Blog nr. 36…
Mae Rim, Thailand, 16 februari 2018.
2018 is alweer ruim 6 weken gaande – de voornemens zijn geactiveerd (of verdampt) en het leven stroomt onhoudbaar verder.
– Ben je nu Boeddhist Luc..?
– Lesje Aanvaarding…
– Nader inzien…
Acties…
Voornemen # 1:
opruimen wat niet meer past…
Ik heb de titels Coach, Trainer en Therapeut geschrapt – subtitels als
klankbord en inspirator blijven voorlopig staan. Jaren zocht ik naar titels die
de lading dekken, niks voldeed, vond ik.
Noot: titelloosheid geeft problemen bij officiële
instanties, daarom gebruik ik soms nog wel Senior Consultant.
Met als motto ‘Overdaad schaadt’ heb ik meer van de site geschrapt. Wilde hem helemaal reorganiseren, maar in mei worden nieuwe Privacyregels van kracht en die wil ik toepassen. Meer veranderingen komen daarom later.
Bloggen…
Voorgaande jaren vroeg ik jullie (lezers) om commentaar en aanbevelingen –
dat sla ik nu over.
Feedback blijft natuurlijk welkom, altijd!
Yellow Oil [Gele Olie]…Momenteel helpen we een Nederlandse vriend die via een webshop originele
Thaise kruidenolie verkoopt. Wij zorgen voor de verzending – leuk om te doen.
Kijk eventueel op: www.YellowOil.nl
Boeddhist..?
Regelmatig valt de
vraag: ‘Ben je Boeddhist geworden Luc?’ – antwoord: “Nee..!”
Vind mezelf trouwens ook geen christen, humanist, pessimist, optimist, atheïst
enzovoort..!*
Terzijde: De Boeddha was geen ‘Boeddhist’ en Jezus was geen ‘Christen’ – voor mij zijn zij voorbeeldige Meesters. Gelezen: ‘maak van Boeddha en Jezus je ideaal; niet je idool’
* Afkomst en opvoeding hebben mij gevoed met de westerse Christelijke leer, dus dat zit ingebakken. Daarnaast voel ik me erg ‘senang’ bij oosterse tradities als Boeddhisme en Taoïstisme, al zal ik mij alle ins-en-outs daarvan niet kunnen eigen maken.
Ik omarm ‘het goede’ van elke religie en levensvisie en probeer dat in de praktijk te brengen. Daarbij ben ik een fan van eerbied en rituelen, omdat ze me helpen herinneren en heilzaam zijn.
Opmerking: tijdens mijn leven zijn religieuze rituelen grotendeels verdwenen uit het
openbare leven in Nederland. Voorbeeld; vroeger waren stille gebed-momenten bij
de maaltijd gebruikelijk, totdat het ongepast werd gevonden tegenover
‘niet-gelovigen’. Daarna vroeg het moed om in gemengd gezelschap je
stiltemoment te nemen.
Volgens mij is een goed gebruik verloren gegaan. Want iedereen
kan het weten: of je nou ‘gelovig’ bent of niet: meditatieve momenten zijn
heilzaam.
Rituelen kunnen dus
heilzaam werken – veel moderne therapeutische technieken zijn regelrecht
afgeleid van oude religieuze rituelen. Ook religieuze teksten worden
(aangepast) therapeutisch gebruikt.
Misschien moet ik hier zeggen dat de rituelen zijn ingeruild voor therapieën –
en… dat coaches, psychologen en therapeuten onze hedendaagse ziele-redders of
-herders zijn.
Praktijkles Aanvaarding…
In het vorige Blog schreef ik beschouwend over Aanvaarding; het Boeddhistische Tatata. Nu over een praktijkles die mij veranderde…
In de week voor de crematie van koning Bhumibol (eind oktober vorig jaar) volgde Cream een tekencursus in de stad – ze had schoolvakantie. De cursus was ’s morgens van 10 tot 12. Ik bracht haar en bleef in de stad en ging in tempels mediteren. De sfeer was sereen en het was erg rustig. Ik beleefde een piektijd.
De dag na de crematie kwam vriend Peter op bezoek. We gingen met z’n allen naar de stad omdat het ‘Loi Kraton’-feest werd gevierd en dat wilden we laten zien. Tempels, pleinen en straten werden met duizenden lampionnen versierd en de stad was bomvol toeristen. De sfeer was nu heel anders dan de week ervoor – een kermisachtige drukte.
We bezochten mijn
favoriete tempels, waaronder een kleintje bij een museumplein. In deze tempel
en op het plein werden ook veel lampionnen opgehangen.
Thai kochten bij de tempel zo’n lampion, schreven hun naam plus
eventuele wensen erop en hingen hem na een stil devoot moment op, in de tempel
of op het plein.
Een aantal toeristen volgden nu de Thai; zij kochten en beschreven lampionnen en hingen deze op – ogenschijnlijk zonder de stille devotie. Veel buitenlandse vrouwen waren zeer luchtig gekleed, sommige super-mini-mini – in weinig verbergende minibroekjes en minitopjes.
Voor mij was het pijnlijk dat velen oneerbiedig door de tempel banjerden – ook de schaars-geklede vrouwen – alsof ze op een braderie aan de koopwaar snuffelden. Voor monniken en leken-tempelbewakers was de toestroom te vrijpostig en massaal om tegen te houden. De monniken trokken zich terug en de bewakers keken onbewogen toe.
Ik ergerde me kapot en wilde – móest van mezelf iets doen. Een erg jong stel vlakbij mij beschreef ook een lampion, zij droeg een mini-broekje en had een miniscuul sjaaltje om haar blote bovenlijfje geknoopt. Ik vroeg haar (uiterlijk) kalm en vriendelijk ‘weet je dat je niet gepast gekleed bent?’ – het meisje schrok en zei ‘nee, is dat zo?’ (Ik geloof dat ze werkelijk niet doorhad dat haar outfit ongepast was.)
Toen wij daarna de tempel uitkwamen, bleek Sa helemaal van slag en erg boos op mij. Niet het meisje maar ik had me ernstig misdragen; ik had haar niet mogen aanspreken en had nu een onvergeeflijke fout gemaakt.
Ik vond Sa ‘s reactie onbegrijpelijk en absurd. Vriend Peter steunde mij en zei: ‘juist gehandeld Luc’. Hij begreep niet waarom de monniken of bewakers niet optraden tegen de misdragingen.
Nader Inzien…
… heeft m’n visie 180 graden gewijzigd en dat heeft mij voorgoed veranderd. Ik had geen leerzamer voorbeeld van Aanvaarding – en ‘blootlegging’ van de cultuurverschillen – kunnen bedenken. Hoezo..?
Wel, toen ik over het incident nadacht kwam het besef: de ergernis zat in mij en het was dus ‘mijn ergernis’! Tatata betekent “het-is-zoals-het-is: aanvaard het!” De bezoekers keken nieuwsgierig rond in de tempel, en het meisje was luchtig gekleed, net als veel andere vrouwen; dát was-wat-het-was – alles wat ik er méér van maakte was van mijzelf!
Verder denkend – als anderen mij (ongevraagd) aanspreken vind ik dat meestal bemoei- of heerszuchtig, belerend en arrogant – eigenschappen die kunnen voortkomen uit onzekerheid van de belerende bemoeial.
En ja, wie of wat ben ik; waar haal ik het recht of de zeggenschap vandaan om iemand aan te spreken en terecht te wijzen?
Ook vroeg ik aan mezelf: ‘wat wilde je bereiken, wat bezielde je echt..?’ – en daarmee ontdekte ik diepere beweegredenen: zeer verhelderend, of beter gezegd ‘confronterend’ (ga ik nu niet verder op in).
Ik besefte ook dat Aanvaarding of Aanspreken het verschil (kunnen) maken. Aanvaarding kan makkelijk leiden tot begrip, inzicht, harmonie en vrede; Aanspreken leidt makkelijk tot irritatie, weerstand en strijd of oorlog. Andere voorbeelden kunnen dit onderbouwen, maar laat ik het kort houden. Ik weet zeker dat jullie begrijpen hoe het werkt, kán werken.
Tenslotte…
De gemiddelde Thai laat echt niet over zich lopen! Ze kunnen elkaar stevig aanspreken – binnen familie, tussen vrienden of in werksituaties klinken soms felle woorden – al zag ik dat nog nooit in het openbaar.
Ik schreef al vaker: Thai negeren als het ware wat hen niet aanstaat. Intussen blijven ze beheerst en dicht bij wie ze vanbinnen zijn – in therapeuten- taal: ‘bij zichzelf en in hun kracht’.
Ik praktiseer opgewekt
verder… “Wijsheid komt met de jaren”.
Dit was Blog nr. 36 – Dank voor het lezen..!
Hartelijke groeten,
Luc
Reageren..?
– Stuur mij een
Email: »
Luc@lucaalbrecht.nl…
– Overige opties – ga naar: »
Contact…
– Zie ook: » Disclaimer-
Privacy…
