Blog nr. 42…
Mae Rim, Thailand, 18 october 2018.
Beloofd in het vorige blog: Mirakelse-Redding…
– Bidden én… Werken.!!
– Mystiek en Wonderen…
– Straf of Roem..?
Qua actualiteit erg laat, maar ik wil graag schrijven over de wonderlijk redding van 13 voetballertjes uit de Tham Luang cave [berg-grot] – niet ver bij ons vandaan in de provincie Chiang Rai.
Lees hoe ik het beleefde…
Het verhaal…
… erg kort. Na een training bezochten zij de grot. Toen ze net binnen waren viel er een zware bui en stroomde de grot vol water. Ze konden niet terug en zaten 9 dagen opgesloten voordat gespecialiseerde duikers hen vonden. Daarna werden zij wonderwel gered.
Vele niet-Thai waren verbaasd dat dit kon gebeuren – uit commentaren: ‘het is toch moessontijd!’ – ‘eigen schuld, ze wisten dat het gevaarlijk was’ – ‘slecht van die coach om de jongens zomaar mee te nemen’…
Wat oordelen we toch snel, want: de moessontijd begon weken later en de grot was nog open. Het was droog en er dreigde geen regen. In de bergen kan dit snel veranderen, echter, meestal duren buien maar kort – dat was nu anders.
De meeste ouders wisten van het plan en hadden goedkeuring gegeven. Ook de hoofdcoach was op de hoogte. Thai zijn doorgaans zeer zuinig op kinderen en weten vrijwel altijd waar ze heengaan. (Geldt ook voor buurtgenoten – als ik wandel vraagt iedereen onderweg “waar ga je heen?” – vond ik in het begin nogal vrijpostig.)
Het halve dorp wist dus waar de jongens waren. Dat bleek ook – na de eerste bui ging de hoofdcoach direct naar de grot. Daar vond hij wel de fietsen maar niet de jongens. Al gauw kwamen ook ouders en dorpsgenoten.
In alle Thaise dorpen zijn reddingsdiensten, ook die waren snel ter plekke, inclusief duikers. Zij konden echter niet bij de jongens komen. Men dacht ‘na de bui zakt het water weer snel’. Maar de buien bleven komen en de jongens werden steeds verder het grotstelsel in gedreven.
Bidden én…
Het drama werd snel bekend, in Thailand en de rest van de wereld. Op eerste nieuwsbeelden bij de grot zag ik mensen knielen en bidden. Dit gebeurde in het hele land, indrukwekkend.
Voorbeeld
Een standaard Thais schoolgebouw is een lang (flat)gebouw met meerdere verdiepingen. Voor de klaslokalen zijn brede gaanderijen.
Bij dit soort gebeurtenissen wordt er gebeden voordat de lessen beginnen. De kinderen zitten dan in rijen op de gaanderij, op de knieën voor hun klaslokaal – handen bij elkaar voor de borst en stil of hardop bidden. Dit gebeurde nu elke dag op hetzelfde tijdstip in heel Thailand! (En in omringende landen.)
Werken…
Aan het vinden en redden van de jongens werd onafgebroken keihard gewerkt.
Bijzonder: duizenden vrijwilligers waren in no time ter plaatse en er was voor iedereen overdadig en voortreffelijk eten. (Ik begrijp dat de koning dit bekostigde. Weet niet hoe dat precies werkt.)
Overal in de wereld komt bij calamiteiten spontaan hulp op gang. Ik verbaas mij hier echter over het ‘chaordische’. Thai werken (ogenschijnlijk) chaotisch, het lijkt dat ze mekaar voor de voeten lopen en er weinig gebeurt. Maar van dichtbij blijkt alles zeer efficiënt te gaan en de prestaties zijn fenomenaal!
In Noord Thailand zijn veel legerplaatsen. Bij deze operatie was ook een grote leger- en politiemacht betrokken. De organisatie had dus een hoog militair gehalte.
Een Les…
Voor mij was het een les om te zien hoe Thai enerzijds toegewijd baden, en anderzijds gedreven en volhardend werkten – zonder commentaar en met de vermaarde glimlach!
Ikzelf heb de neiging om al biddend inactief te worden. Dacht nu regelmatig aan een metafoor: ‘Bidden en Werken zijn als 2 roeispanen, als je er maar 1 gebruikt blijft je boot rondjes draaien’.
De redding…
… was spectaculair en wonderbaarlijk! Het vinden van de jongens was een mirakel op zich. Deskundigen spraken unaniem van de bekende ‘spelt in een hooiberg’. Ook een wonder is dat ze allemaal gered werden en in goede conditie verkeerden. Een topspecialist in grotreddingen daarover: ‘het onmogelijke is gebeurd’.
Mystiek…
De mystieke kant van het verhaal bleef onderbelicht – vind ik – vooral in het westerse nieuws.
Mystiek zit ingebakken in het Thaise bestaan. Onbegrijpelijk voor rationelen onder ons, en vaak (heidens) ‘bijgeloof’ genoemd. Het wordt genegeerd, afgewezen of zelfs verafschuwd. (Wellicht de reden waarom het nauwelijks in het nieuws kwam.)
Als Thai (Aziaten) bidden* lijken ze contact te hebben met wat wij westerlingen “hogere machten” noemen – en in een gunstig geval afdoen met “er is meer tussen-hemel-en-aarde”.
*) Thai bidden niet tot een God(!), eerder tot meerdere goden, geesten of sferen.
Voor hen zijn ‘hogere machten’ reëel en sommige weten de weg in die geest- of godenwereld. Ze kunnen het niet uitleggen, maar hebben gewoon contact en vertrouwen.
Terzijde…
Jullie weten het vast al: onze 5 zintuigen en rationele verstand zijn zeer beperkt; we kunnen maar heel weinig waarnemen van wat er tussen-hemel-en-aarde bestaat en gebeurt.
Sommige beschikken over een ruimer (dan gemiddeld) waarnemingsvermogen; een ruimer bewustzijn zogezegd. Dat kan algemeen zijn of op een specifiek gebied.
In het oosten is het aantal mensen met zo’n ruimer bewustzijn aanmerkelijk groter dan in het westen – mijn waarneming! Ik heb daar wel verklaringen voor, maar… misschien in een volgend blog.
Wonderen…
… gebeuren omdat we zo weinig kunnen waarnemen.
Terug naar de redding. Toen de jongens enkele dagen opgesloten zaten, bezocht een vermaarde Thaise monnik de grot – zijn naam: Khuva Boonchum (54). Hij is een zogenoemde Bosmonnik, van een boeddhistische traditie hier in het noorden. Kenmerkend bij deze traditie zijn langdurige stilte-meditaties, sommige monniken verblijven daartoe eenzaam in een berggrot – meestal maanden, soms jaren. Khuva Boonschum deed zulke retraites al op zijn 16e.
Van Khuva Boonschum is bekend dat hij veel mensen op wonderlijke wijze heeft geholpen. Hij trek regelmatig rond door noord Thailand en een aangrenzend gebied in Myanmar (Birma) – is altijd blootsvoets, bezit niets en leeft van wat beschuit, kruiden en vruchten. Soms verschijnt hij spontaan als ergens nood is.
Dat gebeurde nu ook bij de Tham Luang grot – hij kwam 2 maal langs. Binnen enkele dagen na de verdwijning verscheen hij voor het eerst. Het regende volop. Hij hield een gebed-ceremonie en spoedig daarna werd het droog.
Zijn tweede bezoek was op vrijdag, drie dagen voordat de jongens werden ontdekt. Hij hield weer een ceremonie, en bij zijn vertrek vroeg men of de jongens nog leefden. De monnik antwoordde “ja, ze zijn hier nog en over 2 tot 3 dagen worden ze gevonden” – daarna ging hij in stilte en reageerde niet meer op vragen. De maandag erop werden de jongens gevonden.
Noten:
Khuva Boonschum is enigszins omstreden omdat hij ook foute leiders in Myanmar heeft geholpen.
De hoofdmonnik (Adjahn) van ‘onze tempel’ in Mae Ann is van dezelfde Bosmonnik-traditie . Eerder schreef ik al over wonderlijke ervaringen die wij met hem hebben meegemaakt.
Meer wonderen…
De laatste 2 dagen van de reddingsoperatie vielen er weer wat buien, maar dankzij een enorme batterij pompen kon voldoende water worden weggezogen.
Wonderlijk: net nadat de laatste redder uit de grot was gekomen begon het echt te plenzen en op hetzelfde moment gaf de belangrijkste pomp de geest.
Toen de jongens werden gevonden, waren ze opgewekt, kalm en helder, ondanks de afschuwelijke omstandigheden – (stel je eens voor: 9 dagen en nachten opgesloten in donkerte en vochtigheid, letterlijk en figuurlijk zonder uitzicht). Ook hierover verbaasden -vooral buitenlandse- deskundigen zich. Ik vond het een wonder maar was niet verbaasd, net als veel Thai.
Enkele opmerkingen hierover:
– Aanvaarden zit ingebakken in de Thaise geest (schreef ik al vaker).
– Thai (Aziaten) zijn meester in hun aandacht afleiden van moeiten en richten op positieve mogelijkheden…
… de jongens zochten dagelijks naar uitwegen en zaten dus niet bij de pakken neer.
– Relativerende humor en lachen zit in de volksaard.
– In groepen functioneren Thai als ‘eenheid’ – individuele (emotionele) toestanden worden door de groep opgenomen (geassimileerd). De mentaal zwakkeren lijken erdoor te worden versterkt en het krachtoverschot van sterkste komt ten goede aan de groep – denk maar aan communicerende vaten.
Straf of Roem..?
In verband met (mentale) kracht iets over de coach – Ek Chantawong (25).
Ek werd op zijn 12e wees en ging als monnik in een tempel – gebeurt hier vaak. Daar oefende hij 10 jaar lang meditatie – (volgens de abt was Ek erg gemotiveerd en ver gevorderd).
Op zijn 22e werd Eks’ oma hulpbehoevend en hij ging voor haar zorgen – bleef wel in de tempel wonen (overnachten en deelnemen aan de ceremonieën), maar kon geen monnik meer zijn.
Verondersteld wordt dat de (geest-) kracht en balans van de coach cruciaal was voor het welzijn en overleven van de groep. Hij deelde trouwens bijna al zijn eten en voelde zich erg verantwoordelijk – (bij eerste gelegenheid vroeg hij vergeving aan de ouders).
Commentaar op een Nederlandse nieuwssite: ‘die coach moeten ze levenslang opsluiten’.
Kan inderdaad best dat hij elders in de wereld aangeklaagd zou worden. In Thailand wordt hij geëerd en gezien als een voorbeeld.
Ik wilde meer schrijven, onder meer over de verongelukte duiker en over de conditie van de jongens.
(Na de redding gingen zij een paar weken in een tempel – de coach ging voor langere tijd).
Dit blog is echter ruimschoots gevuld, dus misschien later…
Hier eindigt Blog nr. 42 – Dank voor het lezen..!
Hartelijke groeten,
Luc
Reageren..?
– Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
– Overige opties, zie: » Contact…
– Zie ook: » Disclaimer- Privacy…
