Categorie: Blog

Blog nr 51…

Mae Rim, Thailand, 5 april 2020.

– Eerste palen – Ritueel…
– Hick-ups – Aanvaarden is een kunst…
– Planning en Begroting…
– Covid-in-Thailand..

Wat een beroering in onze wereld..! – onwezenlijk, lijkt wel een film…
Verderop meer – op veler verzoek nu eerst…

Bouwupdate…

Hoera… wind in de zeilen..!!!

Constructief…
De meeste huizen in Thailand staan op betonnen fundatieplaten, die liggen 1 tot 2 m diep onder het huis. Op die platen staan betonnen palen met daarop fundatiebalken voor vloeren en muren. Boven de vloeren worden de palen, als kolommen, doorgetrokken tot dak-niveau.

Deze betonnen constructie vormt een skelet waartussen de muren staan – zoals bij houtskeletbouw o.a. in Duistland. Teakhouten huizen in Thailand worden al eeuwen zo gebouwd. Deze bouwwijze is ‘aardbeving bestendig’ – de aarde rilt hier af en toe.

Eerste 2 palen…

Op 7 maart zijn de eerste twee palen geplaatst – 1 voor mij en 1 voor Sa + Cream.
Sa volgt de boeddhistische richtlijnen zoveel mogelijk en ik sluit mij daar graag bij aan.
De startdatum is super-belangrijk – bepaald aan de hand van nummers en de maanstand.
7 maart was een perfecte datum, zei ‘onze’ Adjahn, (hoofdmonnik) van de tempel in Mae Ann.

Ritueel…

Het plaatsen van die eerste 2 palen (eigenlijk storten van de fundatieplaten) ging gepaard met een ritueel, geleid door een lekenmonnik. Eerst de geesten aanroepen – van hemel en aarde en alle windstreken – en hen lekkernijen aanbieden en kaarsjes branden.
Doel: hen paaien en hun zegen aftroggelen voor bouwen en wonen.

Daarna de twee paalconstructies versieren, elk met een kokosnoot, bananenplant, tros bananen en… een shirt van ons – in de 1e het shirt van mij, in de 2e die van Sa + Cream. De lekenmonnik hing ook nog zijn Boeddha-amulet bij mijn versieringen.
Vooraf strooiden wij muntjes en groene blaadjes in de fundatieputten – symbolisch voor overvloed en voorspoed.
Na het omhoog brengen van de palen stortten wij de eerste emmers beton.

We hadden het eerder gedaan en ik vind het indrukwekkend.

Hik-ups…

De bouw gaat niet van een leien dakje. Onze lang gekoesterde droom lijkt nu soms een nachtmerrie.
Ik wist dat er hik-ups kwamen door taal- en cultuurbarrières, maar niet precies wanneer en hoe.

Alle betonwerk deed het dorpshoofd die ook aannemer is. Het is zijn specialiteit en hem te vriend houden is belangrijk.
Ondanks veel tekeningen en (volgens mij) duidelijke afspraken, gebeurden sommige dingen totaal anders dan ik verwachtte.

Argument: “ik wil jullie helpen en dit is goedkoper (of beter)”.
Maar, soms is goedkoop ‘duurkoop’ – nu goedkoop kan namelijk later leiden tot kostbare aanpassingen. (Overigens zou dit ook met andere aannemers gebeuren, het werkt hier nou eenmaal anders.)

Voorbeeld…
We wilden het huis vrij van de grond bouwen, met een open (kruip-) ruimte eronder. Het gros van de huizen wordt zo gebouwd hier. Dit gebeurt om vrij van water en ongedierte te zijn. Nu staat het óp de grond, dus lager dan gepland – goedkoper omdat ondersteuning (voor het storten van de fundatiebalken) niet nodig was. 

Nu zal je zeggen “maar dan zeg je dat toch Luc”, maar commentaar op het dorpshoofd kán niet.
Overigens zijn wij Nederlanders kampioen in directheid – Aziaten lijken tegenovergesteld. Recht voor z’n raap zeggen dat iets niet klopt, kan een een grove belediging zijn.

Sa kan er ook weinig aan doen. Allereerst kan zij het dorpshoofd dus niet tegenspreken*. Daarnaast begrijpt ze vaak niet wat ik bedoel. Ik heb ideeën die in Thailand echt onbekend zijn en helaas… soms kan ik ze gewoon niet overbrengen.
* Sa is hier import, ze spreekt de taal wel (heel ander dialect) maar staat laag in aanzien omdat ze niet van hier is.

Aanvaarden is een kunst…

Afijn – regelmatig adrenaline-shots en forse frustraties – onlangs zó erg dat ik wilde stoppen. Ik werd ziek en voelde dat mijn weerstand weg was. Tijdens twee dagen binnen blijven (met koorts), ging de knop om naar.. ‘accepteren dat ik niet krijg wat ik wil’.
Prima: “als het niet gaat zoals het moet, dan moet het zoals het gaat” – aanvaarden is een kunst!

Meester: “de grote weg is makkelijk voor hen die geen voorkeuren hebben” – en zo is het..!
(Sa begrijpt echt niet waarom er soms stoom uit mijn oren komt, hihihi.)

Voor de duidelijkheid: ‘aanvaarden’ betekent niet ‘hoofd in de schoot’.
Want, het beste in mij kwam tevoorschijn – zoals vaker als de nood hoog is.
Gelukkig heb ik een fantastisch talent: mijn vindingrijkheid redde mij al vele malen en doet dat nu weer.
Elk probleem draagt al oplossingen in zich, en soms zijn die beter dan het origineel.

Ik voel mij zeker en geniet van de vorderingen..!
Detail – ik wilde het huis toch vrij van de grond hebben. Optillen is te kostbaar – grond weggraven (vanonder een deel van het huis) was de oplossing. Een heikele klus.
Mooi resultaat; een stille, koele, open ruimte met een rustgevend uitzicht – (erg geschikt voor meditatie).

In Blog nr. 51a een fotoverhaal van onze schepping…

Planning & Begroting…

“Wanneer is het klaar Luc..?”
Nou… ook dat gaat anders in Thailand. Zeker bij ons. Wij besteden delen apart uit of huren zelf werklui in.
Voor mij is zelf doen verleden tijd – ik speel supervisor ahum – Sa doet wel intens mee…

Het betonwerk is klaar – (fundatie, vloeren en kolommen). Voor het metsel-, stuc- en tegelwerk vonden we 2 zeer vakkundige Birmese jonge mannen. Het bouwen (lijmen) van de muren gaat nu rap.
Opmerkelijk, ze werken als monniken, ogenschijnlijk traag maar zeer efficiënt – ‘geen stap verkeerd of teveel’ zogezegd.
En… vóór elke nieuwe taak doen ze een subtiel ritueel – leggen wat fruit of ander eten bij materialen die ze gaan gebruiken – (later voer voor vogels of eekhoorntjes).

Verhuisdatum open…
Het is niet zeker of we telkens tijdig de juiste mensen (en materialen*) kunnen vinden – voor dak, elektra, plafonds, ramen en deuren, elektra enzovoort. (* Bouwmarkten zijn momenteel gesloten, dus we kunnen niets gaan kopen – alleen bestellen en laten bezorgen.)
Mede daarom weten we niet wanneer het klaar is – hoeft ook niet, van mij.

Begroting…
Ik had vooraf veel informatie verzameld en een begroting gemaakt. Maar… de ‘verrassingen’ waarover ik schreef noodzaken om nieuwe dingen te bedenken, en… gek genoeg kost dat meestal meer.

Voorbeeld – dankzij een ‘misverstand’ maken we nu dubbele muren (met spouw) – niet gepland, wel ideaal en uiteindelijk voordeliger. (Hier worden overwegend nog enkel-steens muren gebouwd.)
We hadden al gekozen voor gasbeton, in plaats van de gebakken steentjes die hier meestal worden gebruikt. Gasbeton kost aanmerkelijk meer, maar is qua isolatie veel beter – ook tegen schimmels en ongedierte en zo.
Je raadt het al: dubbele muren kosten dubbel geld.

Ik verwacht meer zulke surprises – toch zijn we vol goede moed..!

Covid-in-Thailand…

Wát een bizarre tijd…
Ook Thailand ligt grotendeels stil en is ernstig van slag*.
Bijvoorbeeld alle massageklinieken zijn gesloten, Sa en haar collegaatjes hebben geen inkomen.
In de toeristen- en horecasector zijn ook al tallozen ontslagen. Duizenden gastwerkers zijn naar huis, o.a. naar Birma en Cambodja.

* Er is een avondklok (10 uur ‘s avonds) en buiten is mondafscherming verplicht – 20duizend Baht boete (anderhalf maandsalaris) – vergelijk: geen helm op de scooter = 200 Baht.
Voordeel van in militaire stijl regeren: weinig polderen, snel beslissen en schakelen.

Mijn indruk is dat Thai het pragmatisch aanvaarden.
Feit: ze hebben ervaring. Immers, ziekte-uitbraken komen nogal eens voor – denk aan Malaria, Deng, SARS. Ook bacteriën en parasieten doen het hier doorgaans goed.
Hygiëne-handelingen en mondkapjes waren al ingeburgerd. Handen schudden doen we sowieso niet*, aanraken en knuffelen wel, nu minder uiteraard.
* Thai kúnnen niet echt goed handen schudden, voor mij voelt het tegenwoordig ook vreemd – (grappig, het was een belangrijk onderwerp in trainingen die ik begeleide).

Ik vind het Thaise opportunisme al lang voorbeeldig.
Sa en haar collegaatjes maken er het beste van. Ze zeggen: “ook dit gaat voorbij, laten we ons dáárop voorbereiden”. Sa doet nu veel bij de bouw en maakt al voorbereidingen voor de verhuizing. Daarnaast oefent ze nieuwe massagetechnieken via YouTube.
Cream heeft ‘grote vakantie’ – (de heetste periode is nu). Ze studeert thuis, samen met nichtje Aum die bij ons logeert.

Tot besluit…

Veel reacties na wat ik schreef over mijn vroegere depri-ervaringen – (Blog 50).
Sommigen wilden mij alsnog oppeppen, anderen vonden mijn openheid moedig en kwetsbaar.
Ikzelf zie het zo..: “ik kan enkel gekwetst worden als ik kwetsbaar bén” – voel me sterk en happy: het gaat goed..!

Dank voor jullie betrokkenheid en aanmoedigingen.

Hier eindigt blog 51 – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,

Luc

» naar Blog 51a – fotoverhaal over de bouw…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Happy Valentijn..!!!

Blog nr. 50…

Mae Rim, Thailand, 14 februari 2020.

– Krasse knarren…
– Proefbaar plezier & Steeds beter…
– Bouwnieuws…
– Opportunist & Suggesties…
– Dieper & Harmonie…

Veel gebeurd sinds het vorige Blog…

Twee bezoeken…

Ze brachten ons plezier en meer…
Vriend Huib was er weer, 4 weken tot half januari – bijna elke dag samen op pad en hij was verbaasd dat we telkens nog nieuwe plekken bezochten. Belangrijker is of hij genoot en dát deed hij – eigenlijk wilde hij blijven.
Huib ging ook een aantal dagen naar Laos; varend over de Mekong naar Luang Prabang, een stadje met Franse invloeden – “prachtig” zie hij later.
Momenteel denkt hij na over hóe hij langer kan komen; dát hij weer komt lijkt zeker.

Krasse knarren…

Huib was in februari 2019 ook hier en ging toen nog naar een eiland. Daar gleed hij uit en beschadigde een knie, tamelijk ernstig. Hij werd gerepatrieerd en in NL geopereerd. Daarna revalideren en voordat hij naar Thailand ging zei de therapeut: ‘gebruik je knie normaal, beweeg veel maar forceer niks!’

Welnu, hier in de buurt is een cave-temple – [tempel in een berggrot]. Eerst moet je een steile trap op (ruim 100 treden), daarna eenzelfde aantal treden omlaag de grot in – soms erg steil en met nauwe doorgangen. De beloning is geweldig: grote ruimten met indrukwekkende rotsformaties en Boeddhabeelden geven de tempel een heel bijzondere sfeer.

Maar… de volgende uitdaging komt daarna. Als je de grot weer bent uitgeklauterd kun je kiezen: terug naar beneden of verder omhoog… 700(!) ongelijke treden kronkelend naar de top van de berg. Je warm-verdiende loon: het eureka van je prestatie met als toefje een tempeltje, een Chedi, én een schitterend uitzicht.

Wij gingen de uitdaging aan – meditatief, stap voor stap. Het was rond twaalf en de zon lachte helder en heet naar ons! We volbrachten het en het was de moeite waard – de ontdekking dat iedere leeftijd haar eigen tempo en uitzichten heeft was verrassend…
PS: de krasse knarren hadden de dagen erna nauwelijks spierpijn.

Proefbaar plezier…

Daarna kwamen Pauline & Nico 6 dagen. Zij zijn ook 70+ en hebben veel reiservaring. Beetje spannend of ze een bezoek aan ons wel interessant zouden vinden. Dat pakte goed uit – een paar reacties: “wij hebben enorm genoten met jullie in en om Chiang Mai”.
Daarna gingen zij nog een weekje naar zee en strand en schreven algauw: “wij missen jullie nu al; het geduld en plezier waarmee je ons super fijne dagen hebt bezorgd en de spontaniteit en lach van Sa..”
Op een middag maakten ze hier Thaise gerechten met Sa. Ze hadden veel plezier en dat was Proefbaar: “aroi-maak-maak..!” [erg lekker].

Noot – Pauline en Nico wilden ook naar de ‘cave-temple’ – ook met hen gingen we hélemaal naar boven – iedereen was trots en voldaan – (Sa was ook mee) .

Rijker en ruimer…

Ik vond het stil na de bezoeken. Uitwisselingen, over Thailand en over levenslessen, geven mij altijd veel voldoening. En soms is het gewoon fijn om Nederlands te kunnen praten.
Anderzijds is de rust ook weer goed – om bij te komen en zaken te laten bezinken.

Steeds beter…
Ik merk na elk bezoek dat mijn kennis rijker en mijn inzichten ruimer worden – “ik word steeds beter” zogezegd.

Bouwnieuws…

Erg weinig helaas. We wachten op een offerte van de aannemer – tevens het dorpshoofd in Mae Ann. We voelen ons enigszins verplicht – met hem goeie maatjes zijn kan ons leven daar makkelijker maken. Soms hebben we namelijk zijn goedkeuring nodig. Tja, dat is hier anders dan in Nederland – hoewel… ook in NL gaan dingen vaak soepeler dankzij goeie relaties.
De aannemer zei dat de offerte vóór 15 februari klaar is, en als die goed is kan hij snel beginnen.
We houden moed..!

Opportunist…

Ik bladerde door m’n Blogs en besefte dat veel toezeggingen traag opgevolgd worden. Regelmatig beloof ik ‘later meer’ maar… het komt er niet van.
Niet omdat ik niet wil of kan, maar door opportunisme – in mijn fantasie kan ik heel veel, maar de praktijk blijkt stroever. Mezelf dwingen leidt meestal tot strijd met de opstandige Luc en dat voelt als energieverspilling.

Een optie is om positieve uitkomsten te bedenken – zo van: ‘ik weet hoe schrijven mij inspireert en dat wil ik nu meemaken’.
Dit brengt mij op zo’n eerdere belofte: suggesties om de emotionele balans te behouden (Blog 47).

Suggesties…

Als mijn emotionele balans naar negatief neigt en ik tegen dingen opzie, werkt het (voor mij!) om positieve uitkomsten te vinden bij wat ik wil doen. Dat begint bij kleine dingen zoals “ik neem nu een douche want dat voelt verfrissend” – “ik ga nu wandelen want dan voel ik mij kwieker”. Belangrijk is dat ik mij de uitkomsten levendig voorstel, ze als het ware vooraf al voel.

Soms maak ik een ‘doe-lijst’ en schrijf achter de taken de goede gevoelens die ze opleveren – zelfs nare corveetaken kunnen zo plezierig worden.
Kern-truck: pas aan iets beginnen als ik echte inspiratie voel.

Stapje dieper…

Ik schreef al eerder over mijn depri-neigingen – ben zeer goed in piekeren en bezorgd zijn. Vroeger zou men mij misschien wel de depressie-sticker hebben opgeplakt. Ooit wilde een deskundige mij positief makende medicijnen geven. Ik geloof in zelfhelende vermogens en ben een tikkeltje eigen-wijs, dus: niks genomen.

Wel werkte ik veel aan m’n emotionele huishouding – vind mijzelf nu best ervaringskundig. Toch werd ik onlangs verrast door een andere visie: zogenaamd negatief zijn* is niet zo slecht als ik dacht.
* zogenaamd – immers: negatief en positief bestaan alleen dankzij elkaar.

Verstandelijk of intellectueel wist ik dat wel, maar vanbinnen – mijn hart geloofde dat ik door mijn negativiteit minderwaardig was. Ik keurde mezelf erom af en dat voelde pijnlijk.

Harmonie = Hartverwarmend…

Uit een vorig Blog: “als mijn hart en verstand Niet met elkaar in harmonie zijn, wint mijn hart… altijd!”
Daarom voelde ik pijn. Om weer in harmonie te komen moest ik mijn hart overtuigen van het verstandige: “negatief zijn is niet perse slecht”.

Ik bedacht dat een ‘half leeg glas’ wel degelijk ook positief kan zijn – bijvoorbeeld: een signaal dat er wat bij moet, of… het is inderdaad ook nog halfvol.
Teleurstellingen en moeiten (kunnen) leiden tot nieuwe wensen, en dat leidt tot ideeën, oplossingen enzovoort. Toen ook mijn hart daarvan overtuigd was, voelde ik haar warmte stromen: harmonie hersteld..!

En verder – piekeren en bezorgd zijn betekent ook: goed kunnen nadenken en alert zijn op gevaren en alternatieven – kortom..: ik beschik over fantastische kwalitieiten!

Overigens, teleurstellingen leiden Altijd tot wensen – maar die worden vaak overschreeuwd door de realiteit (de teleurstellingen). Ze verdwijnen naar de diepte om van daaruit meer teleurstelling te genereren, de bekende negatieve spiraal.

Belangrijk…

Ik wil depressiviteit niet bagatelliseren, integendeel! – het kan erger dan afschuwelijk zijn, en (b)lijkt soms ‘ongeneeslijk’. Trouwens, niemand anders dan degene die het treft kan er echt over oordelen – alle externe deskundigheid ten spijt.
“Ik ben de enige die mijn innerlijke bewegingen écht kent en kan begrijpen”- geldt volgens mij voor iedereen.

Natúúrlijk kan het opluchten om je zorgen te uiten – natúúrlijk kan externe hulp (al of niet professioneel) je goed doen – en natúúrlijk kunnen medicijnen soms verlichting bieden, maar...

Ik denk dat ik wil zeggen… “alsjeblieft, eerst en vooral: keur niks van jezelf af en erken je waarde..!”
– iedereen is waardevol zoals hij/zij Nu is – iedereen is onvergelijkbaar uniek en doet ertoe..!
“Ieder grassprietje is nodig om de wei groen te kleuren!”
(Mijn woorden zijn ontoereikend, helaas.)

Noot: schroom niet als je hierover wil klankborden..!!!

Hier eindigt Blog nr. 50 – ik hoop dat je ervan genoot – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 49…

Mae Rim, Thailand, 13 december 2019.

– Enerverend & Leerzaam…
– Ideeën & Aanbiedingen…
– Lucky (is) de kat…
– Cream wil de wereld verkennen…
– Leuk bezoek…

Het was even wachten op dit Blog – Waarom..?
.. het kwam er niet van en ik was druk met…

Bouwzaken…

Blog 48a ging al over onze bouwacties…
Die vorderen tergend langzaam.
De bouwschets is klaar en de plek ligt gereed – maar we hadden oponthoud. Mijn eerste ontwerp was te groot en toen werden er maatregelen tegen illegaal bouwen afgekondigd. Wij wilden het naadje van deze kous weten voordat we verder durfden, want…

Landrechten zijn zeer ingewikkeld in Thailand.
Land heeft zogenoemde ‘Landtitels’. Er zijn meer dan 5 opeenvolgende titel-niveaus en alleen de hoogste (Chanot) kan particulier bezit zijn.
Het land waar we een huisje op willen bouwen is formeel (nog) van de staat – “van de koning” zeggen ze hier.
Enfin, ik bespaar jullie verder juridisch geblaat .

Wij stopten dus om eerst duidelijkheid te krijgen. Hier vraag je zoiets aan het dorpshoofd en die zei “geen probleem”, maar dat vond ik te vaag.
Daarom bezochten we het Landoffice [Comtidin] – vergelijkbaar met Kadaster – en de verantwoordelijke afdeling op het gemeentehuis [Obator]. Ook raadpleegden we 2 juristen.

Hoe het zit…

Het valt mee. De regeringsplannen zijn gericht tegen écht illegale bouw. Er zijn bijvoorbeeld villa’s en resorts gebouwd in natuurgebieden die nog niet in kaart zijn gebracht.

Ons huisje komt op geregistreerd land met bijna de hoogste titel. Wij hebben het gebruiksrecht en mogen er op bouwen, zij het niet groots* en zeker geen uitgebreid resort. Resorts zijn er trouwens genoeg, mede omdat er momenteel minder toeristen komen.
* 150 m2 is de richtlijn – ons huisje wordt 80 á 90 m2.

Enerverend en leerzaam…

Misschien denk je nu ‘wat een gedoe Luc’ – ‘waar begin je aan’, maar zo ervaar ik het niet.
Ik klankbord regelmatig met 2 andere Nederlanders met bouwervaring in Thailand – bijzonder leerzaam en inspirerend – (dank aan Paul + Frans!). Heb meer dan 10 opvolgende schetsen gemaakt en ook daardoor veel geleerd. Ook het uitzoeken van onze rechten en mogelijkheden heeft veel opgeleverd.

Ik zie het trouwens als veel ontwikkelingen in het leven; het gaat om het proces of de reis, om dáárvan te genieten en leren en verder te komen. Kan ik heus niet altijd hoor – ben regelmatig down of opstandig geweest. Verder is het rete-lastig dat ik de taal niet spreek. Sommige cultuur-eigen-aardigheden zijn sowieso moeilijk of gewoonweg “niet te volgen”.

Veel positiefs – voorbeelden…

In het Landoffice konden we onze vragen direct aan de betreffende hoofdambtenaar voorleggen – zonder afspraak en zonder wachttijd! – dus geen: “maak maar een afspraak” of “kijk maar op de website”.
We werden aan zijn bureau uitgenodigd en hij nam de tijd. Zijn antwoorden waren vakkundig en helder en… alles met een glimlach.

Idem in het gemeentehuis – meteen aanschuiven; kundig, geduldig, vriendelijk en hulpvaardig, met goeie antwoorden en tips.
Zo ook bij het dorpshoofd en het elektriciteitsbedrijf – “ga zitten..” en “zeg het maar” – respectvol, vriendelijk en zonder haast… heerlijk.

Ik verbaas me trouwens ook over hoe dat in ziekenhuizen gaat. Kom er gelukkig zelden, maar de keren die ik er was – voor mezelf of Sa of Cream – konden we altijd meteen terecht en geholpen worden – (maximaal 45 minuten wachten op onze beurt).

Eerlijk is eerlijk…

Ook hier houden ze van uitgebreide papierwinkels.
Ook hier draait de ambtelijke molen soms langzaam – (tussen aanvraag en realiseren van de elektrische bouwaansluiting zat 6 weken).
Arbeidskosten zijn relatief laag en de bezetting overdadig – (daardoor?) – bijvoorbeeld in ziekenhuizen lopen baliemedewerkers, assistenten en begeleiders elkaar voor de voeten.

In Thailand is nog veel analfabetisme – vooral bij ouderen en bergbewoners – en Thai leerden van de Boeddha (en hun koning) om ouderen en behoeftigen met respect te bejegenen. Eigenlijk zit het ingebakken in de aard of cultuur: ‘wees respectvol behulpzaam, zonder oordelen’ – een pracht-kwaliteit.

Toch heb ik ook de indruk dat veel zaken hier pragmatischer en efficiënter gaan dan in Nederland; minder formeel en met minder rompslomp.

Noot: ik zag op het NL-se nieuws dat veel senioren het digitale bankgedoe niet kunnen (of willen) bijbenen. Terwijl de banken er veel aan doen om de persoonlijke service te verminderen – met argumenten als efficiëncyverhoging en kostenbesparing.
Eerlijk is eerlijk – ik ben uiteraard niet objectief (want zelf senior) en kan en wil niet oordelen, maar ik vond het echt pijnlijk, ook om sommige commentaren te lezen. Want… wat blijft er van ‘het leven’ over als we alles in cijfers of Euro’s vertalen..?

Ideeën en aanbiedingen…

In het vorige Blog schreef ik dat we (nog) onvoldoende geld hebben om al onze plannen te realiseren en ik vroeg om suggesties en raad. Daar kwamen interessante en helpvolle reacties op – teveel om hier te beschrijven. Dank voor de ideeën, dank voor de aanbiedingen..!

Sommige ideeën lijken makkelijk te doen, andere zijn bewerkelijk of misschien niet uitvoerbaar. Ik wil er gauw concreet mee aan de slag.

Lucky (is) de kat…

Poosje geleden sprongen er op het weggetje naar ons huis ineens 4 mini-katjes voor m’n auto. Vlakbij lag een grote plastic zak dus… gedumpt? Ik stopte om ze te pakken, maar ze verdwenen vliegensvlug in de struiken. Dit herhaalde zich de dagen erna. Soms werd ik geholpen door Cream, maar steeds zonder succes, terwijl hun aantal afnam en ze zichtbaar magerder werden.

De zesde dag wandelde ik ’s morgens met Snuffy en zag een katje in de zon liggen – (de laatst overgeblevene). Zij was gericht op Snuf en dat was mijn kans; ik greep haar en tilde haar op – ze was graatmager en had diverse wonden. Snuf kwam nieuwsgierig snuffelen en het katje raakte in paniek. Ze probeerde weg te komen en haalde uit naar mijn handen en gezicht. Bloedend pakte ik haar nekvel en hield haar op afstand en zo gingen we naar huis.
We deden haar in een aparte kamer en verwenden haar en en de dierenarts verzorgde haar wonden. Langzaam kwam ze bij en wonnen we haar vertrouwen, en nu…
.. ligt ze hier naast mij te snorren, met een glanzend en bolrond buikje.

Sa koos haar naam: “Lucky”, omdat het beestje volgens ons geluk heeft gehad en wij ook blij met haar zijn.

Cream…

.. was erg enthousiast over haar bezoek aan Engeland. Ze is letterlijk en figuurlijk gegroeid en wil nu graag in het buitenland gaan studeren. Wij staan daar helemaal achter maar… eerst nog een jaartje hier naar school vinden we wijzer.
Ze is al uitgenodigd om volgend jaar naar Amerika te gaan. Maar dat heeft niet onze voorkeur, we zien haar liever naar Europa gaan – vindt ze zelf overigens ook  aantrekkelijker.

Leuk bezoek…

Vriend Huib is gisteren geland – (ik voorspelde al dat hij snel weer zou komen). Hij blijft 4 weken en dat wordt weer genieten. Sa is druk vanwege het hoogseizoen, dus we zullen meestal samen optrekken – geweldig..!

Later in januari komen Pauline en Nico ons opzoeken – krasse senioren met een voorliefde voor Azië. Zij zijn benieuwd naar hoe wij leven en wij benieuwd om hen te ontmoeten. (Pauline is fervent Tai Chi beoefenaar. We oefenden regelmatig samen in dezelfde ‘school’.)

Hier eindigt Blog nr. 49… – dank voor het lezen..!

Wij wensen iedereen super feestdagen en een stralend envoorspoedig 2020..!!!

Luc & Sa & Cream (& Huib)

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 48a…

Mae Rim, Thailand, 19 september 2019.

Nieuws-special…

–  Droom…
– Stap voor stap…
–  Stand van zaken
– Grenzen – Wie weet Raad..?

Droom…

Alles begint met een droom of idee…
Wie mij /ons al langer volgt, weet dat we een droom hadden toen ik naar Thailand verhuisde.
In het kort: een miniresort opzetten en gasten rust en bezinning bieden.
Het kwam er niet van, om allerlei redenen – (teveel om nu over uit te weiden). Wel kochten we een stuk land wat prachtig past bij de droom.
De tijd heeft onze droom echter ingehaald – met de jaren veranderden mijn inzichten, ook Sa ziet het nu anders: een full-service resort willen we niet meer.

En toch… ik wil (kan) niet “achter de rijsthalmen zitten”, wachten op de Thaise versie van de man met de zeis, ook Sa kan niet stilzitten. En ons land blijft een bijzondere plek met veel meer mogelijkheden dan we er nu uithalen.

Onze droom is nu:
Een eenvoudig huis bouwen voor onszelf, plus een veelzijdige ontvangstplek voor bezoekers, en misschien (later) enkele kleine huisjes voor wie wil blijven logeren.
Wij gaan er telen en van alles delen met bezoekers;
Sa geeft massages en workshops – (en zorgt voor het eten, aha).
En ik..? – ik tuinier mee waar ik kan en deel wat ik weet als daar behoefte aan is.

Doel: zelf zinnig en gezond bezig zijn en genieten van wat groeit en bloeit, en… anderen laten meegenieten van al het bijzondere en heilzame.
Klinkt eigenlijk best nog groots. Vanzelfsprekend zijn er grenzen, maar… niet aan onze dromen..!

Stap voor stap…

We doen het volgende:
Stap 1.: een relatief klein huis bouwen, wat we later kunnen gebruiken voor logees – 1 kamer + badkamer + minikeuken. Bij het huis een schuur voor gereedschap en zo.
(Als het klaar is gaan we in dat huisje wonen en de volgende stappen realiseren.)
Stap 2.: voorbereiden van stap 3 + 4; zorgen voor toegangswegen en afrastering en boren naar water.
Stap 3.: bouw van de ontvangstplek voor bezoekers – eenvoudig en in Thaise stijl.
Daar gaan we koffie, thee en kleine gerechten aanbieden en Sa gaat er masseren en workshops geven.
(Sa stopt dus met werken in de stad als stap 3 klaar is.)
Stap 4.: bouw van ons definitieve (grotere) huis met 2 of 3 slaapkamers.
Stap 5 en verder: bouwen van logeerhuisjes naar behoefte – die zijn niet direct nodig omdat in de buurt al veel beschikbaar is.

Tussendoor maken we een kleine meditatie-ruimte (met klei van het land) en enkele bamboe-prieeltjes (Sala‘s) voor rust en meditatie. Dit doen we zelf met beschikbare materialen en eventueel met vrijwillige hulp.

Door het stap voor stap te doen, blijft het beheersbaar met telkens ‘go-no-go’ momenten.

Stand van zaken…

Op het land is nu een elektra aansluiting en een watervoorziening komt er aan.

Momenteel verzamelen we info over materialen en zoeken een passende bouwer. Wij kopen de materialen en ik regel de bouw – deed ik in Nederland al vaak, nu ook veel zin in.

Ik ben dus lekker bezig en dat doet mij goed. Fijn om mijn creatieve geest te laten werken – volgens kenners erg gezond. Ook fijn om dingen eindelijk werkelijkheid te zien worden.

Grenzen…

Ik zag in mijn leven veel dromen werkelijkheid worden, ondanks ogenschijnlijke grenzen.
Een grens lijkt nu financiën – ook reden van ons lange dubben. We beschikken namelijk (nog) niet over geld voor alle plannen. Ik heb wel een spaarpotje maar… van mezelf moet ik reserves houden.

Ook in Thailand wordt alles duurder.
Cream (haar studie) gaat meer kosten de komende jaren, verwachten wij.
Sa werkt freelance, wat betekent: alleen verdienen als er klanten komen, maximaal 8 – 9 euro per dag – (momenteel komen er nauwelijks klanten, terwijl ze wel elke dag naar de stad rijdt).
Ze houdt veel van het werk, maar… praktijk aan huis zou zinniger zijn.

Stap 1 tot 3 kan mijn spaarvarkentje ophoesten – op termijn werken die stappen ook budgetneutraal. We huren nu een ruim huis. Als ik op het land logeer en Sa + Cream (door de week) in de stad verblijven, hebben we die ruimte niet meer nodig.
Cream gaat nu dagelijks met een privébusje naar school – dat is duur en kost veel tijd. Ook Sa is veel tijd en geld kwijt aan reizen – zij gaat met de scooter, bijna 2 uur per dag – (vooral pittig in de moessontijd).
Beide staan ’s morgens rond 5 uur op en Sa komt ’s avonds vaak pas na 9 uur thuis.

Raad..?

Bij of na stap 3 kan de financiële grens ons gaan belemmeren.
Ik vertrouw dat het goed komt, maar hou niet zo van ‘wie dan leeft die dan zorgt’ en zoek zekerheid. Een vriend heeft al financiële hulp aangeboden – voldoende om een klein huisje te bouwen – erg fijn en bemoedigend!
Klaplopen en bedelen voelt echter niet goed – ik wil de zaken zuiver en verantwoord regelen.

Wie weet Raad..? – hopelijk wil je reageren…
Ik heb zelf ideeën waarover ik graag wil sparren.

Opmerkingen:
– Mijn inkomen (werk) uit Nederland is nagenoeg opgedroogd.
– We leven praktisch van mijn AOW – voor dagelijkse uitgaven voldoende.
– Wij kunnen niet lenen bij een bank, omdat ik buitenlander ben en Sa geen vast- en/of te weinig inkomen heeft.

Tot zover deze special – ben zelf benieuwd naar het vervolg.

Hartelijke groeten,
Luc

« terug naar Blog nr. 48…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 48…

Mae Rim, Thailand, 19 september 2019.

–  Ouderwets..!
–  Scheppingsvreugde…
–  Opvolging – Ik hou van simpel…
–  Innerlijk kompas – Mijn conclusie…
–  Cream naar Londen…

Fantastisch – Geïrriteerd – Verdrietig…

.. zijn momenteel mijn Blog-gevoelens.
Fantastisch omdat ik zo nog steeds mijn verhaal kwijt kan en het contact met Nederland levend kan houden.

Geïrriteerd en Verdrietig omdat… de site was máánden geleden gehackt en wij (vooral Marco) hebben hard gewerkt om hem te bevrijden. Inmiddels is hij al heel lang ‘brandschoon’ maar… sommige virusscanners (h)erkennen dat nog niet en weigeren hardnekkig de toegang.
Gevolg: sommige lezers kunnen niet bij mijn Blogs en dat is irritant en verdrietig.

Ouderwets…

Oplossing: voorlopig voeg ik (nieuwe) blogs ook bij de aankondigingsmail – (Pdf-bestand).
Ouderwets, want zo stuurde ik vroeger nieuwsbrieven.

Let op:
–  Ik zet Blogs ook gewoon op de site.
–  In het Pdf-bestand komen geen foto’s, om het zo klein mogelijk te houden.
–  De site-versie pas ik later vaak aan, het Pdf-bestand uiteraard niet.
–  De link naar het Blog staat verkort in de mail, omdat…
–  .. sommige virusscanners weigeren mailberichten met de volledige link.

Excuus voor het ongemak – dank aan hen die meldden dat de site onbereikbaar was! – gaf ons de mogelijkheid om er iets aan te doen.

Scheppingsvreugde…

Gelukkig heb ik ook leuk nieuws…
Na járen wikken, wegen en dubben gaan we nu echt bouwen op ons land..!
Ontwerpen* doe ik zelf, ook de bouw gaan we zelf regelen – nee… niet zelf dóen!
*) Twee Nederlandse kennissen uit de buurt helpen met hun brein-power
– dank je Paul + Frans!

De vreugde zit in de actie: stapje voor stapje iets moois scheppen.
“Het proces is belangrijker dan het resultaat” ofwel: “de reis is de bestemming”.

Dit wil ik uitleggen, om misverstanden te voorkomen en om mijn vreugde te delen.
Zie Blog 48a – ‘Nieuws-special’…
–  Stap voor stap…
–  Stand van zaken…
–  Grenzen – Suggesties..?
» naar Blog 48a…

Opvolging…

Ik beloofde praktische suggesties voor het behouden van onze emotionele en mentale balans (Blog 47). De site-narigheid en bouwvreugde namen mij echter zo in beslag dat het er nog niet van komt.

Wel wil ik alvast iets over Emoties kwijt – misschien is het wel controversieel of in ieder geval eigen-aardig.
[‘motie’ = beweging; ik vond geen eenduidige definitie, maar ‘innerlijk bewogen’, door angst, verdriet, boosheid, verrassing, klinkt goed.]
Noot: gevoelens of staten als liefde, compassie, innerlijke wil en kracht en stilte beschouw ik niet als emoties.

Over emoties bestaat erg veel geleerdheid – bibliotheken vol. Opmerkelijk, er zijn diverse definities, ook hun nut, onnut of schadelijkheid wordt verschillend beoordeeld. Volgens mij zijn ze er omdat ze ons (willen en) kunnen dienen! – ze zijn dus nuttig, nog eens: volgens mij!

Ik hou van simpel….

De kunst is om emoties dát te laten doen: dienen..!
.. daarvoor is het zaak ze tijdig te (h)erkennen en deze altijd(!) goedwillende dienaars de baas te blijven.
Bedenk: we hébben emoties, maar we zijn die emoties niet!

Innerlijk kompas…

Emoties zijn een soort ‘innerlijk kompas’ – noem het (de stem van) je ziel, je hogere zelf, je kern, je wezen, je gevoel… wat je maar wilt. We kunnen emoties zien als een altijd alerte stem of kompasnaald; zodra we van koers veranderen, reageert de stem of veranderd de stand van de naald (= ons gevoel).
Als je kompas zuiver* is, kun je voelen of je goed zit – is je gevoel lange tijd echt negatief, dan ben je van je pad af; weg bij je Ziel en haar altijd goede bedoelingen.

*) De zuiverheid wordt beïnvloed door (oude) conditioneringen of overtuigingen – anders gezegd: (de vroegere stem van) je vader, moeder, leraar enzovoort – of je eigen interpretaties over wat zich voordoet – kunnen je kompas of gevoel vertroebelen.
(Dit is een van de redenen om niet enkel ‘op je gevoel af te gaan’!)

Geruststelling: we kunnen nooit helemaal verdwalen en komen altijd goed terecht of ‘thuis’..! – (wel kan de reis aangenamer zijn als we zuiver ons hart / gevoel volgen).

Mijn conclusie…

Voor mij zijn emoties goed en belangrijk; graadmeters om mijn koers te bewaken – om na te gaan of ik ‘goed bezig ben’.
En ja, ik moet vaak (constant) bijsturen, soms moet het roer zelfs helemaal om. Soms hoef ik alleen maar aan iets anders te denken; soms moet ik helemaal opnieuw beginnen. Belangrijkste is dat ik de stem van mijn ziel, mijn kompas serieus neem. Want als ik dat niet doe, kan dat nare gevolgen hebben, van ongemakken en ziekten (spreek uit ervaring) tot misschien wel erger. Mij ‘goed voelen’ is daarom letterlijk van levensbelang.

Tot zover mijn visie over (het goeie van) emoties.
Oh ja… ik ben geen fan van ‘oude emoties oprakelen’ – eindeloos peuren in emoties van het verleden, om ze te overwinnen of zoiets – sommige therapeutische stromingen zweren erbij – ik zie meer heil van ‘op het positieve in de toekomst gericht zijn’.

Cream naar Londen…

Cream volgt op haar school de “International course”. Daarbij horen buitenlandse reizen en lessen.

Ze is van 5 tot 20 oktober in Engeland en gaat in een Londense universiteit Engelse lessen volgen. Vanzelfsprekend gaan ze ook andere dingen doen.
Ze logeert, met een klasgenootje, bij een gastgezin in Brighton en ze gaan dagelijks zelfstandig met de bus naar Londen. Cream is leergierig en avontuurlijk en kijkt er erg naar uit. Wij vinden het best spannend, ook omdat Engeland in ‘roerig water’ verkeert.

Hier eindig Blog 48 – dank voor het lezen!

Hartelijke groeten,
Luc

» naar Blog 48a – Nieuws-special…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 47…

Mae Rim, Thailand, 10 augustus 2019.

– Toeristendip…
– Wisselkoers-zorgen…
– Blogdraadjes…
– Sterke bewering…

Warmbloedig Nederland…

Nou… jullie krijgen ook tropenbloed. Ik zag diverse hitterecords in het nieuws, inclusief waarschuwingen en tips.

Die adviezen klinken voor ons soms verrassend. Vooral Thai begrijpen het vaak niet. Bijvoorbeeld… uitgekleed in de zon gaan liggen – hoe kom je erop..!? – “is toch vragen om problemen Luc..?”
Thai gaan ook graag naar strand en in zee, maar in de zon liggen bakken vinden ze gek. Zij zoeken altijd de schaduw op..!

Zover ik weet zijn hier ook geen hitteplannen of tropenroosters. Het leven gaat gewoon door – standaard wel trager dan in Nederland. Iedereen kan ermee omgaan – boeren en bouwvakkers zie ik continu doorwerken, ook als het dik boven de 40 graden is.

Afijn, mooie referentie. Stel je maar voor: wij hebben zulke hittepieken het hele jaar door, soms weken achter elkaar.
Maar… wij kunnen ook beter tegen de hitte. Omdat het hier altijd warmer is, is ons bloed dunner – we hebben dus tropenbloed. Is ook de reden waarom Nederlandse kou ons bijt als we daar komen – en jullie hier puffen. Verschilt uiteraard per persoon. Als ik het goed heb duurt het acclimatiseren 3 maanden.

Regen…

Eindelijk valt hier regelmatig moessonregen – bleef lang weg dit jaar. Veel boeren konden hierdoor pas laat rijst zaaien. Dit kan problemen geven in het najaar, als het kouder wordt en de rijst onvoldoende rijp is.

Zo’n late moesson heeft uiteraard voor- en nadelen. Omdat onkruid geen water kreeg, hoefde ik op ons land nog niet veel te maaien, maar helaas hebben enkele jonge bomen het niet gered en dat is jammer.

Toeristendip…

De Thaise toeristenindustrie lijdt momenteel onder een dip. Er komen aanmerkelijk minder gasten dan gewoonlijk. Vervelend, want het is een belangrijke inkomstenbron.
Ook merkbaar – in de stad is het rustiger en er zijn al hostels en shops gesloten. Veel kleine ondernemers huren panden en als er geen inkomsten zijn is stoppen de enige optie.

Zoals ik het zie is Thailand economisch erg flexibel. Eenpitters en kleine bedrijven kunnen snel schakelen. Langdurige huur- en arbeidscontracten komen nauwelijks voor, dus… geen moeizame en kostbare beëindigingsprocedures. Uiteraard vervelend voor de werkers, want die staan snel op straat..! En WW en andere uitkeringen zijn minimaal. Anderzijds leidt dit tot vindingrijkheid en flexibiliteit – ’t is maar door welke bril je kijkt.

Overigens is hier meer arbeidsflexibiliteit dan in Nederland. Vooral lager geschoolden hoppen erg makkelijk. Vele hechten weinig aan carrière en status. Vrijheid en blijheid lijken belangrijker – “werken om te leven” en niet andersom.
Bedenk ook dat je hier met een grijpstuiver in leven kan blijven. Een weinig eisende Thai kan overal slapen en eten groeit als het ware langs de weg. Velen kunnen bij familie terecht, of anders in een tempel.

De oorzaak…

.. van de dip? Er zijn talloze theorieën. Sommige wijzen naar de politiek, andere zoeken het bij de ongunstige wisselkoers.
Ikzelf denk dat de aantrekkingskracht van andere landen ook een belangrijke rol speelt. Vietnam, Cambodja en Myanmar (Birma) lijken momenteel de voorkeur te genieten.

De wisselkoers…

.. van de Thaise Baht is inderdaad laatste tijd ruim 10% ongunstiger geworden – ook voor mij /ons. Eigenlijk is het nog ongunstiger. Toen ik in 2007 hier kwam, kreeg ik voor 1 euro bijna 50 Baht – nu ca. 33..! Hoe dat verder gaat? Niemand die het weet en… zorgen maken helpt ook al niet.

Blogdraadjes…

.. naar aanleiding van Energie-Frequenties en Gedachtenkracht (Blog 44 + 46): “interessant en leerzaam” – “echt jouw stuf Luc” – “praktisch kan ik er niks mee” – “goed wat je erover schrijft”…
Ook Skype gesprekken gingen erover.

Vanzelfsprekend fijn, die positieve reacties. Hoewel… “praktisch kan ik er niks mee” triggerde mij, want ik wil juist praktische info geven. Kortom: ‘Dank voor feedback!’ en ‘Werk aan de winkel..!’
Opdracht aan mezelf: praktisch (nog) bruikbaarder schrijven!

Verder vond ik opmerkelijk dat een grote groep er veel van af weet – voor anderen blijkt het nieuws, of vaag…
Het is waar: de pioniers op dit gebied waren vaak zweverige geiten-wollen-sokken figuren.
Ze zijn er nog steeds; vage types met glazen bollen en zo – meestal goed bedoelende helpers, maar helaas ook wollige kwakzalvers.

Ik schreef al dat er een miljoenen-industrie op draait. Gelukkig wordt de vaagheid ingehaald door degelijke wetenschap. Professionals verdiepen zich er in en de kennis wordt met succes toegepast.

Gefundeerd…

Er is nu apparatuur waarmee zeer subtiele energie-frequenties (en hun invloed) kunnen worden aangetoond. Ze stromen écht in ons lichaam: energiebanen en –punten (Meridianen, Acupunctuurpunten of Chakra’s genoemd). Er aan werken blijkt te helpen.
Ook is al lang bekend dat meditatie, gedachtekracht en (zelf)suggestie onze fysieke en geestelijke gezondheid kunnen bevorderen.
(Dat een grote groep deskundigen dit hardnekkig blijft ontkennen, betekent niet dat het niet waar is.)

Sorry als dit op stokpaardjes of een haperende grammofoon gaat lijken, maar herhaling heeft kracht en… mijn bedoelingen zijn goed!

Sterke bewering…

Niet te missen: onze moderne medische wereld kraakt in haar voegen. Er is veel goeds bereikt en dat gaat nog steeds verder. Degenen die erin werken zijn veelal kundig en gemotiveerd. Desalniettemin is er ook veel mis en reizen de kosten de pan uit.

Ik wil geen zwarte pieten uitdelen of de wijsneus uithangen – wel sterke beweringen kwijt:
Een goeie persoonlijke energie- en emotie-balans – (in ruime zin) – is een belangrijke sleutel tot gezond en gelukkig leven – zowel lichamelijk als psychisch.
Ik geloof stellig dat vele van ons daaraan zelf meer kunnen (moeten?) doen dan we nu doen.

Ik ben het eens met een ingewijde deskundige die beweert…
“Als het balanceren van onze energie en emotie-huishouding standaard wordt ingevoegd in de gezondheidszorg, gaan de medische kosten met 50% omlaag”.
Ik zelf geloof in een hoger cijfer en durf te beweren: als we het standaard invoegen in ons totale leven, wordt de kwaliteit daarvan stukken beter. Over win-win gesproken.

Wie mij kent weet dat ik graag steentjes bijdraag aan zo’n ontwikkeling. Erover praten en schrijven zijn zulke steentjes, hoop ik. Meer praktische steentjes komen eraan…

Einde van Blog 47 – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 46…

Mae Rim, Thailand, 27 juni 2019.

Gedachtekracht…

[Volgt op ‘Energie-frequenties’ – Blog 44]

“Zoals een mens denkt zo is hij!” – een oeroude wijsheid.

– Gedachtekracht = Zielskracht…
– Werkt altijd..!
– “Je bent naïef Luc..!”
– Welke realiteit..? – Hamvraag..

Ik aarzel om erover te schrijven, omdat…
– Woorden zijn ontoereikend – verwarring ligt op de loer
– Het is héél oud, dus wederom geen echt nieuws van mij..!

De Boeddha wist het al, en hij had het ook van een ander.
Als prins Gautama bezocht hij veel leraren en spirituele scholen in India. Hij vond niet wat hij zocht en was in een diepe depressie voordat hij verlichting bereikte. Daarna begon hij voor zichzelf als Boeddha.

Het principe lijkt actueler dan ooit. Er zijn tig boeken over en dagelijks verschijnen er nieuwe. Spirituele leraren verwijzen ernaar, en een miljardenindustrie draait er op – (ik bedoel de positiviteits-industrie).

Waarom ik erover wil schrijven..?
Het hielp /helpt mij en ik wil het graag delen.
Neem mijzelf weer als voorbeeld. Mijn gedachten bepalen grotendeels hoe ik ben. Met ben doel ik op Zijnstoestanden als: ik ben optimistisch, tevreden, gelukkig of… angstig, teleurgesteld, depri enzovoort. Het omhelst meer, maar laat mij eenvoudig beginnen.

Gedachtekracht = Zielskracht…

Voordat ik verder ga – Gedachtekracht suggereert dat het denken zelf kracht bezit, maar dat is niet zo..! Sterker nog, er bestaat niet zoiets als het denken!
We hebben een denkvermogen en kunnen ons van gedachten bewust zijn.

Gedachten zijn als gasten – ze komen en gaan – en het gros blijft maar terugkomen en/of is niet eens van onszelf!
Velen van ons ervaren gedachten als een onbeheersbare stroom die alleen stopt als we slapen.

Je kunt het zelf controleren: tussen gedachten vallen stiltes, van minuscule openingen tot langere pauzes. Na een klein beetje oefenen – meditatie – kun je (a) je gedachten 1 voor 1 opmerken en (b) bepaalde gedachten koesteren en andere voorbij laten gaan.

Als je begint te mediteren, werkt het denkvermogen op volle toeren. Er komt een overgangsmoment, waarbij het lijkt of de gedachtestroom stopt en alleen Aandacht overblijft. Je hersenen resoneren op een andere frequentie en je bent als het ware in een ander bewustzijn – soms Hoger bewustzijn of Zielbewustzijn genoemd. Je denkvermogen werkt dan heel subtiel, schijnbaar op de achtergrond.
(Kom ik op terug in een volgend blog.)

Omdat het begint bij aandacht vanuit zielbewustzijn, noem ik gedachtekracht hierna Zielskracht.  

Dus jouw aandacht bepaalt je geluk Luc..? – ja, hoewel…
Via aandacht bepaal ik mijn perceptie; hoe ik mijn leven beleef.
Als ik mij richt op het negatieve, blijft geluk buiten beeld.

Slordig…

Het lukt mij niet om deze wijsheid constant te benutten.
Waarom niet..? – nou, ik ben gewoon slordig met mijn aandacht .

Voorbeeld – ik word ‘s morgens wakker, voel een pijntje en denk meteen: “o jee, ouderdom komt met gebreken” – (staat op mijn harde schijf) – en in mijn aandacht verschijnt prompt een krakkemikkige ouwe man.
En… alles in mij volgt mijn aandacht en gaat zich ernaar gedragen; als ik uit bed stap bén ik die krakkemikkige stumper.
Andersom – ik word wakker, merk op wat goed voelt en richt mijn aandacht op inspirerende zaken. Grote kans dat ik nu kwiek de dag inga.

Werkt altijd: positief en negatief..!

Na een tv programma over een bepaalde ziekte, hoort de huisarts veel dezelfde klachten.
Terwijl, als er positieve euforie heerst – bij sportprestaties of vakanties en zo – gebeurt dat veel minder en worden zelfs afspraken afgezegd omdat klachten spontaan zijn verdwenen.

Dit zijn luchtige voorbeelden en wellicht denk je nu dat het bij serieuze situaties niet werkt, maar het is een universele wet die altijd werkt, net als zwaartekracht.

“Je bent naïef Luc..!”

Als ik dit presenteer komen er bijna altijd reacties als: “je bent naïef Luc, zo makkelijk is het leven niet”.
Of men vindt mij zweverig en zegt “hier ben ik de nuchter voor”. Logisch, we leerden immers ‘eerst zien dan geloven!’

Meesters leerden mij hoe het werkt. Er zijn voorwaarden – ik noem er enkele, kort en onvolledig. Het werkt als:
– wat ik denk overeenkomt met mijn diepste overtuigingen (die ik mij vaak niet eens bewust ben)
– ik de actualiteit negeer als deze niet strookt met mijn voorkeuren
– ik negatieve gedachten buiten de deur hou of ompool – (het glas is half vol)
– ik er niet veel over denk of discussieer, met mezelf of anderen – (er niet over praten werkt het beste).

Opmerking…
De doorsnee oosterling denkt anders dan ik. De genoemde voorwaarden lijken hen aangeboren. Zij laten hun gedachten links liggen en leven zogezegd direct vanuit de ziel.
Stuf voor een volgend Blog, omdat…
– de oosterse benadering lijkt erg effectief
– en… direct vanuit de ziel ligt mij wel.

Welke realiteit..?

Vraag aan een meester: ‘mijn actualiteit negeren? – maar ik lijd en moet toch de realiteit onder ogen zien..?!’
Meester: “doe wat je kunt Luc, maar negeer je pijn en moeiten – ze zijn niet echt – je voelt ergens pijn, maar jij bént niet die pijn.”
Ik: ‘maar de realiteit dan..?’
Meester: “welke realiteit bedoel je..? – wat je denkt te ervaren is jouw perceptie en die is tijdelijk en veranderbaar.”

Hamvraag…

.. aan de meester: ‘als wij zelf ons geluk in de hand hebben, waarom is er dan zoveel ellende..?’
Meester gaf 3 redenen en ze klinken (achteraf) logisch:
1. “Je leerde over goed en slecht en vecht tegen wat slecht is – je denkt bijvoorbeeld ‘pijnvrij is goed en pijn is slecht’, terwijl pijn je waarschuwt en/of een teken is dat herstel plaatsvind.”
2. “Het is een universeel principe en gaat voorbij jou als individu – je bent deel van een groter geheel, alles wat gebeurt is daaraan ondergeschikt. Neem je lichaam. Daarin ontstaan en sterven continu cellen, om je lichaam – het grotere geheel – te dienen. Dramatisch voor de cellen die moeten wijken”.
De 3^e reden was erg theoretisch en past niet in dit Blog, mogelijk wel in een volgend.’

[Voor de goede orde – meesters’ reacties waren uitgebreider, met meer nuanceringen en voorbeelden – het snoeiwerk is van mij.]

De crux of kunst zit in…
a. alert mijn gedachten en gevoelens waarnemen
b. de goeie koesteren en de negatieve negeren – of deze begrijpen en een positieve perceptie vinden
c. de harmonie tussen hoofd + hart optimaal houden*.
Mijn hart /ziel /gevoel is leidend..! Zodra iets niet goed voelt is het zaak na te gaan wat ik denk en eventueel bij te sturen.

* Mogelijk weet je dit nog niet: ons hart heeft haar eigen brein – (oude Indiase kennis, recent bevestigt door westerse wetenschappers). Als ons hartbrein niet in harmonie resoneert met ons denkbrein, kunnen de fricties leiden tot nare gevolgen.
Bekend: de meeste ziekten ontstaan door innerlijke disharmonie – doordat hoofd & hart het niet met elkaar eens zijn. Nogmaals: het hart /de ziel is leidend!

Ik ben op mijn best als mijn breinen synchroon resoneren, oftewel eensgezind functioneren onder leiding van mijn hart. Het lijkt dan alsof alles vanzelf gaat, we noemen het wel in flow zijn.
Voorbeelden: kunstenaars, artiesten en sporters functioneren vaak in flow – of in-the-zone – Healers en Sjamanen ook. Overigens hebben we allemaal flow-momenten, bewust of onbewust..!

Dus – om mijn Zielskracht te benutten is het zaak super-alert te zijn op mijn gevoelens en gedachten.
Als je dit eenmaal doorhebt en er adequaat mee omgaat, kun je wonderlijke dingen verwachten. Het is niet moeilijk, vraagt alleen aandacht en ja: die afstemming..!
Hoe dat te doen..? – dit Blog is alweer overvol – wordt vervolgd…

Hier eindigt Blog 46 – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

—– einde —–

Blog nr. 45…

Mae Rim, Thailand, 25 mei 2019.

–  Hackverdriet – Hitte & Smog…
–  Raar…
– Boedha-feest…
– Reacties – Actueel…

Foto’s: Siësta- & Vriend-meditatie.
Boven: kleurrijke wens-lampionnen bij de Dara-Pirom-tempel in Mae Rim.

Eindelijk…

Ik kwam lange tijd niet tot schrijven.
Niet omdat er geen stof was – het ging gewoon niet.
Uiteraard waren er remmende factoren; die zijn er altijd wel.
Enkele zijn noemenswaardig…

Eerder schreef ik al over het vervolg van mijn zoektocht naar inzicht en vooruitgang – een continu project.
Dat nam mij nu in beslag.

In februari was vriend Huib op bezoek, 3 weken. Dat was fantastisch en zeer intensief.
Huib was regelmatig perplex over wat hij beleefde.
We hadden diepgaande gesprekken en wonderlijke ervaringen. Alles bij elkaar erg
enerverend..! Na Huib s’ vertrek moest ik bijkomen en de roerselen een plek laten
krijgen.

Huib was trouwens “meer dan tevreden” en voelde zich “een ander mens!”
Hij had heimwee toen hij weer in Nederland was – dus die komt vast gauw weer, hahaha…

Hackverdriet…

In december was de site gehackt – overkomt velen, helaas. Gelukkig redde specialist Marco hem snel.
In januari ging het echter weer mis. Weer snel opgelost – veel dank aan Marco..!
Het voelde alsof er privé was ingebroken en dat maakte mij onzeker – ik durfde lang niet aan de site te werken.

Hitte & Smog…

Nog een Blogblokker: sinds half februari was het continu heet en droog en zéér smerig. Chiang Mai haalde dagen achter elkaar de hoogste smogcijfers – een bedenkelijke eer.
Ik had er niet eerder zóveel moeite mee. Gelukkig werd ik er niet ziek van, maar verplicht binnen zitten was letterlijk vervelend.
Enkele Nederlanders die ik hier ken hadden hetzelfde probleem. Ook volgens hen was het dit jaar erger dan ooit.

Gelukkig heeft het geregend en is de lucht wat geklaard.

Puntje: binnen zitten = weinig lichaamsbeweging.
Ik oefen trouw Tai Chi en wandel regelmatig, maar dat is anders dan werken op het land. Mijn lijf is zwaarder geworden en spieren zijn verslapt.
Hoe gaat dat als ik straks op het land wil werken..? Tijdens de hete periode groeit er weinig, maar na enkele buien spuit het groen tevoorschijn en moet er worden gemaaid. Hopelijk kan ik weer in conditie komen.

Raar…

Naarmate ik langer wachtte met schrijven, werd de drempel hoger.
Raar, want ik was erg gemotiveerd na positieve reacties op het laatste blog.

Enfin, ik pak nu de draad weer op…
Ik beloofde te schrijven over Gedachtekracht. Dat onderwerp verdient ruimte en komt in een volgend Blog.
Eerst nog wat bijpraten…

Boeddha-feest…

Vorig weekend (18 mei) was het belangrijkste boeddhistische feest van het jaar: “Vesak / Wesak” – over (a) de geboorte, (b) de leer en (c) het overlijden van De Boeddha. Wij vierden het in de bergtempel bij Mae Ann.

Die tempel staat op een Krachtplek* en wordt alleen voor meditatie en ceremonieën gebruikt. (Het is een van mijn favorieten.)
* Er zijn meerdere Krachtplekken hier in de bergen. Deskundigen zeggen dat daar energieaders (meridianen) van de aarde aan de oppervlakte liggen. Ik ervaar er inderdaad een bijzondere sfeer of energie-frequentie. (Ook veel kerken en kathedralen zijn op zulke krachtplekken gebouwd.)

Nu was daar een ceremonie in de hoofdtempel en er omheen gebeurde van alles. Er speelden continu 3 bandjes op geïmproviseerde podia en er waren traditionele dansen door dansgroepjes uit de regio. En natúúrlijk was er veel (gratis) eten en van alles te koop.

Bijzonder & Indrukwekkend..!
Ik had weer een bijzondere ervaring. Stel je voor – het feest was voor de hele regio en er waren echt duizenden mensen..! De sfeer en herrie had veel weg van een drukke kermis – een ware heksenketel – vooral omdat de muziekvolumes wedijverden via manshoge boxen..! Bedenk erbij dat dat constant doorging, ook tijdens ceremonieën.

Tijdens de hoofd-ceremonie zaten wij in de open tempel – gebouwd met pilaren van ruwe teakstammen en zonder zijmuren. De lofzangen en gebeden werden gereciteerd door 12 hoofdmonniken (Adjahns) van tempels in de regio – ‘onze’ Adjahn, van Mae Ann, had de leiding en gaf individuele zegeningen enzovoort.
De ceremonie bestond uit verschillende delen en duurde ruim 2 uur..! Op het terrein werden ook (Boeddha-)beelden gegoten. Onderdeel van de ceremonieën was het inwijden daarvan.

Dit keer vond ik enkele specifieke zaken indrukwekkend. Ik constateerde dat alle 12 Adjahns relatief jong zijn, schatte hen rond 40. Waarschijnlijk klonken de recitaties daardoor opmerkelijk helder en krachtig – ze resoneerden diep in mij.
(Een Adjahn moet heel veel kennen en kunnen. Uit het hoofd reciteren van ellenlange teksten is een van de eisen.)

Nog iets wat opviel. Nagenoeg alle Thai kunnen onder zeer hectische omstandigheden onverstoorbaar en gefocust blijven – zeker de Adjahns. Ook nu bleef iedereen bij de les, ondanks de overdonderende kakofonie aan geluiden en indrukken.
Detail: toen tijdens de recitaties de geluidsinstallatie even uitviel, ging (bijna*) Iedereen zonder enige hapering door – *waarschijnlijk was ik de enige die zorgelijk opveerde.

Reacties…

Altijd fijn om reacties te krijgen na een Blog. (Ook andere berichtjes zijn fijn hoor..!)
Na Blog 44 kwamen er vragen + toevoegingen naar aanleiding van ‘energie-frequenties’. Fantastisch!
Dit raakte aan een dilemma. Soms vind ik het moeilijk om te bepalen hoe uitgebreid ik over een onderwerp ga schrijven. Mijn leidraad is nogal strikt: kort-en-bondig.
Verder probeer ik zo te schrijven dat ook ‘Niet kenners’ het kunnen volgen. Voor ‘Kenners’ kan het daardoor soms beperkt of oppervlakkig zijn.

Mijn visie hierbij:
–  ‘Kenners’ weten er al meer van en hebben geen behoefte aan mijn uitweidingen.
–   ‘Niet kenners’ die meer willen weten, kunnen mij ernaar vragen, of het zelf makkelijk elders vinden. Er zijn veel boeken en via internet is overvloedig informatie beschikbaar.

Ik wil mijn ei kwijt, op mijn manier.
Wat ik niet wil is de leraar uithangen of uitvoerige, saaie verhandelingen schrijven.

Actueel…

Voor wie benieuwd is: het gaat goed met ons..!
Ik ben lichamelijk uitgedijd en verder okay;
Sa werkt nog in de stad, minder omdat het laagseizoen is;
Cream is net haar volgende schooljaar begonnen. Ze had een goed rapport en is weer enthousiast aan de slag.
Maart en april is hier grote schoolvakantie omdat het dan het heetst is.
We zijn tijdens de vakantie niet weg geweest, voornamelijk vanwege hitte en smog.

Nieuwtje: na hééél lang dubben heb ik een nieuwe camera gekocht – beetje over de streep getrokken door Huib s’ enthousiasme. De resultaten herkennen jullie (hopelijk) op de site.
Saillant: Cream heeft talent en ambitie, zij maakte tot nu toe meer (en betere) foto’s dan ik, ahum…

Hier eindigt Blog nr. 45 – hopelijk heb je genoten..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

—– einde —–

Blog nr. 44…

Mae Rim, Thailand, 10 januari 2019.

“Beste wensen voor 2019..!”

Moge het brengen wat je wenst..!

–  Energie-frequenties – “Good vibes..”
–  Magische klanken…
–  Okay Luc, wat hebben wij er aan..?
–  Mogelijkheden…
–  Hoop voor de toekomst..!

‘Hoe gaat het Luc..?’

Het gaat goed met ons..!
(Dank voor alle goeie wensen die wij mochten ontvangen!)

Sa werkt veel en heeft het erg naar haar zin.
Ze gaat ‘s morgens al vroeg de deur uit en komt ’s avonds laat weer thuis, zes dagen per week!
Het is hoogseizoen, de piek was eind december. Eind februari is het seizoen voorbij en houdt het werk voor Sa misschien weer op.

Cream groeide zichtbaar het afgelopen jaar, ze is nu langer dan Sa, en een heuse puber.
(Pubers zijn hier doorgaans braaf hoor.)
Op school gaat het goed en ook zij heeft het erg naar haar zin.

Sa werkte ook tijdens de kerstdagen en nieuwjaarsdag. Kerst wordt in Thailand nauwelijks gevierd. Cream ging gewoon naar school – zij was vanaf oudejaarsdag tot 3 januari vrij.

In december overleed Sa ‘s liefste tante. Voor het afscheid gingen Sa en Cream een lang weekend naar de familie  – ‘zoals het hoort’ in Thailand.
» Hoe dat gaat beschreef ik in » Blog nr. 28…

Foto: neefjes van Cream waren monnik bij de afscheidsrituelen.

Ook met mij gaat het goed…

Het griepje van begin december is verdwenen, wel kan m’n conditie stukken beter.

Tijdens de feestdagen was ik overdag alleen thuis. Prima..!
Zolang ik mij kan herinneren hou ik een winterslaap of -retraite – begint in november en na 21 december ontstaan weer nieuwe impulsen, zo ook nu.

Ik mediteerde regelmatig en bestudeerde mijn favoriete stuf, vaak via internet. Zag veel films en deed nieuwe ontdekkingen of… puzzelstukjes kregen een plek. Gaat vanzelfsprekend doorklinken in mijn Blogs.

Twee onderwerpen wil ik nu al aansnijden:
1. Energie-frequenties.
2. Gedachtekracht…

Energie-frequenties…

Specifieker: geluid-frequenties* – geen echt nieuws maar ik ben enthousiast.
* Frequentie, golflengte, vibratie, resonantie, trilling, klank – doelen allemaal op hetzelfde.

Je weet natuurlijk al dat geluid op verschillende golflengten resoneert – waarschijnlijk weet je ook dat alles uit vibrerende energie bestaat. Van een rotsblok tot het subtielste geluid en ook kleur en gedachten en zelfs sfeer: alles trilt op een eigen frequentie.

Uniek…
Ook ons lichaam vibreert uniek – sterker nog: elk deel heeft een specifieke frequentie en… aandoeningen vibreren afwijkend.
Natuur-geneeswijzen werken daarmee – denk aan acupunctuur, homeopathie, reiki, aura-heling en feitelijk alle massagevormen.

‘Good vibes..’

Misschien wel de belangrijkste reden waarom ik mij thuis voel in Thailand: er stromen overvloedig goeie vibraties – “good vibes”. Dit is mede te danken aan dagelijkse tempel-ceremonieën en de ontelbare uren meditatie van monniken en leken. De stroom wordt gesteund door klimaat en natuur en het grote aantal schitterende tempels, beelden, schilderingen enzovoort.

In Thailand resoneren dus vaak heilzame sfeer-vibraties: heerlijk en… verslavend, haha.

Magische klanken…

In Oosterse tradities – zoals Boeddhisme en Hindoeïsme – is klank essentieel.
Soms worden ceremonieën helemaal gezongen of gereciteerd en vaak zingt men urenlang zogenoemde Mantra’s en Bhajans. Dit schept een harmonieuze sfeer en het kan magisch werken.

Van een meester uit India: “Sanskriet en Hebreeuws zijn vibratie-talen, ze hebben invloed op ons (boven-) bewustzijn”.

Noten:
–  Zang, muziek en ritme zijn bij alle tradities in de wereld belangrijk. Ik beperk mij nu tot het oosten.
–  Elke taal gebruikt klanken die invloed kunnen hebben, naast het overbrengen van boodschappen – denk maar aan slaapliedjes.

Er zijn echter verschillen; Oosterse talen zijn klanktalen en de Westerse zijn articulatietalen. Ga ik nu niet over uitweiden.

Mooi Luc, wat hebben wij er aan..?

Ik kreeg kippenvel toen ik weer besefte dat bepaalde frequenties ons kunnen maken of breken.

In oude tradities gebruiken yogi’s, monniken en sjamanen dit al duizenden jaren. Zij kunnen frequenties creëren of beïnvloeden. Belangrijker: ze doen veel goeds door heilzame vibraties te genereren, of… schadelijke te transformeren.

Wetenschappers ontdekten afgelopen jaren veel op dit gebied, vaak geholpen door yogi’s en monniken.
Dit leidde onder meer tot therapieën waarin resonantie (klanken, tonen, ritmen) een belangrijke rol spelen, soms met verbluffende resultaten.

Twee voorbeelden:
1. Waarschijnlijk ken je de klank OHM of AUM – wordt bij meditatie en ceremonieën gezongen.
Soms zingen monniken alleen maar AUM, dan resoneert de klank continu, soms wel uren. (Op YouTube vind je indrukwekkende uitvoeringen.)

Als je het goed (mee-) doet, zorgt de resonantie voor ontspanning in je hersenen (feitelijk in je hele lichaam) – alleen luisteren werkt al. Resultaten: oplossen van spanning-blokkades en betere doorbloeding. Én… gelukshormonen kunnen weer vrij stromen. (Goed ademen is belangrijk – stuf voor een volgend blog.)

2. Ik veronderstel dat je weleens werd (wordt) geraakt door muziek.
Bij mij gaan tijdens intense klankbelevingen soms spontaan tranen stromen. Het is geen huilen en voelt ontspannend en verlichtend, alsof ik meer open contact krijg met mezelf – helende tranen dus.

Therapeuten spreken van het loslaten of oplossen van ingehouden emoties, weggestopte trauma’s enzovoort – ik koppel deze tranen niet direct aan zoiets.

Meer over onze mogelijkheden. Moeilijk simpel te beschrijven…

Mogelijkheden…

Wat de yogi’s en monniken al heel lang beheersen, kunnen wij… gewone mensen tegenwoordig ook. Zonder dat we er jaren op hoeven oefenen. Meer mensen dan vroeger kunnen relatief makkelijk hun vibraties beïnvloeden. Vroeger konden alleen specifiek begaafden (of uitverkorenen) dit. Velen moesten daarvoor jaren oefenen onder leiding van een meester.

Ik noem het frequentie-beheersing. Dat vermogen kunnen we ontwikkelen door  te leren onze gedachten en gevoelens te managen. Eenvoudig gezegd: door aandacht en een beetje oefening kunnen we onze eigen frequenties (ten goede) veranderen. Hebben we zelf als eerste baat bij, maar omdat we het ook uitstralen, komt ten goede aan onze omgeving.

Frequentie-beheersing vraagt dus wat oefening. Het begint met meditatie – “stilte is de bron waaruit alle creativiteit opwelt”.

Hiermee ben ik bij punt 2. ‘Gedachtekracht’.
Maar helaas… dit blog is alweer bijna vol dus: verder in een volgend Blog..!

Goeie hoop..!

Tot besluit meer opwekkends.
Ik ben erg blij met de oogst van mijn winterslaap-retraite – voel mij gegroeid en bevoorrecht, alweer!
Ik experimenteer met m’n ontdekkingen en ben opgewonden over de resultaten. Hopelijk deel ik het op een of andere manier.

Verder… tijdens de vele uren internet struinen vond ik een stroom mensen die vanuit een nieuwe visie leeft – een visie waarbij negativiteit, competitie en hebzucht, plaats maakt voor positiviteit en harmonie en delen.

Het lijkt nog een stille onderstroom – populair gezegd onder de radar van de wereld-herrie.
Toch is zij er onmiskenbaar: een onstuitbare stroom die narigheid wegspoelt of transformeert.
“De lotus groeit en bloeit op stinkende bagger”.

Mooie wens voor 2019: groeiende – bloeiende – weldoende gevoelsstromen en dito ontwikkelingen.
Ik wens ze ons allen toe..!!!

Einde blog nr. 44 – Dank voor het lezen…

Hartelijke groeten,
Luc

PS: kan er nog niet toe komen om lezer-reacties te plaatsen op de site.
Hopelijk blijven jullie wel reageren!

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 43…

Mae Rim, Thailand, 13 december 2018.

Alwéér december: een Feestelijke maand..!

–  Leuke vooruitzichten…
–  Compassie = ‘Liefde in actie’…
–  Het begint bij…
–  Lezer-Reacties..?

Gehackt..!
Helaas was de site een poosje onbereikbaar – hij was gehackt!
Gelukkig kon ‘ie snel worden bevrijd en hopelijk is de nieuwe beveiliging afdoende.

Ook mijn lichaam was kort gehackt – weekje gevloerd door griep. In deze tijd van het jaar is het soms ineens koud in de bergen, vooral ’s nachts. Cream had ook last en aan de drukte bij de arts merkten we dat het heerste. Voor mij kwam het als een verrassing – ik voelde me juist erg vitaal en goed. Ook nu gaat het weer prima!

Leuke vooruitzichten..!

Grote verrassing..!
Eind januari komt vriend Huib op bezoek. Het stond al lang op zijn (en mijn) verlanglijstje en nu gaat het er echt van komen. We kijken er allemaal naar uit en ik ben erg benieuwd!

In maart komt een andere vriend, Raymond, weer deze kant op. Hij is actief in de reis-branche en doet Thailand aan tijdens een oriëntatietrip. Hij vroeg of ik hem wil vergezellen in het zuiden en misschien in Cambodja. Lijkt me erg interessant en wordt zeker ook supergezellig. Raymond bezocht ons al vaker tijdens vorige reizen.

Compassie…

Mooi woord om over te filosoferen in deze maand…
Mogelijk de bekendste boeddhistische suggestie: praktiseer Compassie en Vriendelijkheid – ‘Love & Kindness’.

Onlangs kreeg ik een inzichtles van een monnik uit een Tibetaanse traditie. Het verrijkte mijn kijk op Compassie. Ik dacht altijd: zorg voor de minder bedeelden – toon medelijden en barmhartigheid voor degene die dat nodig hebben.

Volgens de monnik kán Compassie vanuit deze instelling ertoe leiden dat ik mezelf op een superieur of hoger niveau plaats dan de ander. Terwijl… Compassie gaat om gelijkwaardigheid en liefdevolle verbinding.

Na zijn zogenoemde Zelfrealisatie (Verlichting) voelde De Boeddha zich één – met – alles – hij ervoer geen onderscheid tussen zichzelf en alles om hem heen. Veel mensen zeggen hetzelfde na een verlichtingservaring: ‘alles en iedereen om mij heen was een deel van mij’ – ‘alles was in een harmonische energie-uitwisseling’. Dat klinkt vaag en verheven, laat mij daarom een beeldschets geven…

Ik heb hier mooi uitzicht over groene bomen en struiken. Als ik nu mijn aandacht richt op mijn ademhaling, kan ik mij makkelijk voorstellen dat de zuurstof die ik inadem, eerder is uitgeademd door het groen, en dat het groen mijn uitademing (CO2) weer nodig heeft voor haar groei. Het groen en mijn lichaam zijn dus continu in uitwisseling en daardoor met elkaar verbonden en ook afhankelijk van elkaar.

Die voorstelling kan ik doortrekken naar mijn hele bestaanskringloop – ik bouw aan mijn lichaam door aardse elementen op te nemen (via adem en voeding) en eventuele restanten weer terug te geven. En aan het eind van mijn bestaan keert mijn lijf weer terug naar de aarde – ‘stof tot stof’ zogezegd.

Inclusief…

Uiteraard vertel ik niks nieuws. Feitelijk is het hele universum een Inclusief gebeuren – wetenschappers spreken van een Quantumsoep. Toch ben ik mij dat vaak niet bewust – is gelukkig ook niet nodig.

De monnik leerde: Inclusief is een alternatief voor Compassie. Compassie kun je ook vervangen door Liefde, of misschien: “Compassie = Liefde in actie”.
Door bewust Compassie te oefenen, herinner ik mezelf er aan dat alles en iedereen Inclusief deel van mij uitmaakt: ‘zij zijn mij en ik ben hen’. Door mezelf zo met de ander te verbonden te weten, kan ik mij ook gelijkwaardig en verantwoordelijk voelen en vanuit dat gevoel al of niet in actie komen.

Toen ik het voorgaande typte dacht ik aan de Bijbelse suggestie waarmee ik ben opgevoed: “heb je naaste lief als jezelf” – door mij vroeger opgevat als: ‘je moet ondergeschikt dienstbaar zijn; jezelf als het ware wegcijferen’.
Maar als ik de ander bén, zitten we in hetzelfde schuitje. En als we van elkaar afhankelijk zijn, kan ik het beste net zo goed voor mezelf zorgen als voor die ander. Immers; als ik niet goed voor mezelf zorg, kan ik ook niet voor de ander zorgen.

Terzijde – [een moeilijke] – voorheen dacht ik (leed van) anderen te kunnen voelen en kennen. Niet zo lang geleden ontdekte ik echter dat het vrijwel altijd mijn eigen gedachten zijn die mijn gevoelens bepalen. Niet dat ik niet kan mee-voelen (resoneren) met de pijn en moeiten van de ander, maar… de ander ervaart op z’n minst iets anders dan wat ik voel, laat staan dat ik iets kan veranderen aan wat de ander ervaart. Alleen in uiterst zeldzame gevallen kan ik leed van anderen verlichten door het ook te voelen of zelfs over te nemen. Echt mee-lijden is dus zelden zinvol.
Deze ontdekking was eerst nogal verwarrend, maar intussen heeft het mij opgelucht.

Trouwens, meestal is het heilzamer om mij op het goede van de ander te focussen en daarop te reageren, omdat… daardoor kan dat goede groeien en het leed overwinnen – (past niet om daar nu  op in te gaan, wie weet later).

Hoe dan..?

Hoe kan ik Compassie juist beoefenen? Ik was begonnen te schrijven over wat ik van het boeddhisme hierover leerde, maar het werd uitvoerig en het is niet exclusief boeddhistisch! Daarom het volgende – ik kom weer uit bij ‘Blijf bij je Zelf’…

Compassie begint bij mijzelf..!!!

In het kort: Compassie beoefenen ik het best door eerst en vooral mij Zelf te kennen en mij bewust te zijn van mijn gedachten. Want mijn gedachten voeden mijn gevoelens – en mijn gevoelens bepalen wat ik uitstraal, binnen mezelf en naar mijn omgeving. Wie ik vanbinnen ben en mijn gevoelens, bepalen ook de insteek van mijn acties. Ik breng heil (heling, verbondenheid) in de wereld door te zorgen dat mijn Zelfbeeld en gedachten meer opwekkend dan negatief zijn – door ervoor te zorgen dat ik mij goed voel en zuivere Inclusieve intenties heb.

Tot zover over Compassie. Ik besef dat dit onaf klinkt en meer uitleg verdient – wie weet in een volgend blog.
Nu alvast een wens voor 2019: mogen onze positieve gedachten en gevoelens de overhand krijgen en houden, en onszelf en iedereen raken en inspireren… ‘For a Better World’!

Lezer-Reacties..?

Suggestie van lezers: “plaats lezer-reacties op je site Luc, dat verhoogt de betrokkenheid en kan leiden tot meer veelzijdigheid en draagvlak”.

Tot nu toe was ik hier geen voorstander van. Ik hou niet van openbare discussies en ben bang voor negatieve- of zeg maar ‘botte, ontsierende uitlatingen’.
Maar… misschien ben ik bang vanwege de negativiteit die ik op andere sites zie. Ik kan trouwens zelf kiezen welke reacties geplaatst worden.
Ik wil het daarom graag proberen. Overigens ga ik alleen reacties plaatsen van degenen die dat echt willen en vanzelfsprekend blijft privacy belangrijk.

Verzoek…
Aanvullingen of commentaar op dit idee..? – Stuur mij een Reactie..!

Hier eindigt Blog nr. 43… – dank voor het lezen..!

Wij wensen jullie een goeie tijd, met licht en warmte en liefdevolle koesteringen..!

Hartelijke Groeten, ook van Sa en Cream…

Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…