig in Thailand: té spicy eten verdraagt mijn lijf niet.)

Tegenwoordig speelt natuurlijk ook m’n leeftijd een rol. Tot m’n 65^e geloofde ik de “eeuwige jeugd” te hebben, maar sindsdien zijn m’n fysieke uithoudingsvermogen en souplesse merkbaar afgenomen. Mijn huid vertoont meer rimpels en vlekjes, en herstel van inspanning en aandoeningen verloopt trager.

Vorig jaar merkte ik ineens een drastische achteruitgang – voelde me pafferig en vermoeid en kreeg last van pijnen en kwaaltjes. Het ergste was m’n rechterknie – die deed constant pijn en hardlopen lukte niet meer. Bij nader inzien was ik ongemerkt minder gaan bewegen en meer zoetigheid gaan eten. Het moest anders en ik ging op zoek.

Tegenstrijdigheden en Onzin…

Op internet trof ik veel tegenstrijdigheden en misleiding. Dankzij doorpluizen en gezond verstand onderscheidde ik steeds beter goed van verkeerd en waar van onwaar – (verbazingwekkend hoe we vasthouden aan kennis die lang achterhaald is, ook schokkend hoeveel onzinnige of zelfs foute remedies we blijven volgen).
Ik experimenteerde daarop met een ander dieet en een andere manier van leven. Dit laatste was het eenvoudigst: gewoon meer bewegen – bijvoorbeeld trouw elke dag Tai Chi doen. M’n dieet is een verhaal apart. Het kostte namelijk diverse aanpassingen voordat ik vond wat nu optimaal voor me lijkt.

Noot: ik probeerde ook een veelbelovend Amerikaans wondermiddel voor verjonging, maar… voor mij werkte het niet, om meerdere redenen. Na 2 maanden ben ik er mee gestopt.
Dat was weer een kostbare les, de zoveelste…

Zijstapje…

Mijn visie: ieder lichaam is anders, en… het verandert continu. Het is dan ook onmogelijk om voor iedereen geldende regels te geven – het perfecte universele dieet, gewicht, oefenprogramma, wondermiddel enzovoort, bestaat gewoon niet..!!!
Als ik tegenwoordig lees ‘dit is goed voor …’ of ‘dit en dat moet je eten, doen of laten’, rijzen mijn nekharen en denk ik: onzin, of eerst zien (proberen) dan pas geloven!

Toen ik heel klein was moest ik eens naar onze oude huisarts. Wat die toen zei is me altijd bijgebleven: “jij bent eigenlijk zelf je dokter Luc, want ik kan jou alleen maar helpen als jij mij vertelt wat je voelt en weet”. Zo zie ik het nog steeds: per saldo ben ik m’n eigen dokter. Laat ik het anders zeggen: als ik bewust met m’n lijf omga en alert ben op haar signalen, kan ik bijsturen voordat het te ver uit balans raakt.

Noot: mijn visieverhaal is veel uitgebreider – bijvoorbeeld: mijn diepste overtuigingen en de boodschappen die ik mezelf geef, bepalen (mede!) mijn gezondheid. [Meer wordt te lang – iets voor een Memo-Note.]

Dieet & Resultaten…

Kort over m’n huidige dieet. Ik eet weer vlees – vooral vis en gevogelte – veel groente, een beetje rijst en af en toe aardappelen. Geen: deegwaren zoals brood en pasta’s, geen melkproducten en erg weinig suiker, alcohol en koffie. Eén item wil ik apart noemen: elke morgen een kop zelf-getrokken beender-bouillon.

Resultaten…
Mijn hoofd is helderder en m’n lijf kwieker (afgevallen), m’n spieren en gewrichten zijn soepeler en mijn huid is zachter – op enkele plaatsen nog geïrriteerd en de meeste rimpels en vlekjes zijn er nog. Ook een paar lichte ongemakken houden nog aan.
En m’n knie..? – Die doet het uitstekend, voor mij een wonder! Moet hier nog zeggen dat Sa me regelmatig masseert – (serieus: de vermaarde Thaise therapeutische massages kunnen erg heilzaam zijn – ben niet de eerste die dit ondekt).

Hier eindigt Blog nr. 29… Bedankt voor het lezen..!!!

Hartelijke groeten,
Luc
PS: als je ons wilt bezoeken… » lees eerst: “Welkom in Mae Rim…”.

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: »Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 28…

Mae Rim, Thailand, 7 januari 2017.

–  Voorspoed en Geluk – begint bij mezelf…
–  Bewogen afscheid van 2016…
–  Crematie – Symbolieken…
–  Bewust Zijn in 2017…
–  Spannend Nieuwtje…

Voorspoedig 2017..!!!

Natuurlijk wensen ook wij Iedereen een Gelukkig Nieuw jaar!
Dit klinkt afgezaagd en als ik de wereld-toestand bezie denk ik: ‘waar vinden we inspiratie om aan een nieuw jaar te beginnen?’ En dat klinkt dan weer deprimerend, maar ik kan het niet rijmen: we zijn zó hoog ontwikkeld en er zijn zóveel knappe koppen, maar bijvoorbeeld elkaars unieke aard kunnen we maar moeilijk respecteren, en vrede en vrijheid lijken onbereikbaarder dan ooit.

Het begint bij mijzelf…
Tja, wat wil ik..? Ik heb zelf moeite met veel anderen en kan lang niet ‘iedereen onvoorwaardelijk liefhebben’, zoals spirituele meesters me voorhouden. (Misschien is het woord Iedereen bovenaan dan ook niet 100% zuiver.)

Volgens mij bereik ik onvoorwaardelijk liefhebben niet door erover te praten of schrijven, en niet door goeie voornemens en grootse daden. Eerst en vooral moet mijn hele hart-en-ziel ervan doordrongen zijn dat alles één is; dat Alles en Iedereen mijn complementaire, aanvullende broeder-zuster is en het universum onze gezamenlijke woonplek. Soms, in stille momenten – als ik aandachtig het nu-moment ervaar en geen verwachtingen koester – (h)erken en beleef ik dat wel. Het geeft me een vrij en vredig gevoel, zonder neiging om naar anderen te kijken of wijzen. Hopelijk kan ik dat in het nieuwe jaar vaker beleven, liefst permanent.

Bewogen afscheid…

Het afscheid van 2016 was voor ons erg bewogen. Op 23 december overleed de moeder van Sa ’s moeder – Sa d’r oma dus. In Thailand is de familie (zoveel mogelijk) aanwezig bij de rouwvieringen. De vele rituelen en handelingen worden samen verzorgd. Dat gebeurt vanzelfsprekend en iedereen wil er ook bij zijn!
Wij zijn daarom 1^e kerstdag naar het zuiden gereden – oma werd op 30 december gecremeerd – 2 januari zijn we teruggekomen.

Sa ‘s oma werd 99 en ze was al jaren een tere verschijning. Ze kon niks meer en zat meestal in lotus-zit op een matras in haar eenvoudige houten huis op palen.
Een week voor haar overlijden stopte oma met eten en toen ze slechter werd is ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar kreeg ze een infuus en later ook zuurstof. De avond voordat ze overleed wilde ze geen zuurstof meer. In de vroege ochtend daarop is ze ‘vredig heengegaan’.

Oma’s lichaam werd thuis door haar 6 dochters verzorgd en in een eenvoudige kist gelegd. Deze werd afgesloten en als een soort altaar opgesteld, omgeven door bloemen en versierselen. Daar bleef ze tot de crematie, 7 dagen later – (min of meer regel hier*). Gedurende deze dagen was het een komen en gaan van familie, kennissen, buren enzovoort.
Detail: bij de kist brandde constant een olielampje en ernaast lag een bundel wierookstokjes. Iedereen die langskwam stak een wierookstokje aan en knielde even bij de kist – sommige mediteerden er een poosje. Elke dag waren er twee ceremonies, de eerste ‘s morgens ver voor zonsopkomst en de tweede lang na zonsondergang. Daarbij reciteerden monniken gebeden en er werden toespraken gehouden. Alles ging gepaard met eten(!) – monniken eten alleen ’s morgens.

* Elk gebied of elk dorp of zelfs familie heeft haar eigen gebruiken, hoewel de hoofdlijnen wel hetzelfde zijn. De invulling is mede afhankelijk van de beschikbare financiën. Oma’s afscheid was verzekerd, maar dat kan niet iedereen zich veroorloven.
Ik moet hier zeggen dat veel interpretaties die ik beschrijf van mezelf zijn. Het is moeilijk om de juiste of oorspronkelijke betekenissen te achterhalen – vaak zijn het overgeleverde gewoontes waarvan Thai zelf de achtergrond niet weten.

Indrukwekkend…

[Sa en ik scheppen ‘gezegende’ rijst in schalen voor oma en de monniken – een belangrijke symbolische handeling… Credo voor het nieuwe jaar: “vertrouwen dat het Leven geeft wat we nodig hebben – onze hart-intenties voedend en zuiver als witte rijst…”]

Het laatste thuisritueel vond ik het indrukwekkendst – en Thai vinden deze het belangrijkst. Op de dag van de crematie kwamen 15 monniken oma in de vroege ochtend ‘ophalen’ *. Zij begonnen met uitvoerige recitaties, welke met een rijstmaaltijd werden afgesloten. Vooraf werd de rijst door een monnik gezegend, waarna familieleden deze opschepten en bij de monniken brachten. Ook voor oma’s kist werd een rijstmaal neergezet (later door een monnik meegenomen). Pas daarna aten de familie en andere aanwezigen. Na de maaltijd knoopten de monniken een katoenen draad aan de kist en ‘sleepten’ deze als het ware behoedzaam het huis uit**. De kist werd gedragen door (leken-)zonen en neefjes.

* Bij de monniken een zoon en 4 kleinzoons – oom en neefjes van Sa dus. Zij waren voor de gelegenheid als monnik ingewijd, voor 2 dagen. Het komt vaker voor dat het hoofd van de tempel (klein-)zoons vraagt om voor de crematie tijdelijk monnik te worden – bijvoorbeeld als er in de tempel te weinig monniken zijn of… als een (klein-)zoon alcoholist is (dan is deze tenminste sober tijdens de crematie). Belangrijkste reden is overigens dat de geest van de overledene zich bij deze bekende mannen veilig kan voelen.

** De symboliek van de draad is dat de monniken haar meetrekken naar “daar-waar-alle-boeddha’s-wonen”. Bij de eerste thuisceremonie had oma al een oranje monniken-gewaad gekregen.

Naar de tempel…

^ stapvoets naar de tempel – dochters, ooms en neven met hun handen op de kist – in het wit gekleed, naar oma’s wens…

De kist met bloemen en de andere versierselen werden op open pick-up auto’s vervoerd. Op de auto met oma zaten zonen, dochters en neven, en voor die auto gingen de monniken. Voorop reed een auto met spelende muzikanten. De overige familie, aanverwanten en dorpelingen kwamen met auto’s of op scooters achteraan.

De optocht ging stapvoets naar de tempel – (waar de boeddha’s immers wonen – elke monnik wordt als boeddha beschouwd). Daar werd de kist met versieringen in een speciaal tempeltje opgesteld en… er werd nog eens gegeten. De monniken trokken zich daarna terug om te mediteren – ook familie en gasten vertrokken, en het huis van oma werd grondig opgeruimd en schoongemaakt. Thai houden van statiefoto’s – hier zoon /oom (midden) en 4 kleinzoons /neefjes – gelegenheidsmonniken voor de kist in de tempel. Midden voor de kist, in het oranje pakketje op de vergulde vaas, een boeddhakleed voor oma…

De crematie…

’s Middags om 3 uur kwam iedereen weer naar de tempel. Na een korte ceremonie werd de kist naar de crematie-plaats gebracht, weer met een lange katoenen draad ‘getrokken’ door een rij monniken. Daar was nog een ritueel voor officials – burgemeester en overheidsvertegenwoordigers. Ook zij schonken oranje gewaden. Een monnik nam de gewaden met een zegen namens oma aan.

Daarna namen de andere aanwezigen afscheid in een laatste defilé. Tenslotte werd de kist geopend en konden (alleen) familieleden oma nog een keer zien. Toen werd olie over de kist gegoten waarna deze in brand werd gestoken.

Noot: in het dorpje waar Sa ’s familie woont is een moderne oven, waar de kist wordt ingereden en verbrand. In veel dorpjes zijn nog open brandplaatsen, waar de kist – of alleen het in doeken gewikkelde lichaam – op hout wordt verbrand. Ik vind de open plaatsen ‘mooier’.

Foto: van tempel naar crematieplaats, aan een lange draad ‘getrokken’ door monniken, zoon (oom) en 4 kleinzoons (neefjes) vlak voor de auto…

Symbolieken…

Alle handelingen en rituelen lijken bedoeld om de geest van de overledene naar de hemel te leiden. Thai geloven dat hun geest voortbestaat, en ze geloven in hemel en hel. Ze doen alles om de geest in de juiste richting te dirigeren, zodat deze hier niet blijft en gaat dwalen als een spook – (o.a. opdat de geest hen later vanuit de hemel kan zegenen, en… de weg kan wijzen als ze zelf aan de beurt zijn).
Enkele aanwijzingen: tijdens de rit naar de crematieplaats werden zilver- en goudgekleurde papiertjes gestrooid, vanaf de auto met de kist – (om de geest mee te lokken en de weg te wijzen); bij de crematie-plaats reed de auto enkele rondjes (om haar geest te desoriënteren zodat deze de weg terug niet kon vinden); toen de kist nog thuis stond, was er van ’s morgens vroeg tot ‘s avonds laat rustige, aangename oosterse (mineur) muziek – na haar vertrek klonk er harde, dreunende basmuziek uit de manshoge boxen. (Het geluid was kilometers ver te horen.)

Tijdens de verbranding werd vuurwerk afgestoken – telkens eerst een zeer hoog gaande vuurpijl en direct daaropvolgend harde knallen. Vuurpijlen om de geest de weg omhoog te wijzen, de knallen om haar op te jagen en de weg terug te versperren.

Tijdens de 7 afscheidsdagen zorgde iedereen voor een aangename, zorgeloze sfeer en veel eten. Openlijk huilen en weeklagen in het huis van de overledene deed niemand – (alleen bij het vertrek uit haar huis en bij de crematie-plaats zag ik wat tranen). Zieken kwamen niet naar het sterfhuis en de crematie. Ook werden veel cadeautjes gegeven én… geld gedoneerd!
De reden hierachter is vooral dat de overledene met een gerust hart verder kan heengaan – “wij zijn gezond en gelukkig en hebben het goed; ga gerust en maak je over ons geen zorgen”.

Bijzonder…

Oma had haar heengaan perfect gepland en voor mij was het nauw verbonden met de overgang naar het nieuwe jaar. Rondom de jaarwisseling is in Thailand iedereen vrij. Familieleden en kennissen waren daardoor in de gelegenheid om aan de rouwvieringen deel te nemen.
Ik vond het bijzonder (en leerzaam) om mee te maken hoe Thai met afscheid en verdriet omgaan. Er werd veel gepraat, terwijl iedereen ook vrij was om zijn eigen ding te doen. Tegelijkertijd was er veel actie – iedereen was druk, met het zorgen voor bezoekers en vooral met eten klaarmaken – en zelf eten. Ik vond de sfeer opgewekt en gemoedelijk en ervoer de rituelen als oprechte, respectvolle en toegewijde vieringen.

Bijzonder vond ik ook hoe net voor en direct na de crematie oma’s huis eendrachtig werd opgeruimd en schoongemaakt. Om dit Blog leesbaar te houden weid ik daar niet over uit.
Nog wel het volgende. Ik meen nu te hebben gezien hoe Thai verdriet en teleurstellingen zo snel (lijken) te kunnen verwerken. (Na de enorme verliezen door de tsunami in 2004 vroegen deskundigen zich af hoe Thai zich zo snel konden hernemen en de schade herstellen. Ikzelf ben vaak verbaasd over de snelheid waarmee Sa en Cream teleurstellingen achter zich laten en blijmoedig verder gaan.)
Ik zie dat ze eerst en vooral stil-aanvaarden-wat-is en daarop eensgezind en vastberaden doen-wat-gedaan-moet-worden, tevreden met wat er wél is.

Bewust Zijn…

Een mooie les voor 2017: mij zoveel mogelijk bewust zijn van dat-wat-is en dat aanvaarden, en… doen wat gedaan moet worden…

Spannend Nieuwtje…

Zestien januari as. krijgen wij bijzonder bezoek. Dan komt Ria, mijn helende helpster tijdens en na m’n moeizame burn-out-periode – (alweer ruim 25 jaar geleden). Ze is in de 80 en het was al lang haar wens om ons in Thailand te bezoeken. Ze komt 3 weken, samen met haar jongste zoon. Wordt vast een mooi weerzien met heugelijke belevenissen – benieuwd!

Hier eindigt Blog nr. 28 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke Groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 27…

Mae Rim, Thailand, 4 december 2016.

–  Seizoenen – Witte Oud-en-Nieuw…
–  Rijstoogst – Eendracht en Plezier…
–  Lage prijzen – Volle schuren – Vriendelijke boeren..
–  (Mijn) Gezondheid…

Nostalgisch…

Jullie hadden in Nederland een mooie herfst en ik kreeg nostalgische gevoelens – droomde over trage herfstsferen en warme geuren-en-kleuren – wilde wel even overvliegen voor een herfstwandeling. Inmiddels is dat fantastische herfstweer overgegaan naar korte dagen en kou – blij dat ik hier ben gebleven!

Soms zeggen Nederlanders dat ze de seizoenen niet kunnen missen, waarbij ze veronderstellen dat die in Thailand niet zijn. Vele denken dat het hier altijd warm is en tijdens de moessontijd continu regent. Ik schreef er al vaker over [hoop dat het niet saai wordt]; Thailand is groot en heeft meerdere klimaten met duidelijke verschillen.
Aangenaam voor mij: het vriest nooit, overdag wordt het altijd ruim boven de 20 graden, en… winterdagen duren bijna net zo lang als zomerdagen.

Klimaten en Seizoenen…

Bij ons in het noorden heerst een zgn. ‘Tropisch Savanneklimaat’. Hier is geen echte moesson! – in de zomer vallen wel regelmatig buien (vaak ’s nachts of in de middag). In de winter wordt het soms koud in de nacht en ochtend.
Het zuiden heeft een ‘Moessonklimaat’, daar regent het tijdens de moesson vaker dan hier.
Slechts enkele kleine gebieden hebben een ‘Regenwoudklimaat’, daar kan jaarrond regen vallen. (In de afgelopen 50 – 70 jaar is veel Thais regenwoud verdwenen door ontbossing.)
Tenslotte, in heel Thailand kan het van maart tot mei erg warm en droog zijn.

Witte Oud-en-Nieuw…
Dit jaar bleef de voorzomer bij ons lang droog, maar erna vielen er lang buien, ook na de moessontijd. Daarna werd het al vroeg koud. Wij wonen ongeveer 100 km van de hoogste berg van Thailand vandaan – Doi Inthanon, top 2.565 m. Twee weken geleden werd daar nachtvorst gemeten en de natuur was er wit bevroren, een sprookjesbeeld voor Thai. Tijdens de jaarwisseling komen vele van hen in de bergen kamperen(!), hopende op een romantisch Witte-Oud-en-Nieuw.

Rijstoogst…

Er zijn heel veel soorten rijst en Thailand is beroemd om de superieure kwaliteit die er vandaan komt. Zulke hoogwaardige rijst groeit echter maar in een beperkt aantal gebieden. Verder kan op veel plekken maar één keer per jaar rijst worden geteeld, omdat er jaarrond onvoldoende water is. Daar is men afhankelijk van de moesson. (Tegenwoordig zijn er soorten die nauwelijks water nodig hebben, die zijn echter niet populair, omdat de korrels te hard zijn.)

In de bergvalleien, waarin ons land ligt, is ook maar één teelt mogelijk. Hier teelt men kleefrijst [sticky rice] en die is niet speciaal of hoogwaardig. Ik begrijp dat kleefrijst minder gevoelig is voor de temperatuurverschillen in de bergen. Daarnaast zou ze minder water nodig hebben.

Voor de bergboeren is het elk jaar weer een kunst om goeie rijst te oogsten. Als ze te vroeg zaaien, bestaat het risico dat het zaaigoed in-de-kiem-smoort door watergebrek. Als ze te laat zaaien, kan kou-en-dauw in de eindfase de boel verpesten – als het ’s nachts te koud is en in de ochtend te lang nat blijft, kan rijst niet rijpen en gaat ze verrot. Dit jaar bleef het tot op het laatst spannend – het regende lang en het werd al vroeg koud. Gelukkig is het alsnog perfect oogstweer geworden…

Paddy-fields…

Nóg een moeilijk punt. Veel bergpercelen bestaan uit vele kleine terrasveldjes (paddy-fields), die trapsgewijs tegen de hellingen liggen. Indrukwekkend mooi qua beeld, maar heel erg bewerkelijk. Vele zijn onbereikbaar voor Maai-dors-machines. Op die veldjes kan alleen met de hand worden gemaaid.

Dat (met de hand) maaien moet gebeuren als de rijst nog zacht is en vast in de halmen zit. Ze kan daardoor na het maaien niet direct worden gedorst maar moet eerst drogen. Maar… als de rijst teveel droogt, droogt ze uit en is ze waardeloos. Het optimale dorsmoment duurt slechts 1 of 2 dagen.
Dit uitdroog-risico bestaat overigens ook bij machinaal oogsten, al kan dat makkelijker worden gepland. Vorig jaar kwam een Maaidorser bij Sa ’s ouders 2 dagen te laat opdagen, waardoor hun oogst nagenoeg waardeloos werd.

Feitelijk wordt alle rijst geoogst vóórdat ze echt rijp uit de halmen valt. Alle rijst moet daarom worden na-gedroogd. De losse rijst wordt daartoe uitgespreid op grote zeilen, op het land of boerenerf. Coöperaties en handelsbedrijven drogen de rijst op uitgestrekte betonnen terreinen. Schitterend om te zien: de goudgele postzegels bij boeren op hun land of erf, of de goudgele vlakten bij de grote bedrijven.

Eendracht en Plezier…

[^ Een speciale machine om de met hand gemaaide rijst te dorsen – een warme en stoffige klus.

Omdat nu de (moesson-) teelt van alle boeren rijp is, is dit de piekperiode van het jaar. Afgelopen week werd de rijst op ons land met de hand geoogst en machinaal gedorst – (we hebben het land voor de rijstteelt verpacht).]

Indrukwekkend om te zien hoe de boeren, meestal in buren- en familieverband samenwerken om het warme werk binnen enkele dagen gepiept te krijgen. Eerst gingen rijen werkers door de velden om de rijst af te snijden, enkele dagen erna werd de rijst gebundeld en verzameld.
Voor het dorsen kwam een dorsmachine op een soort terreinwagen, die in één dag alle percelen afging. Zo’n machine heeft een grote capaciteit en om de rijst aan te voeren en erna in zakken op te vangen zijn vele handen nodig. Kleine boertjes kunnen hun rijst alleen binnenhalen door eendrachtig samen te werken – en dat doen ze, met veel Thais plezier.

Lage prijzen…

De prijzen zijn erg laag dit jaar, ongeveer 25 % lager dan voorgaande jaren. Van de coöperatie of handelaar ontvangt een boer momenteel 20 – 25 Eurocent voor 1 kg ongeschoonde rijst*.
* Van 1 kilo ongeschoonde rijst blijft iets meer dan een halve kilo witte rijst over. Meestal wordt de definitieve prijs pas na het schonen en sorteren bepaald. Later worden nog middelen toegevoegd, om de rijst beter te kunnen bewaren en verwerken – veel export-rijst wordt geparfumeerd voor geur en smaakverbetering, ook zogenoemde ‘toverrijst’ is bewerkt. (De middelen zijn trouwens niet allemaal ‘mensvriendelijk’.)

[Even rekenen.] Een top-boer zei dat hij van 1 Rai land 800 kilo rijst had geoogst. Hij zou dus ongeveer 180 Euro per Rai kunnen ontvangen (800 X ± 0,225). Van dat bedrag moet hij alle kosten betalen – zaad, grondbewerking, bestrijding en bemesting, oogsten, dorsen, en… 3 maanden eigen werk en risico.
Details: 1 Rai = 1.600 m2. Een super-boer, met goed land oogst maximaal 8 á 900 kg rijst per Rai, mindere combi’s komen niet boven de 500 kg. Een gemiddelde kleine boer heeft denk ik 2 tot 4 Rai rijstland.

Volle schuren – Vriendelijke boeren…

Omdat de prijzen momenteel erg laag zijn, bewaren de meeste boeren hun rijst. Vele beschikken over een speciale rijstschuur op palen – die is vanzelfsprekend droog en dier-vraat-vrij. Anderen slaan de rijst gewoon in huis op. Ze hopen natuurlijk op andere tijden met hogere prijzen. Intussen lijken ze tevreden met wat is binnengehaald.

Bijzonder en Leerzaam..!
Waar ik het erg spannend en de opbrengsten veel te karig vind, zijn de boeren hier kalm en tevreden, ze aanvaarden wat is en maken er het beste van – met een vriendelijke lach op hun gezicht – op z’n minst Leerzaam..!

Overigens zijn de meeste kleine boeren gelukig niet alleen afhankelijk van rijst. Vele hebben vruchtbomen, telen groente, houden kippen en koeien enzovoort. Ook verdienen ze soms bij in de bouw, of door (gratis) kruiden, vruchten en wild te ‘oogsten’ in de rijke natuur.

Gezondheid…

In eerdere Blogs stond dat ik opnieuw moest ‘werken aan mijn gezondheid’ en ik beloofde een vervolg. Allereerst: het gaat goed! En verder: ik wil graag schrijven over mijn Visie op Gezondheid – én over recente ervaringen waarbij die visie werd uitgedaagd. Maar dit Blog is alweer vol, dus: in een volgend Blog…

Hier eindigt Blog nr. 27 – dank voor het lezen…

Vanuit zonnig Thailand wensen wij iedereen een Fijne, Feestelijke en Gezellige Decembermaand toe…

Hartelijke groeten, ook van Sa & Cream…
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Foto boven: (de hier nog jonge) koning Bhumibol had veel aandacht voor de minderbedeelden, hier voor een oudere.

Blog nr. 26…

“Thailand Rouwt”

Mae Rim, Thailand, 16 oktober 2016.

“Hoe is het in Thailand na het overlijden van de koning Luc?” – deze vraag krijg ik momenteel regelmatig.
(Fijn om te merken dat familie, vrienden en andere lezers meeleven!)

Ik wilde er eerst geen Blog over schrijven, omdat er al veel nieuws over is en… nieuws leveren is niet mijn ding. Maar… deze voor Thailand zeer ingrijpende gebeurtenis raakt ook mij. Daarom in dit Blog een korte impressie over hoe ik het zie en beleef.

Thailand Rouwt…

… en ik rouw mee. Ik ben geen Thai en kan daarom onmogelijk voelen wat het verlies van “hún Koning” werkelijk voor hen betekent – (natuurlijk voelt ieder individu dat anders!). Ik schreef al vaker: de meeste Westerlingen kunnen de Oosterse / Thaise aard niet begrijpen.
Toch… doordat ik hier nu enkele jaren woon en van nature gevoelig waarneem, meen ik in ieder geval iets te herkennen.

Als ik het nieuws zie of tussen de Thai ben, ervaar ik een bijzondere Stille sfeer. Sommige Thai huilen stilletjes – eerlijk gezegd heb ik zelf ook tranen weggeslikt.
Sa en Cream zijn 2 weekjes naar de familie – (Cream heeft schoolvakantie). Direct nadat de koning was overleden belde Cream huilend op: “Papa, er is iets heel, héél ergs gebeurd..: de koning is dood!” – haar verdriet, en dat van Sa en haar ouders raakte me diep. Ook de rouwende bevolking maakt diepe indruk.

Hoewel ik Thai nu weleens stil zie huilen, blijven de meesten onbewogen. Bij velen meen ik echter een huilen-van-binnen te zien; verdriet-in-de-diepte omdat hún Koning er niet meer is. Daarin herken ik verweesdheid – het gevoel wat ik had nadat mijn vader was overleden: een zwaar, heimwee-achtig gevoel van het besef dat een tijdperk voorbij was – alsof ik écht op eigen kracht en kompas verder moest; alleen, eng en onzeker.

Wat ik ook bij Thai waarneem is angst voor de toekomst – sommige spreken daar openlijk over. Mijn allereerste bezoek aan Thailand begon op 6 december 2007, een dag na de 80^e verjaardag van Koning Bhumibol – [Phoemiphoñ op z’n Thais]. Het eerste wat men mij toen vertelde was: “zijn gezondheid is erg wankel en als hij overlijd is dat een ramp voor Thailand, dan komt er op zeker een dramatische crisis en misschien een bloedige strijd” – zulke doemvoorspellingen hoorde ik sindsdien heel vaak.

Stille Kracht…

Ik voel ook weer de ‘Stille Kracht van het Oosten’… het voor westerlingen onnavolgbare van de Thaise aard: ‘Zacht als Zijde en Buigzaam als Bamboe’. Wat ik in die kracht voel, maakt dat ik geloof dat de doemscenario’s Niet gaan uitkomen.
(Waarom Niet -en hoe dan wel- past niet in dit blog.)

Indrukwekkend…

In Nederlands nieuws las ik: “de Thaise koning wordt als bijna heilig gezien” – en daarna: “beledigen van de Koning wordt in Thailand zeer zwaar bestraft” – hetgeen suggereert dat respect voor de koning wordt afgedwongen. Wel, ik kan hier bevestigen dat de koning niet als bijna heilig, maar als volwaardig heilig wordt beschouwd – (en wie hem beledigt, beledigt als het ware heel Thailand).

De koning was al járen ziek en lag vaak in het ziekenhuis, de laatste jaren bijna constant. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe élke dag een grote stroom mensen naar het ziekenhuis kwam om hún Koning te eren en steunen – men kwam individueel of als organisatie of vereniging. In een hal van het ziekenhuis knielden de bezoekers voor een foto van de koning, baden voor zijn genezing, schonken bloemen en schreven hun naam en beterschapswens in daarvoor bestemde boeken.
Opmerkelijk detail – alle(!) bezoekers waren in het geel of roze gekleed – geel is de (symbolische) kleur van de koning (de kleur van maandag, zijn geboortedag) – roze omdat een vooraanstaande astroloog enkele jaren geleden aangaf dat deze kleur de gezondheid van de koning en het koningshuis zou steunen. (Ook de koning zelf droeg de laatste jaren vaak roze.)

In de afgelopen jaren sprak ik met veel oude en jonge Thai over de koning, zij roemden hem unaniem. In december 2014 scheef ik erover in Blog nr. 4 (+ Bijlage). Een zin daaruit: “Ik wordt regelmatig getroffen door het respect en de warmte waarmee Thai over hún Koning spreken – ik zie dan gezichten verzachten en ogen vochtig worden”.

Dank Grote Koning…

Nu, na zijn overlijden, zie ik velen oprecht rouwen en vrijwillig deelnemen aan rituelen die daarbij horen. De komende maand zullen de (anders soms best luidruchtige) Thai in stilte hun gang gaan. Gedurende het komende jaar hangen overal rouwversieringen, meestal bij foto’s van de koning – langs de straat, bij en in overheidsgebouwen en bedrijven en zelfs in winkels, restaurants en cafés. Heel veel Thai zullen daar telkens weer een kleine buiging voor maken. Velen blijven dit vast en zeker doen nadat het jaar om is, waarschijnlijk generaties lang. Met dit eerbetoon zeggen de Thai “We vergeten je niet, rust in vrede en Dank-u-wel Grote Koning”.

[Foto onder: rouwversieringen met altaar bij de ingang van een militaire basis hier in Mae Rim. Zulke tekenen van eerbetoon zijn overal en in allerlei vormen en maten, ook bij winkels, bedrijven en in restaurants en cafés.]

Beeld…

Ik wil wel meer schrijven, maar vind mezelf niet geschikt of gerechtigd. Daarom hieronder een paar Links naar anderen die dieper in Thailand geworteld zijn.

Beeld – op de nieuwssite van de Bangkok Post vond ik een filmpje met een sfeerbeeld over hoe Thai het verlies hún Koning verwerken: stemmig en stil…
Let op: rouwkleding is zwart of wit en… het leven gaat door, Thailand is 24/7 open-for-business.
Filmpje zien..? – » ga naar: Rouwen om de Koning…

Erfenis – Legacy…

Op de site van de Bangkok Post vond ik ook een opinie-stuk waarin het belang van de Koning volgens mij erg goed verwoord wordt. Het is geschreven door Sanitsuda Ekachai – de titel: “we must build on his majesty’s great legacy”.
Het gaat over wat Bhumibol (volgens de schrijfster) zijn volk wilde meegeven en wat hij voor hen achterlaat. Een prachtig perspectief waarin de fakkel die Bhumibol heet, vol ontzag wordt overgedragen.
Lezen..? – » ga naar: Bouwen op Zijne Majesteits’ Erfenis…

Noot: het stuk is in het Engels – excuses aan degenen die dat niet beheersen! Voor hen hierna enkele zinsneden – [vrij vertaald!]:

– De koning hielp ons om ons goed over onszelf te voelen – hij gaf ons zelfrespect. Dat is waarom we zoveel van hem houden – omdat we van onszelf houden.
–  Wat nu? – nu de vader die echt van ons hield (ons symbool van goedheid en onze spirituele gids, de laatste verbindende factor in ons land) niet meer onder ons is..? In zijn toespraken gaf hij ons hiervoor adviezen zoals: werk aan eensgezindheid; overleg, wees redelijk en vecht niet!
–  Tegen een journalist zei hij eens dat het hem koud liet hoe hij door de wereld zou worden herinnerd – ‘als je op de goede manier over me wilt schrijven, schrijf dan hoe ik nuttige, bruikbare, zinnige dingen doe’. Het gaat om het woordje hoe – de natuur en mensen op de eerste plaats zetten, dát is hoe onze koning dingen deed. Zijn levensinstelling was: zorg voor de natuur; zorg voor anderen, vooral de minderbedeelden; leef eenvoudig en geef zonder onderscheid.
Zó groeit compassie en verdraagzaamheid en zó starten veranderingen – Zó wil onze Koning dat wij leven – Zó zouden wij ons hem moeten herinneren, zodat we zijn erfenis kunnen voortzetten.
[Einde citaten] – de adviezen zijn volgens mij universeel, ik kan er niks aan toevoegen en ben stil met de Thai…

Hier eindigt deze speciale Blog – Dank voor het lezen..!

Groeten uit stil Thailand…
Luc
PS: ik schreef een aanvulling
» zie: » Blog nr. 26a Bijlage…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 25…

Mae Rim, Thailand, 30 september 2016.

–  Moessonleed – Slangenbeet…
–  Toelatingsexamen… – Status en Prestige…
–  Netwerken of Vriendjespolitiek..?
–  Oosterse omwegen – Zijden handschoenen…

Moessonleed…

Moessontijd: de meest riskante periode van het jaar – de gevaren komen vooral van muggen en slangen. Twee zussen en een nichtje van Sa waren laatst ziek door de muggen. Zij hoefden niet naar het ziekenhuis maar regelmatig worden mensen een poosje opgenomen.
De toename van slangenbeten komt omdat ze letterlijk uit hun schuilplaatsen drijven en op zoek gaan naar voedsel. Vanzelfsprekend zijn in deze periode ook meer mensen ziek door de nattigheid.

Slangenbeet…

Sa ’s vader – ‘Taa’ [grootvader] – moest onlangs ijlings naar het ziekenhuis na een giftige slangenbeet. Het serpent nam hem te grazen toen hij onkruid wegtrok uit de rijstvelden. Vrijwel elke Thai op het platteland kent de signalen en weet hoe te handelen. Taa heeft altijd antikruid bij zich en dat nam ‘ie meteen in. Daarna klampte hij iemand aan die hem op de scooter naar de eerste hulp bracht – (soort huisartsenpost). Toen hij daar aankwam kon hij al niet meer praten. Hij werd behandeld en doorgebracht naar het ziekenhuis waar hij een nachtje op Intensive Care verbleef. Taa heeft dit proces vaker doorstaan.

Gevaar…
Ook bij ons kwam een gevaarlijke slang te dichtbij. Onze hond Snuf merkte hem (haar?) zoals altijd het eerste op. Ze blaft dan op een speciale manier en probeert het beest te pakken – doet ze ook ’s nachts en ook als een schorpioen of andere naarling zich op het erf waagt*. De slang verschool zich onder de vloer van de carport en ik laat beesten met rust zolang ze geen direct gevaar vormen. Bijvoorbeeld slangen doen ook veel goed; ze houden ratten en muizen uit de buurt of eten ze op. Ik zie dagelijks in de natuur hoe alles met elkaar samenhangt; alles heeft haar plaats en bedoeling, wij mensen maken er weleens een potje van.
* Het verbaast me telkens weer hoe de ogenschijnlijk lompe Labrador de slangenbeten (tot-nu-toe!) weet te ontwijken en zelf enkel toehapt als ze zo’n beest kan uitschakelen. Daarbij springt ze regelmatig voor mij in de bres. Ongevaarlijke dieren, zoals uit het nest gevallen vogeltjes, geeft ze tegenwoordig heelhuids in m’n handen.

Maar… op een middag zat ik achter m’n computer toen een bons tegen het raam klonk. Ik keek op en recht in de ogen van de slang, een halve meter bij me vandaan – (achter de insecten hor, haha). Omdat ze tussen de horren kunnen doorkruipen heb ik haar afgemaakt. Het was een prachtig beest – maar: een serieus gevaar. Trouwens, ook niet giftige slangen kunnen lelijke wonden toebrengen.

[Foto hieronder: …recht in de ogen van het prachtige dier, helaas… een serieus gevaar.]

Toelatingsexamen…

Cream heeft afgelopen zaterdag toelatingsexamen gedaan bij een school in de stad. Ze is nu twaalf en gaat volgend jaar naar een middelbare school.
Het was bij een overheidsschool. In de stad zijn diverse scholen en deze staat het best aangeschreven en is het meest prestigieus – ook nichtje Ice zit er op. Veel oud-leerlingen zijn hoog op de maatschappelijke ladder terechtgekomen. In Mae Rim is ook wel een middelbare school, maar die staat niet zo goed aangeschreven en daar vandaan is doorstromen naar de universiteit moeilijker.

Cream was één van de 1.500(!) kandidaten en voor dit lespakket worden maar 200 leerlingen toegelaten – (o.a. mathematica, natuurkunde en engels). De uitslag komt binnenkort en we verwachten dat Cream niet zal slagen – mathematica is niet haar favoriete vak, ze doet liever talen en kunst of art. Het nieuwe schooljaar start medio april en begin 2017 zijn er nog 2 examens voor andere lespakketten.

Opmerkelijke details: Inschrijven voor elk toelatingsexamen kost 200 Thai Baht (ruim 5 euro).
De 20 besten krijgen 50% korting op de opleidingskosten.
De betreffende school is de enige in de stad met een International course; een aparte semi-particuliere opleiding waarvoor extra betaald moet worden. Hier ligt de nadruk op handel en talen (Engels, Frans, Chinees en Japans) en er wordt door buitenlandse leerkrachten les gegeven.

Status en Prestige…

Er zijn ook particuliere scholen. Sommige daarvan zijn erg duur en stellen bijzondere toelatingseisen. Ik heb geen beeld van de Nederlandse situatie – wel het gevoel dat status en prestige in Thailand een belangrijkere rol spelen. Sommige ouders steken zich zwaar in de schulden om hun kind naar zo’n dure school te laten gaan. Ook doen ze er erg trots over. Als Cream niet op deze school terecht kan, ziet Sa ook liefst dat ze naar een (de duurste) particuliere school gaat.

Netwerken of Vriendjespolitiek..?

Sa kan de komende maanden misschien wat bijverdienen. Dankzij krachtige aanbevelingen van vriendinnen mocht ze in twee resorts haar massage-kwaliteiten demonstreren en ze is geslaagd. Van november tot februari is het hoogseizoen en kan ze free-lance worden opgeroepen.
Zo gaat dat hier: familie en vrienden promoten elkaar waar ze maar kunnen. In Nederland doen we dit minder – we vinden het overdreven of zelfs bedenkelijk. Ik begrijp de Thaise situatie en zie de voordelen.

Ware kunst…
Betrouwbare relaties – vooral familierelaties – zijn in de Thaise maatschappij en in zaken erg belangrijk. Dit geldt in heel Azië. Het aangaan en in stand houden van goede relaties is een ware kunst – voor de doorsnee Westerling onnavolgbaar. In het Westen wordt er nogal eens kritisch over gedaan* – volgens mij vaak onterecht. Ik wil daarom graag uitleggen hoe het komt dat (familie)relaties hier zo belangrijk zijn.
*) Als we het in Nederland hebben over kruiwagens, vriendjespolitiek en old boys netwerk denken we meestal aan de nadelen ervan. (Kritiek hebben is ook misschien wel de pot die de ketel verwijt…)

“Onbekend maakt Onbemind”
Ik vind dus niet alle kruiwagens slecht en niet alle vriendjespolitiek verwerpelijk. Netwerken klinkt positief en wordt als een goeie kwaliteit gezien.
Ik versta onder Netwerken (en Lobbyen): jezelf, je organisatie, je product of dienst bij iemand onder de aandacht brengen met als doel: een positieve, vruchtbare relatie creëren. Dit vanuit de gedachte: ‘Onbekend maakt Onbemind’. Kruiwagens en vriendjespolitiek klinken negatief, omdat we er voorshands van uitgaan dat openheid en objectiviteit daarbij ver te zoeken zijn, en omdat dubieuze uitruil van belangen een rol kunnen spelen. Dit gebeurt natuurlijk net zo goed bij Netwerken of Lobbyen – zie ook ‘Lobbyisten en Populisten’ hierna.

Oosterse omwegen – Zijden handschoenen…

In het algemeen zijn Oosterlingen veel minder direct of to-the-point dan Westerlingen. Ik kan talloze voorbeelden geven van de absurde omwegen die Thai soms nodig hebben om iets over te brengen – nodig hebben omdat ze elkaar niet willen – of beter gezegd niet kúnnen kwetsen of bruuskeren en de relatie kost-wat-kost in stand willen houden. Ze kunnen urenlang over schijnbaar niks praten, maar tijdens dit eindeloze zoete broodjes – koetjes-kalfjes gekeuvel worden gevoelens en ideeën omzichtig afgetast en vertrouwen gevestigd of herbevestigd. Door elkaar supervriendelijk en diplomatiek – met zijden handschoenen – te benaderen wordt een dikke draad gesponnen en blijft de verbinding intact.

Ik vind het meestal erg (té) vermoeiend en heb Thai weleens te direct benaderd, met schade en schande tot gevolg. (Westerlingen die mij kennen kunnen beamen dat ik eigenlijk best, uhmmm… zeg maar tactvol ben.) Ook keerde ik sommige Thai de rug toe en dacht dat zij hetzelfde deden. Maar Sa hield het contact opgewekt gaande en na verloop van tijd kwam alles weer goed. Overigens vind ik het onbevredigend dat zaken niet echt werden uitgepraat of rechtgezet, althans: naar mijn gevoel!

Afijn… de Oosterse omzichtigheid maakt dat Thai dus eeuwig om zaken heen kunnen draaien en het beestje niet bij de naam noemen. Een gevolg hiervan is dat ze nooit echt op elkaars woorden kunnen en durven vertrouwen, en dat ze nooit écht weten waar ze aan toe zijn. Ook geven ze niet onverbloemd aan dat ze geen zaken willen doen of het contact niet (meer) op prijs stellen – Thai zelf hebben dat overigens wel door en ik begin het te leren.

Meestal kennen alleen directe familie en zeer vertrouwde vrienden elkaars werkelijkheid. Bij nieuwe relaties wordt lang de kat uit de boom gekeken. Anderzijds, is de band eenmaal gevestigd, dan mag er heel wat fout gaan voordat deze verbroken wordt.

Kort en goed: Thai proberen altijd eerst met familie, vrienden of bestaande relaties zaken te doen omdat ze die kennen en weten wat ze aan hen hebben. Er zijn nog meer redenen – en deze enge benadering heeft uiteraard ook nadelen – maar … dat wordt te lang.

Lobbyisten en Populisten…

… ik ging hier schrijven over gevaren en schade van (politieke) lobbyisten en populisten – dit vanwege de actualiteit en omdat het mooi past bij Netwerken, Vriendjespolitiek enzovoort. Echter, dit Blog is alweer vol dus: ik bewaar het voor later…

Hier eindigt Blog nr. 25 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke Groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 24…

Mae Rim, Thailand, 28 augustus 2016.

Bemoedigende reacties na m’n hanenverhaal in het vorige Blog – Dank..!

–  Antwoorden…
–  Blog & Werk…
–  Band-met-ons-land…
–  Moeilijk besluit…
–  “Waarom een Thaise..?”

Antwoorden…

Aan degene die bezorgd zijn naar aanleiding van moesson-drama’s in landen om ons heen: hier is de moesson nog steeds mild. De waterreservoirs kunnen zelfs meer water gebruiken. Wel staan plaatselijk de straten soms blank, maar dat is normaal. Er kan overigens nog best een toegift komen – dit weekend regent het veel – de moesson duurt ongeveer tot oktober.

Noot: grappig om elk jaar in deze tijd een soort hittegolf-paniek te zien op het Nederlandse nieuws – 2 dagen boven de 30 graden en er verschijnen alarmkreten als Code geel en Nationaal hitteplan met dringende adviezen voor kwetsbaren – zorgzaam en perfect geregeld!
Het grappige zit in open-deurtjes als veel drinken en luchtig kleden*, en in het relatieve – hier is het zelden twee dagen achter elkaar ónder de 30 graden.
* Veel Thai mijden de zon tot het uiterste en zijn overdag ingepakt als mummies – (of als moslima’s). Overigens, een Boerkini-verbod op het strand kan hier echt niet, een groot aantal Thai (vrouwen én mannen) gaat volledig gekleed de zee in – en zij zijn zeker geen moslim!

Sommige vroegen bezorgd of wij gevaar liepen bij Thaise bomincidenten – maar, dat gebeurde in het zuiden, 1.000 km hiervandaan. Uiteraard geen garantie dat we hier gevrijwaard blijven, want ja… de wereld is een onrustig dorp en waar ben je nou 100% veilig?

Blog & Werk…

Begin dit jaar beloofde ik de site aan te passen en bepaalde onderwerpen apart te gaan plaatsen.
Inmiddels staan in het item Memo-Notes 4 memo’s en… als er inspiratie is volgen er meer.
Met beloftes over onderwerpen wekte ik verwachtingen – verderop in dit Blog een begin met: ‘Waarom een Thaise..?’

De site zo aanpassen dat Blogs makkelijker leesbaar zijn op smartphone en tablet lukte nog niet – de kosten gaan boven m’n begroting.

Qua consultancy-werk is het rustig. Dat is te begrijpen, ik woon immers ‘ver weg’. Weliswaar is contact via internet erg makkelijk en goedkoop, maar… niet live lijkt toch een drempel. Jammer, omdat m’n talenten naar inzet verlangen. Meer actie is ook beter voor m’n financiele gezondheid. Schrale troost: ik ben momenteel niet de enige met weinig emplooi voor z’n talenten. Het is goed, ik vertrouw op: andere tijden – andere mogelijkheden.

Band met ons land…

[land-foto greppel]

Eerder schreef ik dat we intensief op ons land werken. We gaan er vrijwel elke morgen naartoe en werken ons dan in het zweet – om 10 uur ben ik doorweekt en na 12 uur is het voor mij echt te warm.
We zijn druk bezig met inrichten, planten en onkruid verwijderen. De grond is moeilijk bewerkbaar maar… zéér vruchtbaar, alles groeit onder onze handen – zowel nieuwe planten als onkruid. Die groei is het sterkst in de moessontijd – de hoge luchtvochtigheid met de tropische temperaturen en vruchtbare grond zorgen voor wonderbaarlijke taferelen. Soms is een kale plek binnen drie dagen volgroen – “je ziet het groeien” – indrukwekkend en dus ook bewerkelijk.

Naast kleurrijke planten en gras, planten we vooral vruchtbomen – o.a. avocado, mango en sinaasappel, en in Nederland onbekendere soorten als Dragonfruit, Som-oh (soort grapefruit), Lamyai (familie van de lychee), Falang (soort appel-peer) en waarschijnlijk nog Lemon. Mooi is dat we geen planten hoeven te kopen, we krijgen stekken van buren of Sa ‘oogst en zaait’ zelf zaden van vruchten die we eten. De doorsnee Thai heeft groene vingers en weet veel van de natuur – zo ook Sa. Als het goed gaat en de droge voorjaar-periode niet te heftig wordt, kunnen we volgend jaar oogsten.

Het geeft mij veel voldoening en prikkelt m’n scheppingsdrang. Ik kan me heel makkelijk voorstellen dat ons land binnen korte tijd in veel opzichten een vrucht-dragende oase wordt. Dat is het nu eigenlijk al, maar met de door mij bedachte invulling biedt het nog veel meer. Ik wil ook zeggen dat ik me op het land gelukkig en krachtig voel. Er heerst een kalme tropische oer-sfeer met een heilzame energie, en er zijn veel schitterende licht- en lucht-schakeringen. Iedereen die ons bezoekt herkent dat en ik droom regelmatig dat meer mensen er van komen genieten en profiteren.

Moeilijk besluit…

Ik kan me op dit moment moeilijk voorstellen dat we het land verkopen, ook al is het verstandig geredeneerd misschien het beste. Het land verder inrichten en er stroom naartoe brengen en een huis op bouwen lijkt vooralsnog een (te) grote investering. Bovendien, op mijn leeftijd zo’n project realiseren is niet vanzelfsprekend – mentaal, geestelijk lijkt het een peulenschil, fysiek ervaar ik beperkingen.

Anderzijds, creatief in de natuur bezig zijn is gezond en houdt me jong; ik hou van mooie, nuttige dingen maken en anderen daarvan laten meegenieten; wil er niet aan denken dat ik hier achter palmbomen en bamboe moet gaan zitten afwachten totdat…

Bovendien, ook Sa en Cream voelen zich thuis op het land en zij zijn jong. Trouwens, bijzonder om te zien hoe Sa – op z’n Thais – taai buffelt om het onkruid onder de duim te houden, en hoe ze elke dag tevreden kijkt naar wat ze heeft gepresteerd. Sa droomt daarbij van haar eigen minirestaurantje / koffieshopje, met kleine gerechten voor (Westerse) buurtgenoten en bezoekers – ze volgde onlangs nog een cursus Westers koken en… met succes.

Ikzelf creëer er het liefst een vrucht-gevende oase; een levende, heilzame stilte-plek met enkele Thaise prieeltjes (Sala) met uitzicht op de groene bergen en rijstvelden. Alles met het doel: er kunnen genieten, ontspannen en bezinnen, eventueel door in tropentempo de oase bloeiend en boeiend te houden.

Kortom, ik kan nu niet kiezen tussen het land verkopen of aanhouden. Dat hoeft ook niet. We wonen prima en hebben plezier in het werk en genieten van wat er ontstaat. Het wordt mooier en wellicht meer waard. Ik weet dat het inzicht voor de juiste beslissing komt als de tijd rijp is, dus: wordt vervolgd..!

Waarom een Thaise..?

In Blog nr. 18 beloofde ik antwoord op de vraag:
“Waarom kiezen zoveel westerse mannen voor een Thaise of Aziatische partner?” Sindsdien dacht ik er veel over na en typte zelfs enkele beginnetjes. Om ze vervolgens snel te deleten, want… het antwoord blijkt niet eenvoudig. Ik vind de vraag waarom je voor iemand kiest namelijk ingewikkeld – want bijvoorbeeld: heb ik gekozen of koos de ander mij? – valt er wel wat te kiezen of bepalen omstandigheden m’n keuze?

En… wat ik er over zou gaan zeggen, kan weleens als seksistisch of niet-van-deze-tijd worden bestempeld. Voorts wordt voor de één kiezen vaak uitgelegd als de ander afwijzen – als ik zeg dat ik zwart haar mooi vind, voelen blondines zich misschien afgewezen – en dat is niet de bedoeling (ik vind blond trouwens ook mooi, of… eigenlijk vind ik uiterlijke kenmerken tegenwoordig ondergeschikt).

Ik kan niet zeggen waarom ik met een Thaise partner samen ben – en helemaal niet waarom andere het zijn. Ik ben niet samen met Sa omdat ze Thais of Aziatisch is, maar omdat het klikt en ik graag met haar samen ben (en zij blijkbaar met mij) – of beter gezegd: omdat ik meestal graag met haar samen ben, want eerlijk is eerlijk… samenleven met iemand uit zo’n totaal andere cultuur en ook nog es van een totaal andere generatie, brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Het leidt er weleens toe dat ik naar m’n alleenstaande kluizenaarschap terug verlang – gelukkig is dit telkens van korte duur.

Nu kan ik me voorstellen dat sommige van jullie een ander antwoord hadden verwacht. In een volgend Blog daarom iets meer over de (cultuur)verschillen die onze relatie kleur geven en soms (extra) inspanning vragen.
Vanwege de beloofde (korte) leestijd ga ik nu stoppen… hopelijk heb je genoten.

Hier eindigt Blog nr. 24 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 23…

Mae Rim, Thailand, 29 juli 2016.

–  Komkommertijd…
–  Hanengevechten…
–  En nu..? – Prachtige beesten…

Komkommertijd…

Twijfelde dit keer om te schrijven, vele van jullie zijn waarschijnlijk op vakantie en komen niet aan lezen toe. Toch… over Hanengevechten, een heel oude Thaise ‘sport’ waarover nogal wat misverstanden bestaan. Want, bijvoorbeeld dankzij de inzet van hanen werden vroeger veel soldatenlevens gespaard. Hoe dat zit lees je hieronder…

Hier is het geen vakantietijd. Integendeel, de boeren werken hard om de rijst er weer in te krijgen en sinds 2 weken blijven monniken in hun tempel vanwege de regentijd, de tradiotionele studietijd van 3 maanden.
Wij zijn druk bezig om ons ‘landgoed’ te vergroenen – vooral ik, want Sa doet nog een toegift-opleiding: Westers koken – ja heus! De klus op ons land is ‘op een oor na gevild’ en het wordt prachtig – althans, dat vinden wij.

Ikzelf ontdekte dat m’n dieet anders moest; voelde me bij het werk erg krakkemikkig, vatsig en moe en schrapte o.a. suiker en meelproducten en eet weer wat vlees. Voel me al weer een stuk beter.

Hanengevechten…

… zijn erg populair in Thailand – men zegt dat het al 3 duizend jaar gebeurt. Het historische verhaal is best indrukwekkend. Hanen horen tot de Koninklijke entourage, net als Olifanten. Beide hadden vroeger namelijk een vooraanstaande rol. Dat zit zo…

Thailand bestond uit meerdere koninkrijkjes en er was regelmatig landjepik. Ook buur-koningen (Birma en Cambodja) probeerden stukken Thailand te veroveren, soms met succes. Het land was overwegend oerwoud, met veel gevaarlijke dieren als tijgers en slangen. (Zo’n 100 jaar geleden bestond Thailand nog voor 60% uit oerwoud, dat is nu minder dan 15%.)

Olifanten zijn voortreffelijke rij- en lastdieren; zij droegen de koning en zijn wapentuig – de soldaten volgden te voet of per muilezel. De dikhuiden zijn natuurlijk erg imposant – de enige waar wilde dieren voor opzij gaan. Bovendien zijn het geweldige bulldozers als het woud ondoordringbaar is. En… ze zijn slim en (w)aardig. Daarom zijn Olifanten nu dus echte Royals…

En de hanen..?

Wel, elke koning had een legertje goed getrainde kemphanen – en… Aziaten zijn geboren gokkers, ook de oude koningen. Zij lieten hun hanen tegen elkaar strijden, maar maakten vooraf een deal: ‘als mijn haan wint, krijg ik van jou …’. En zo kon land zonder bloedvergieten van eigenaar wisselen, pardon… van koning wisselen – soms werden alleen gekaapte vrouwen en kinderen teruggewonnen.
Zonder bloedvergieten klopt niet, want de hanen kregen scheermessen aan hun vleugels en spikes aan hun poten, en vaak werd de ene haan door de andere afgeslacht. Verliezers kwamen op de BBQ – men zegt dat kemphanen-vlees rijk aan proteïnen en erg smaakvol is.

Hier in de bergen vlakbij is een ereplaats – een speciaal tempeltje – voor een jonge koning die in een ver verleden met hulp van zijn hanen een groot gebied van een Birmese koning terugwon. Hijzelf stierf aan malaria in het oerwoud toen hij net 30 was. De bergbewoners onderhouden zijn ereplaats met liefde en respect.

Een andere legendarische hanen-vecht-koning was Narasuan – verre voorvader van de huidige Bumibol. Hij regeerde ruim 500 jaar geleden vanuit Ayutthaya, toen de hoofdstad van Thailand. Narasuan heroverde met inzet van zijn hanen veel land terug van Birma en Cambodja. Ook hij staat nog steeds in erg hoog aanzien – door heel Thailand zijn veel ereplaatsen en tempels met beelden waar Thai met ontzag voor knielen.

[Onder: standbeeld van koning Narasuan in de oude hoofdstad Ayuthaya…]

En nu..?

Vooral op het platteland zijn hanengevechten nog steeds erg in trek. De sport is legaal en streng gereglementeerd en bijvoorbeeld scheermessen en spikes zijn verboden – gevaarlijke haaktenen worden zelfs afgeplakt met tape. Ook zijn er officials die dieren en wedstrijden controleren. (Uiteraard zijn er illegale wedstrijden.)

De kemphanen strijden in een kleine ovale arena, de cockpit of coq-pit, meestal 5 ronden van 20 minuten. Tussendoor krijgen de beesten even rust en worden ze opgelapt – wonden schoongemaakt met warm water en een energiedrankje door een rietje naar binnen gegoten – (Red Bull, ja echt!). Een scheidsrechter bepaald wiens haan koning kraait, dat wil zeggen…  áls er tijdens de ronden geen haan sneuvelt, of door de eigenaar uit de strijd wordt gehaald. Vanzelfsprekend wordt er door de aanwezigen flink gegokt.

Vlakbij Chiang Mai is een officieel centrum – Cockfighting Learning & Exhibition Centre. Daar worden o.a. demonstraties gegeven. Ben er niet geweest en ga er ook niet naartoe, bezoek niet graag attracties waar dieren worden gebruikt, hou al niet van een dierentuin. (Ben overigens niet principieel of consequent, hield vroeger vogels in een volière en nu vissen in een aquarium en sommige olifantenfarms bezoek ik zelfs graag.)

Prachtige beesten…

[^ Sa ’s broer kweekt vechthanen en verzorgt ze alsof het zijn kinderen zijn – hier maakt hij met een sponsje de kop, ogen en kam schoon. Thailand en Birma hebben hun eigen soort en er zijn kruisingen – er zijn prachtige exemplaren. De beesten worden regelmatig getraind en uitstekend verzorgd – warm-water-massages, huidverzorging met speciale olie, uitgekiende voeding en geneesmiddelen (ontwikkeld dankzij honderden jaren ervaring).]

Mij staat het vechten tegen. Thai verdedigen hun sport met: ‘in de natuur vechten hanen elkaar ook de tent uit’ – (net als mensen-haantjes – ahum… ik zie tegenwoordig ook wel vrouwtjes-hanen). Mijn tegenargument is: ‘in de natuur kan één van de vechters de benen nemen voordat…’ – (hoewel ze dat lang niet altijd doen). Maar ja, ’s lands wijs – ‘s lands eer is moeilijk uit te roeien.

Trouwens, het moet opvallen als je Thailand bezoekt; overal helder-gekleurde beelden van hanen, soms meer dan 2 m hoog – (glanzend zwarte veren, felgele poten en knalrode kam) – vooral bij toegangspoorten maar ook in huizen en gebouwen.

Tot zover Blog nr. 23… Dank voor het lezen!

Hartelijke groeten,
Luc

PS: Iedereen een fantastische zomer gewenst en als je op vakantie bent of gaat:
Ik hoop van harte dat je geniet en uitrust..!

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…