Blog nr. 30…
Mae Rim, Thailand, 26 mei 2017.
– Mijlpaal – Nieuwe fase…
– Sa en Cream…
– Ontdekkingsreis…
– Heldere ‘Top’ – Bescheiden eenvoud…
– Benieuwd..!
Eindelijk…
… na een pauze van ruim 3 maanden.
Deze pauze had diverse oorzaken. De belangrijkste: maart en april waren
super-heet en dat vrat energie.
En in het vorige Blog schreef ik al over ‘nieuwe ontwikkelingen’ – daarover
broeden belemmerde m’n inspiratie.
Mijlpaal – Nieuwe fase…
In maart bereikte mijn
aardse bestaan een nieuwe mijlpaal: ben hier nu 70 jaar..!
Volgens bepaalde levens- filosofieën begint elk zevende jaar een nieuwe fase –
bij 70 begint dus de 10e.
Inderdaad lijkt er veel te veranderen – al ging natuurlijk op m’n verjaardag
niet ineens een schakelaar om.
Er gebeurt genoeg om meerdere Blogs te vullen, maar… ik ervaar een drempel. Het lijkt of de aansluiting weg is – ik weet niet zo goed hoe aan jullie te schrijven. In het vorige Blog stond al: misschien ben ik te lang uit Nederland weg en teveel Ver-Oostert. Of dat zo is weet ik niet – wel lijken er contactdraadjes losgeraakt.
Nóg een dilemma… ik schrijf erg graag over Thailand en over mijn (ons) wel en wee hier. Ook is er aandrang om mijn gedachten over ‘levenszaken’ te delen. Tot nu toe wisselde ik deze onderwerpen af, maar nu komt het: ik heb het gevoel dat m’n Blogs daardoor minder aantrekkelijk, of moeilijker leesbaar zijn. Voor dit dilemma zoek ik een oplossing.
Afijn, uitdagingen en veranderingen horen bij het leven en mijn schrijverijen zijn daarop (gelukkig!) geen uitzondering. Ik ben ervan overtuigd dat alles zijn/haar eigen tijd en (goede!) bedoeling heeft.
Veranderingen…
Een paar veranderingen zijn al een feit. Voorlopig schrijf ik minder; waarschijnlijk om de 2 á 3 maanden een Blog – hoofdzakelijk over Thailand en mijn ervaringen hier. De komende tijd wil ik helder krijgen of en hoe ik de levenszaken inbreng – uiteraard maken die ook deel uit van m’n dagelijkse bestaan, dus… komen ze vanzelf weleens aan bod.
Onze insteek voor het ontvangen van gasten is gewijzigd – schreef ik al in het vorige Blog. Als je wilt langskomen – Hartelijk Welkom! – kijk asjeblieft eerst op de site bij ‘Welkom in Mae Rim’.
Sa en Cream…
Regelmatig vragen
lezers: hoe gaat het nu met Sa en Cream?
Wel, met Sa gaat het goed, al heeft ze eigenlijk te weinig te doen. Gelukkig
zijn er positive ontwikkelingen. Ze werkt regelmatig – steeds vaker – freelance
als massage-therapeute in enkele sterren-resorts. Dat geeft voldoening en is
goed voor haar eigenwaarde.
Cream gaat ook goed! – zij is onlangs toegelaten op een goed aangeschreven middelbare school in de stad, nog wel voor de “International course” – (alle leerstof in het Engels, plus Chinees en ik meen Frans). Na een paar introductieweken is ze vorige week officieel gestart. Wij zijn blij en ook best trots, en Cream zelf is erg enthousiast. Ze wordt trouwens nu wel groot, een echte dame.
“Ontdekkingsreis..”
Begin april reden we (weer) naar de familie in het zuiden, onder meer om het Songkran- of Waterfeest te vieren – traditioneel het Thaise Nieuwjaar. Voor mij werd het een ‘ontdekkingsreis’.
Allereerst het reizen zelf. De heenreis besloot ik om ’s nachts te doen – m’n redenatie: lekker rustig en niet zo heet. Achteraf fout – ‘s nachts rijden er meer vrachtwagens en er wordt veel aan de wegen gewerkt, nog meer dan in Nederland. De grote wegen waren over lange stukken aan één zijde afgesloten en het verkeer werd over twee banen geleid, dus: elkaar tegemoetkomend verkeer. Bovendien was de signalering zeer slecht; levensgevaarlijk en zeer vermoeiend! Bijna overal gold een max van 80 – 90 km/u. En… er waren meer roadblock’s [controlefuiken] dan gewoonlijk, de politie controleerde soms om de 10 km – (alcohol en verdovende middelen). Het schoot niet op!
Ik had veel moeite om wakker te blijven – vaak gestopt voor een hazenslaapje – terwijl ik vroeger makkelijk een nachtje kon doorhalen (en daarvan snel herstelde). De ontdekking: ’s nachts rijden bezorgde me meer narigheid dan genoegen! Bij de familie was ik de eerste vier dagen niks waard – veel slapen en heel langzaam herstellen.
Over de terugreis deden we twee dagen. We sliepen in Lampang, ca 200 km voor Chiang Mai. Daar bezochten we ’s morgens vroeg een paar prachtige plekken. Onder andere de tempel van een ‘beroemde’ monnik die meer dan 5 jaar geleden is overleden. Zijn lichaam is nog gaaf en ligt opgebaard in een speciaal mausoleum, het is zichtbaar voor bezoekers (althans zijn hoofd) – een wonderlijke ervaring. Thai benaderen zulke plekken met veel respect en eren zo’n monnik oprecht – constant komen er mensen met bloemen en andere gaven en om kaarsen en wierook aan te steken – er heerst een serene, opgewekte sfeer.
Heldere ‘Top’…
Tijdens een Songkran-ceremonie bij een oom van Sa*, ontmoetten we een ‘begaafde’ jonge man – de partner van een nichtje van Sa. Ik noem hem een ‘helderziende lekenmonnik’. Zijn naam is Top en hij wordt wereldwijd geraadpleegd, door bedrijven en particulieren. In het Oosten is dit heel gewoon**. In Nederland raadplegen velen hun accountant als ze bijvoorbeeld een huis willen kopen, Thai gaan naar een astroloog of een (helderziende) monnik.
* Dit hoort bij Songkran: jongeren eren de ouderen door hen te bezoeken en te ‘wassen’ – voeten wassen in bloesemwater – de oudere geeft de jongere daarop zegeningen en goede raad.
** Ik schreef eerder: “in Thailand werden nooit heksen verbrand, integendeel; mensen met bijzondere gaven werden (en worden!) gerespecteerd en gekoesterd” – misschien zijn er daarom hier veel meer helderzienden en is het gewoner dan in het westen.
Terzijde…
Dit is zo’n punt waarbij ik twijfel óf en hoe erover te schrijven. Als het over
‘helderziendheid’ gaat ben ik vanzelf al terughoudend – er is veel kaf onder
het koren en ik ben weleens belazerd. En… de doorsnee westerling weet geen raad
met ‘dat vage gedoe’. Vele wijzen het zelfs af, vanuit angst, ongeloof of
cynisme – overigens meestal zonder het serieus te willen onderzoeken. Mijn
vrees is dat ook sommige van jullie het afwijzen of (mij) gek vinden,
vandaar mijn twijfel om erover te schrijven.
Maar… voor mij is het heel gewoon en ik zie veel waarde (en waarheden) in
de ‘andere werkelijkheden’ die zulke mensen zien –
(ik weet inmiddels hoe het werkt, het is veel minder vaag en
griezelig dan vele denken). Dus: ik schrijf verder…
Bescheiden eenvoud…
Ik raakte al gauw
onder de indruk van Top s’ bescheidenheid en wijsheid. Daarom vroeg ik zijn
visie over enkele persoonlijke zaken. Telkens weer leerzaam om te zien hoe zo
iemand reageert: eerst geduldig en aandachtig luisteren, dan soms even de ogen
sluiten, om daarna wijze woorden te spreken en situaties nauwkeurig te duiden,
met details die ze volgens gangbare begrippen niet kunnen weten.
Top wist nu bijvoorbeeld ons land gedetailleerd te omschrijven, inclusief
enkele bomen en waar ze staan – hij was nog nooit in Chiang Mai en zag ook
nooit foto’s van ons land.
Belangrijker was
uiteraard wat hij te zeggen had. Ik was bijvoorbeeld nog steeds krampachtig
over ons land. Voor mij is het er prachtig en ik voel me er erg thuis, maar
besef dat het praktisch onhaalbaar is om er nog een huis op te bouwen. Het ligt
voor de hand om het te verkopen, maar dat idee bezorgde me spanningen. Dankzij
Top zie ik verkopen nu relaxter.
Top: “het is echt een goeie plek voor jou om te zijn en vooral om er te
mediteren – zolang je geen alternatief hebt en het geld niet nodig hebt, kun je
er toch gewoon van genieten? Als de tijd rijp is komt de oplossing vanzelf.”
Hoewel dit achteraf vanzelfsprekend klinkt – (anderen zeiden het ook al) –
drong het nu pas tot me door* – het luchtte enorm op.
* De zoveelste bevestiging dat ‘alles zijn/haar tijd heeft’ en ik mijn ontwikkeling
en groei niet kan forceren – “gras groeit niet sneller door eraan te trekken”.
Opmerkelijk, Top wil
geen vergoeding, ook niet van anderen – toen ik hem iets aanbood weigerde hij
resoluut: “dat mag ik niet aannemen van mijn meester”. Hieraan
herken ik overigens de goeie helderziende helpers – zij verlangen geen vergoeding
en slaan zichzelf nooit op de borst – (ook geven ze consequent alle eer aan
hun leraar of meester) – monniken vragen überhaupt nergens om.
Noot: bezoekers laten in een tempel soms een envelop-met-inhoud achter, of
kleding of voedsel – (betaling naar mogelijkheid en draagkracht zogezegd).
Benieuwd..!
Tot besluit kan ik nog zeggen dat de reacties van Top verrassend aansluiten bij mijn recente ontdekkingen. Een suggestie was: “blijf vooral mediteren” – hij raadde mij aan om dat met een specifieke ‘verlichte’ monnik te gaan doen – zijn naam is Plian [vrij vertaald: verandering].
Plian is Adjahn [hoofdmonnik, leraar] in een schitterende tempel bij ons in de buurt. Hij is van een strenge boeddhistische stroming – de monniken eten alleen ’s morgens en mediteren de rest van de dag in afzondering. Voor zonsopgang en rond zonsondergang houden ze een ‘dienst’, waarin de Adjahn wijsheden deelt. Omdat de tempel in een afgelegen bos ligt, is het er uitgestorven stil.
Opmerkelijk: tijdens mijn eerste Thailand reis in 2007 bezocht ik deze tempel ‘toevallig’ en 3 jaar geleden ontmoette ik ook Plian – die ontmoeting raakte mij toen diep. Ben nu erg benieuwd hoe het verder gaat…
Hier eindigt Blog nr. 30 – dank voor het lezen! – en… reageer alsjeblieft als je aanleiding voelt!
Hartelijke groeten,
Luc
Reageren..?
– Stuur mij een
Email: »
Luc@lucaalbrecht.nl…
– Overige opties – zie: »
Contact…
– Zie ook: »
Disclaimer- Privacy…
Nabranders…
Ik werk momenteel aan m’n website. Wat naar mijn smaak niet meer past haal ik eraf of wordt gewijzigd. Het onderwerp Memo-Notes is al verdwenen, omdat er niet op werd gereageerd en ik geen inspiratie kreeg om het aan te vullen.
Belangrijk: dankzij positieve reacties weet ik dat vele mijn Blogs waarderen. Van veel anderen weet ik dat echter niet en soms denk ik dat (de aankondigingen voor) mijn Blogs misschien wel irriteren. Als dat zo is, hoop ik dat je een RE-mail stuurt en aangeeft dat je van m’n Blog-lijst af wilt – irritaties zijn volgens mij voor ons beide niet goed.
