Blog nr. 32…
Mae Rim, Thailand, 14 juli 2017.
– Verwondering & Bewondering…
– Rijstteelt: Vakmanschap = Meesterschap…
– Muggen-Alert & Mini-Bijters…
– Dorpskliniek…
Veel reacties na mijn laatste Blogs (nr. 30 en 31) – fijn want ik had erom gevraagd – Dank..!
Sommigen waren bezorgd om mijn “losse contactdraadjes” en “weinig voeding”.
Noot: ik stuur altijd z.s.m. een RE-mail aan iedereen die reageert. Soms verwerk ik die Re- reacties in een volgend Blog – aangepast voor de leesbaarheid en anoniem i.v.m. privacy.
Wil alvast zeggen dat bezorgdheid niet nodig is – later misschien meer. Nu eerst over ‘Wonderen der Natuur’ – en… aanvullende weetjes over de moesson en rijst telen – (hoop niet in herhaling te vervallen).
Paradijs…
Jaarlijks tropen-fenomeen: de moesson – we zitten er weer middenin. Afgelopen weken vielen er groeizame buien – soms ‘drizzelde’ het de hele nacht. Wonderbaarlijk hoe onstuimig de natuur ervan groeit. In mei leek alles dood en verbrand. Maar na de eerste moessonbuien barste het groen uit takken en twijgen en uit de kale aarde spoot onkruid omhoog. Algauw verscheen er ook schitterende bloei met verrukkelijke geuren – ik denk dan: dit is hemels! – zou het Paradijs echt mooier zijn..?
Verwondering en Bewondering…
Voor trouwe lezers
geen nieuws: de Wonderen der Natuur maken mij sprakeloos.
Mijn verwondering is nu op z’n hoogst – (net als in het voorjaar in Nederland,
als de natuur weer frisgroen werd). Die verwondering gaat overigens verder. In
het vorige blog schreef ik over ‘voedende relaties’ voor m’n ontwikkeling en
groei – wil de natuur er nu aan toevoegen.
Ik voel me enorm bevoorrecht. Als kind was ik vaak in de natuur en bij de zee en beleefde er sublieme momenten. Later kon ik nog meer natuur-pracht bewonderen tijdens vakantie- en zakenreizen. Ook daar had ik ervaringen vol stil geluk – ervaringen die je best ‘religieus’ mag noemen.
Het is onmogelijk te bepalen welke ervaring de mooiste en diepste indruk achterliet. Herinneringen aan natuur-wondertjes in ’s-Gravenzandse sloten, zijn net zo helder, intens en vol van verrukking, als die aan het donderende geraas van de immense Niagara watervallen en het adembenemende uitzicht (uit een vliegtuig) over de met sneeuw bepoederde Rocky Mountains in Canada. Het aantal prachtplekken wat ik mocht bezoeken, en de variëteit aan schoonheid die ik mocht indrinken, is ontelbaar en multi-verschillend, maar… het sublieme van de beleving blijft gelijk: stille schoonheid, eindeloze ruimte en vredige verrukking – nietigheid verbonden in grootsheid – feitelijk onbeschrijfelijk.
Ik begrijp best waarom
Boeddha adviseerde om in de natuur te mediteren – (wat hij zelf ook deed, net
als Jezus en andere Meesters). Ook begrijp ik waarom monniken het maanden of
zelfs jaren in afzondering kunnen volhouden. Het gaat vanzelf omdat het me
‘voed en verlicht’ en ik (mezelf) kan ZIJN … één met de natuur
of het Universum.
(Sorry voor het verheven uitstapje.)
Bewondering…
Iets heel anders is mijn bewondering voor de rijstboeren hier – of… misschien
niet eens zóveel anders. In Blog nr. 27 schreef ik er al over – toen vooral
over de oogst – nu iets over de…
Nieuwe rijstteelt…
Vooraf: al mijn hele leven buig ik vol respect voor boeren en tuinders, omdat ze elke keer weer moedig opnieuw beginnen – zekerheid over succes en opbrengst: Nul – Nada – Niente – [‘Mai Mie’ in het Thias].
Zodra de moesson zich aandient, treffen de boeren voorbereidingen. Als de eerste regen de grond bevochtigt heeft, maaien* ze opgeschoten onkruid van de veldjes (paddy fields), vervolgens worden deze geploegd of gefreesd en daarna onder water gezet.
Daarop volgt een zware
klus. Beschadigde dammetjes worden hersteld, door zompige klei uit de
ondergelopen veldjes te peuren en tegen de dammetjes te ‘plakken en smeren’.
Ook worden alle kanaaltjes geschoond. Sommige boeren dragen laarzen maar de
meeste werken blootsvoets – (laarzen blijven in de klei-boter steken en raken
vol water, en je krijgt er stinkvoeten in). In de vochtige warmte is dit zware
werk alleen in een traag tempo vol te houden.
Ik kan het niet, omdat mijn westerse tempo nog altijd te hoog ligt – werk
mezelf letterlijk leeg – al drink ik emmers water, mijn lijf kan het
vochtverlies onmogelijk bijbenen.
* Maaien gebeurt nu met hand-machines – (dezelfde die Nederlandse wegwerkers gebruiken om gras rond verkeerspaaltjes te maaien). Helaas worden tegenwoordig ook wel chemische middelen gebruikt. Ploegen, frezen en egaliseren – vroeger werk voor de buffels – wordt nu met tractoren en handmachines gedaan.
Vakmanschap is…
… Meesterschap – ook bij de rijstteelt. Succesfactor 1: als alle voorbereidende klussen geklaard zijn, worden de veldjes geëgaliseerd – voor een succesvolle teelt moeten ze tot in alle hoeken ‘waterpas’ liggen. Vakkundige boeren zeulen hun machine net zo lang door de ondergelopen veldjes tot ze tevreden zijn – vroeger zwoegden ze achter hun buffels, die met een egge achter zich aan plonzend door de smurrie sjokten.
Als de veldjes er biljartlaken-strak bijliggen volgt succesfactor 2: gelijkmatig zaaien of planten*. Bij ons in de bergen wordt de meeste rijst gezaaid – tegenwoordig vaak met een soort blaasmachine – vanuit een voorraadtank op de rug wordt de rijst via een handslang weggeblazen. Vanzelfsprekend is het zaak om de zaadkorrels gelijkmatig te verdelen, ze mogen niet op hoopjes terecht komen.
Ook bij planten is gelijkmatige verdeling essentieel, maar hier komt nog bij dat alle plantjes even diep in de klei-boter moeten worden gedrukt. Ook zwaar werk; voorover gebogen de rijstplantjes in die smeuïge boter steken – met je voeten in de zuigende smurrie en tot aan je knieën in het water. Dit wordt trouwens altijd in groepsverband gedaan, door familie of loonwerkers uit de buurt en… met aanstekelijk plezier.
* Zaaien of Planten..?
Door eerst op een plantbed te zaaien en later uit te planten duurt de
veldteelt korter en kan vaker worden geteeld. Ook kan de kwaliteit van het
zaai- plantgoed vooraf beter worden gecontroleerd. Bij ons land in Mae Ann kan
door gebrek aan water sowieso maar 1 x per jaar worden geteeld. Daardoor is
zaaien hier economischer – planten vereist immers meer handelingen en
mankracht.
Overigens zeggen veel Thai dat ‘Zaaiboeren’ luier zijn dan ‘Plantboeren’.
Vraatzucht…
Gezaaide rijst vereist daarna een extra tussenstap. Na het zaaien laten de boeren het water tot nét boven landniveau weglopen, om te voorkomen dat het zaaigoed verstikt en verrot. Gedurende 3 tot 5 dagen liggen de veldjes er glibberig glimmend en klei-kleurig bij. Dan is er gevaar voor vogelvraat. Als vogels de kiemende rijst ontdekken, komen ze die in zwermen wegpikken. Om ze weg te jagen plaatsen boeren vogelverschrikkers en sommige verdedigen hun rijst persoonlijk van voor zonsopgang tot na zonsondergang. Bij alle rijstvelden staan zogenoemde Sala’s – soort prieeltjes – waar boeren kunnen schuilen voor zon en regen, vele zijn voorzien van klamboe en kookgerei. (Sóms nuttigen boeren er een alcoholische versnapering, waarna ze in slaap vallen – droom-momenten voor boer en vogels.)
Zodra de rijst enkele centimeters boven de grond uitkomt en ze de veldjes met een heldergroene zweem kleurt, worden ze ‘langzaam’ weer onder water gezet – langzaam om te voorkomen dat de rijst koude voetjes krijgt en afsterft. (Water op rijstvelden voelt altijd tamelijk warm aan.)
Na het zaaien of planten volgt voor de boeren een relatief rustige tijd, maar… tot aan de oogst blijft oppassen geboden – onder andere voor nóg meer vraatzucht. Verschillende insecten kunnen schade veroorzaken, en… bijvoorbeeld ratten houden van de jonge rijst.
Muggen-Alert…
Ik schreef al vaker over muggen-ellende tijdens de moesson – wil nu nog wat toevoegen, op gevaar af dat het gaat vervelen.
Ik had laatst een
keelontsteking die niet vanzelf wegging – ging naar de dorpskliniek en kreeg
een antibioticakuur – (niks voor mij). Bij de kliniek vonden ze me ‘dom’ omdat
ik pas kwam na een paar dagen keelpijn – Sa riep ook steeds: ‘ga nou naar de
dokter’! In deze tijd worden namelijk veel mensen ziek van de muggenbeten. Elk
jaar komen vele in het ziekenhuis en elk jaar zijn er slachtoffers*. In de
kliniek werd ik daarom Alert op vlekjes en bultjes gescreend.
(In de buitengebieden komen gemeentewerkers gratis huis-en-tuin
uitroken – voor kenners: ze gebruiken een Pulsfog.)
* Veel westerlingen denken dat in de tropen alleen de malariamug gevaarlijk kan zijn – intussen weet ik dat veel soorten je ernstig ziek kunnen maken. Ik word regelmatig gestoken en voel dat het me uitput of in ieder geval aan m’n weerstand knaagt. Wil hier aan toevoegen dat westerse reisorganisaties en artsen mijns inziens te luchtig doen over de gevaren – ik hoor er althans weinig over.
Mini-Bijters…
Er zijn nog andere insecten die ons tijdens de moesson lastigvallen. Zo is er een mini-vliegje wat het op ogen voorzien heeft. Het bijt erg irritant in je ooghoeken en dat kan leiden tot nare ontstekingen. Daarom dragen wij nu een soort Nikab als we op het land werken. Grappig om te zien: boeddhistische boeren mohammedaans ingepakt.
Dorpskliniek…
… waarover ik schreef is een soort huisartsenpost van de overheid. De bezetting bestaat uit een arts en verpleegkundige plus enkele assistenten, én… een (Thaise-) massagetherapeut. Behandelingen, medicijnen en verbandmiddelen zijn er bijna gratis. We kunnen er terecht met kleine aandoeningen en onder andere dagelijks wonden laten verzorgen – bijvoorbeeld na lichte ingrepen in een ziekenhuis.
Ik moest helaas al meerdere keren gebruik maken van deze Thaise super-service. Zulke zorg is in de tropen natuurlijk levensbelangrijk. Je kunt je wel voorstellen dat slechte wondverzorging in dit klimaat tot vervelende complicaties kan leiden .
Einde Blog nr. 32 – er was meer schrijfstof, onder andere over een ‘Slangincidentje’, maar Vol=Vol – nr. 33 volgt spoedig. Voor nu: Bedankt voor het lezen en…
Hartelijke groeten,
Luc
PS – Fijne Vakantie aan degenen die dat (gaan) vieren..!!!
Reageren..?
– Stuur mij een
Email: »
Luc@lucaalbrecht.nl…
– Overige opties – zie: »
Contact…
– Zie ook: » Disclaimer-
Privacy…
