Blog nr. 37a – Bijlage…
Herinneringen aan Plian…
– Plian – Grote ziel…
– Spijt en Verdriet…
– Foto’s…
‘Plian’ is de naam van de abt van één van de mooiste tempels hier in de buurt, vind ik althans.
Plian – [vrij vertaald ‘transformator’ of ‘veranderaar’] – is eind februari overleden en dat deed mij verdriet.
Toen ik in 2007 (voor het eerst) hier rondstruinde op een scooter, kwam ik toevallig bij zijn kleine tempel en het was liefde op het eerste gezicht. Het juweeltje ligt achteraf in een bosgebied, het is er erg rustig en alles ziet er bijzonder mooi en verzorgd uit – (is lang niet in alle tempels zo, sommige zijn ronduit smerig en slecht onderhouden).
In 2015 ontmoette ik Plian zelf pas voor het eerst, ook bij toeval.
We zochten met de zoon van een vriend naar een tempel waar de zoon kon mediteren en gingen ook naar Plians’ tempel. We hadden geluk omdat Plian op dat moment mensen ontving die hem wilden raadplegen. We werden met andere bezoekers in zijn privéruimte uitgenodigd.
Bezoekers zeiden dat Plian heel bijzonder was en ik nam dat voor kennisgeving aan – (er zijn zoveel bijzondere monniken hier).
Wij vroegen naar de meditatie mogelijkheden – dat kon maar de zoon koos later voor een andere tempel.
Noot: de tempelorde is erg streng, de monniken moeten veel studeren en mediteren en ze eten maar één keer per dag. Ik hoorde dat Plian zelf nauwelijks at en soms dagenlang in trance verkeerde.
Twee dingen vond ik opmerkelijk bij mijn eerste ontmoeting: (1) Plians’ aanblik raakte mij diep en (2) hij gaf mij een boek van hem, en… prees de pracht van onze tulpen – (Plian sprak goed Engels). Ik dacht toen ‘deze monnik wil ik vaker ontmoeten’, maar dat vervaagde. Bij latere bezoeken vroeg ik wel of Plian er was, maar ontmoeten lukte niet meer totdat…
Vorig jaar raadpleegden we ‘Top’, de heldere partner van een nichtje van Sa. Top vertelde over een bijzondere monnik in onze buurt en noemde Plian. Hij zei: “ga af en toe bij hem mediteren en kijk wat het je brengt”.
Grote ziel…
Sindsdien zijn we verschillende keren naar Plians’ tempel gegaan, op zondag als hij er ceremonies leidde. De sfeer was zeer sereen en meditaties met hem brachten mij bij m’n diepste stilte. Zoals gebruikelijk was er gelegenheid om Plian iets te vragen en zijn zegen te ontvangen. Het was echter telkens zó druk dat we nauwelijks in zijn buurt konden komen.
Stel je voor: ruim 200 mensen die op hun knieën(!) bij een monnik langs-schuifelen – (zoals een lange rij bij een receptie). De bezoekers kwamen uit heel Thailand. Plian zat in lotushouding op een speciale stoel en iedereen boog voor hem. Sommige legden hun hoofd in zijn schoot of hielden zijn handen even vast, voor enkelen leek hij stil te bidden. Voor Thai allemaal heel gewoon en voor mij tegenwoordig ook, maar ik was teveel onder de indruk (of te verlegen) om bijvoorbeeld iets te vragen.
Plian was zeer bescheiden, vriendelijk en geduldig, en zijn uitstraling werkte kalmerend. Ik werd iedere keer geraakt door zijn intense warme blik – voelde me echt gezien.
Ik vond Plians’ verschijning sowieso erg indrukwekkend maar kan niet beschrijven wat ik voelde. Het was meer dan charisma en het leek of hij voorbij alles reikte, tegelijkertijd was hij de eenvoud en vriendelijkheid zelve.
Omdat ik graag met Plian wilde praten – weet niet waarover – zijn we daarna een paar keer op een doordeweekse dag gegaan, in de hoop dat het dan rustiger zou zijn, maar hij was ziek geworden en lag in het ziekenhuis.
Terzijde – Thailand heeft veel Grote zielen voortgebracht, meestal monniken. Thai kennen ze allemaal bij naam en weten welke specifieke gave elk van hen had (of heeft). Veel Thai dragen een hals-ketting (mala) met daaraan een beeldje van zo’n Heilige*. In tempels door het hele land staan levensechte beelden van hen, en soms reusachtige versies in speciale parken of gewoon in het landschap. Vaak zijn het ere-plaatsen welke door drommen Thai worden bezocht.
* Ik zie overeenkomsten met de Katholieke (bescherm-) heiligen. Sa ’s vader schonk mij eens zijn antieke mala met het beeldje van zijn persoonlijke bescherm-monnik, een betekenisvol cadeau. Als ik deze mala draag, spreken Thai mij regelmatig aan. Het zijn ook gewilde verzamel-items, zoals in Nederland antieke juwelen of postzegels.
Spijt en Verdriet…
Plian is dus eind februari overleden. Toen we het hoorden zijn we naar zijn tempel gegaan. Dat werd een zwaar bezoek. Enerzijds voelde ik spijt vanwege een soort gemiste kans, daarnaast weemoedig verdriet. Sindsdien zijn we er enkele keren geweest en inmiddels zijn spijt en verdriet veranderd in dankbaarheid voor de live ontmoetingen.
Plian wordt pas in november gecremeerd, gebruikelijk hier voor Grote geesten. Zijn lichaam ligt (in een gesloten kist) in een speciale tempel. (Op elk tempelterrein, ‘Wat’ genaamd, staan meerdere tempelgebouwen, elk met een eigen functie.)
Bij de kist staan grote foto’s en Plians’ stoel met het kussen waarop hij zat tijdens ceremonieën. De kist is omring door bloemen en symbolische attributen. In de tempel zit een rij monniken die monnikskleden in ontvangst nemen – vast gebruik: bezoekers schenken monnikskleden als symbool dat hij nu in het Nirwana is – Thai geloven dat hij hen daarvandaan kan zegenen en beschermen.
De monniken reciteren regelmatig gebeden en die klinken via luidsprekers over het hele terrein. Als de monniken zwijgen klinkt de stem van Plian – zijn toespraken staan op CD.
Duizenden, echt duizenden(!) mensen uit heel Thailand komen afscheid nemen*. Er zijn parkeerterreinen ingericht en elektrische busjes brengen bezoekers bij de tempel. Militairen, politiemensen en vrijwilligers leiden alles in goed banen.
* Een keer toen wij er waren, kwam een grote groep monniken uit een andere tempel afscheid nemen. Ook zij schonken kleden. Daarna knielden ze naast elkaar voor de kist en reciteerden bijna een half uur lang onafgebroken gebeden – eer en respect waren voelbaar.
Vermeldenswaardig is nog dat het hele tempelterrein – een paar voetbalvelden bosgebied – momenteel op orde wordt gebracht – wegen en waterleidingen vernieuwd, meditatieruimten en huisjes van monniken gerenoveerd enzovoort. En in het centrum van alle gebouwen wordt een nieuw crematorium gebouwd.
Toen ik het opmerkte zei Sa: “Natuurlijk..! Plian is hoger dan een koning dus alles moet volmaakt zijn vóór hij definitief naar de hemel gaat” – ze zei ook: “hij is nu klaar en hoeft niet meer terug te komen” – [niet meer te reïncarneren].
Hier eindigt mijn geschreven herinnering aan Plian.
Ik wilde nog schrijven over de sfeer die er heerst, maar kan er geen woorden voor vinden. Kan wel zeggen dat ik in Thailand vaker ervaar dat de bezieling van een mens zeer serene en heilzame sferen achterlaat.
Foto’s…
Moge Plian Rusten in Vrede…
