Foto boven: (de hier nog jonge) koning Bhumibol had veel aandacht voor de minderbedeelden, hier voor een oudere.
Blog nr. 26…
“Thailand Rouwt”
Mae Rim, Thailand, 16 oktober 2016.
“Hoe is het in
Thailand na het overlijden van de koning Luc?” – deze vraag krijg ik momenteel
regelmatig.
(Fijn om te merken dat familie, vrienden en andere lezers meeleven!)
Ik wilde er eerst geen Blog over schrijven, omdat er al veel nieuws over is en… nieuws leveren is niet mijn ding. Maar… deze voor Thailand zeer ingrijpende gebeurtenis raakt ook mij. Daarom in dit Blog een korte impressie over hoe ik het zie en beleef.
Thailand Rouwt…
… en ik rouw mee. Ik
ben geen Thai en kan daarom onmogelijk voelen wat het verlies van “hún Koning”
werkelijk voor hen betekent – (natuurlijk voelt ieder individu dat anders!). Ik
schreef al vaker: de meeste Westerlingen kunnen de Oosterse / Thaise aard niet
begrijpen.
Toch… doordat ik hier nu enkele jaren woon en van nature gevoelig waarneem,
meen ik in ieder geval iets te herkennen.
Als ik het nieuws zie
of tussen de Thai ben, ervaar ik een bijzondere Stille sfeer. Sommige Thai
huilen stilletjes – eerlijk gezegd heb ik zelf ook tranen weggeslikt.
Sa en Cream zijn 2 weekjes naar de familie – (Cream heeft schoolvakantie).
Direct nadat de koning was overleden belde Cream huilend op: “Papa, er is iets
heel, héél ergs gebeurd..: de koning is dood!” – haar verdriet, en dat van Sa
en haar ouders raakte me diep. Ook de rouwende bevolking maakt diepe indruk.
Hoewel ik Thai nu weleens stil zie huilen, blijven de meesten onbewogen. Bij velen meen ik echter een huilen-van-binnen te zien; verdriet-in-de-diepte omdat hún Koning er niet meer is. Daarin herken ik verweesdheid – het gevoel wat ik had nadat mijn vader was overleden: een zwaar, heimwee-achtig gevoel van het besef dat een tijdperk voorbij was – alsof ik écht op eigen kracht en kompas verder moest; alleen, eng en onzeker.
Wat ik ook bij Thai waarneem is angst voor de toekomst – sommige spreken daar openlijk over. Mijn allereerste bezoek aan Thailand begon op 6 december 2007, een dag na de 80e verjaardag van Koning Bhumibol – [Phoemiphoñ op z’n Thais]. Het eerste wat men mij toen vertelde was: “zijn gezondheid is erg wankel en als hij overlijd is dat een ramp voor Thailand, dan komt er op zeker een dramatische crisis en misschien een bloedige strijd” – zulke doemvoorspellingen hoorde ik sindsdien heel vaak.
Stille Kracht…
Ik voel ook weer de
‘Stille Kracht van het Oosten’… het voor westerlingen onnavolgbare van de
Thaise aard: ‘Zacht als Zijde en Buigzaam als Bamboe’. Wat ik in die kracht
voel, maakt dat ik geloof dat de doemscenario’s Niet gaan uitkomen.
(Waarom Niet -en hoe dan wel- past niet in dit blog.)
Indrukwekkend…
In Nederlands nieuws las ik: “de Thaise koning wordt als bijna heilig gezien” – en daarna: “beledigen van de Koning wordt in Thailand zeer zwaar bestraft” – hetgeen suggereert dat respect voor de koning wordt afgedwongen. Wel, ik kan hier bevestigen dat de koning niet als bijna heilig, maar als volwaardig heilig wordt beschouwd – (en wie hem beledigt, beledigt als het ware heel Thailand).
De koning was al járen
ziek en lag vaak in het ziekenhuis, de laatste jaren bijna constant. Het was
erg indrukwekkend om te zien hoe élke dag een grote stroom mensen naar het
ziekenhuis kwam om hún Koning te eren en steunen – men kwam individueel of als
organisatie of vereniging. In een hal van het ziekenhuis knielden de bezoekers
voor een foto van de koning, baden voor zijn genezing, schonken bloemen en
schreven hun naam en beterschapswens in daarvoor bestemde boeken.
Opmerkelijk detail – alle(!) bezoekers waren in het geel of roze gekleed – geel
is de (symbolische) kleur van de koning (de kleur van maandag, zijn
geboortedag) – roze omdat een vooraanstaande astroloog enkele jaren geleden
aangaf dat deze kleur de gezondheid van de koning en het koningshuis zou
steunen. (Ook de koning zelf droeg de laatste jaren vaak roze.)
In de afgelopen jaren sprak ik met veel oude en jonge Thai over de koning, zij roemden hem unaniem. In december 2014 scheef ik erover in Blog nr. 4 (+ Bijlage). Een zin daaruit: “Ik wordt regelmatig getroffen door het respect en de warmte waarmee Thai over hún Koning spreken – ik zie dan gezichten verzachten en ogen vochtig worden”.
Dank Grote Koning…
Nu, na zijn overlijden, zie ik velen oprecht rouwen en vrijwillig deelnemen aan rituelen die daarbij horen. De komende maand zullen de (anders soms best luidruchtige) Thai in stilte hun gang gaan. Gedurende het komende jaar hangen overal rouwversieringen, meestal bij foto’s van de koning – langs de straat, bij en in overheidsgebouwen en bedrijven en zelfs in winkels, restaurants en cafés. Heel veel Thai zullen daar telkens weer een kleine buiging voor maken. Velen blijven dit vast en zeker doen nadat het jaar om is, waarschijnlijk generaties lang. Met dit eerbetoon zeggen de Thai “We vergeten je niet, rust in vrede en Dank-u-wel Grote Koning”.
[Foto onder: rouwversieringen met altaar bij de ingang van een militaire basis hier in Mae Rim. Zulke tekenen van eerbetoon zijn overal en in allerlei vormen en maten, ook bij winkels, bedrijven en in restaurants en cafés.]
Beeld…
Ik wil wel meer schrijven, maar vind mezelf niet geschikt of gerechtigd. Daarom hieronder een paar Links naar anderen die dieper in Thailand geworteld zijn.
Beeld – op de nieuwssite van de Bangkok Post vond ik een
filmpje met een sfeerbeeld over hoe Thai het verlies hún Koning verwerken:
stemmig en stil…
Let op: rouwkleding is zwart of wit en… het leven gaat door, Thailand is 24/7
open-for-business.
Filmpje zien..? – » ga
naar: Rouwen om de Koning…
Erfenis – Legacy…
Op de site van de
Bangkok Post vond ik ook een opinie-stuk waarin het belang van de Koning
volgens mij erg goed verwoord wordt. Het is geschreven door Sanitsuda Ekachai –
de titel: “we must build on his majesty’s great legacy”.
Het gaat over wat Bhumibol (volgens de schrijfster) zijn volk wilde meegeven en
wat hij voor hen achterlaat. Een prachtig perspectief waarin de fakkel die
Bhumibol heet, vol ontzag wordt overgedragen.
Lezen..? – » ga
naar: Bouwen op Zijne Majesteits’
Erfenis…
Noot: het stuk is in het Engels – excuses aan degenen die dat niet beheersen! Voor hen hierna enkele zinsneden – [vrij vertaald!]:
– De koning hielp ons
om ons goed over onszelf te voelen – hij gaf ons zelfrespect. Dat is waarom we
zoveel van hem houden – omdat we van onszelf houden.
– Wat nu? – nu de vader die echt van ons hield (ons symbool van goedheid
en onze spirituele gids, de laatste verbindende factor in ons land) niet meer
onder ons is..? In zijn toespraken gaf hij ons hiervoor adviezen zoals: werk
aan eensgezindheid; overleg, wees redelijk en vecht niet!
– Tegen een journalist zei hij eens dat het hem koud liet hoe hij door de
wereld zou worden herinnerd – ‘als je op de goede manier over me wilt
schrijven, schrijf dan hoe ik nuttige, bruikbare, zinnige
dingen doe’. Het gaat om het woordje hoe – de natuur en mensen
op de eerste plaats zetten, dát is hoe onze koning dingen
deed. Zijn levensinstelling was: zorg voor de natuur; zorg voor anderen, vooral
de minderbedeelden; leef eenvoudig en geef zonder onderscheid.
Zó groeit compassie en verdraagzaamheid en zó starten veranderingen – Zó wil
onze Koning dat wij leven – Zó zouden wij ons hem moeten herinneren, zodat we
zijn erfenis kunnen voortzetten.
[Einde citaten] – de adviezen zijn volgens mij universeel, ik kan er niks aan
toevoegen en ben stil met de Thai…
Hier eindigt deze speciale Blog – Dank voor het lezen..!
Groeten uit stil Thailand…
Luc
PS: ik schreef een aanvulling
» zie: » Blog nr. 26a Bijlage…
Reageren..?
– Stuur mij een
Email: »
Luc@lucaalbrecht.nl…
– Overige opties – zie: »
Contact…
– Zie ook: » Disclaimer-
Privacy…
