Het verhaal…
… over wondertjes en cadeaus…
In de vorige Blog stond dat onze huisbaas en z’n vouw beloofden ons te helpen zodat we in Mae Ann kunnen blijven wonen – (zij fungeren ook als plaatselijke makelaar, hier Neiña genoemd). Ze maakten hun belofte waar..!
Toch ervoer ik ook een boel wondertjes… bijvoorbeeld:
Wondertje 1: Het is echt mijn droomplek! – ik wandel er regelmatig en zit dan een poosje stil aan de rand van het land en vaak dacht ik: ‘… als dit eens onze plek kon worden’. Ik dacht echter dat het niet te koop kwam of onbetaalbaar zou zijn.
– 2: Nu bleek het juist erg goedkoop! – ongeveer de helft van vergelijkbaar aanbod. Het ligt een beetje achteraf* -voor mij juist ideaal- er is geen water en elektra en een stuk weg is onverhard (ca. 500 m).
* onze naaste buren wonen op 500 m achter een heuvel.
– 3: In de voorbije 3 jaar zagen we ontelbaar veel stukken land. Telkens moest ik “1 nachtje slapen” voordat ik eventueel verder wilde. Dit keer wist ik het meteen 100% zeker en heb erna geen moment meer getwijfeld. (Nu twijfelde Sa: “of ik misschien ‘de weg kwijt’ was..?”)
– 4: Wonder dat ik als ‘buitenlander’ in aanmerking kwam – meestal wordt land hier ‘in stilte’ aan bewoners van het dorp of de streek verkocht. Volgens mij probeert men vreemde inmenging te voorkomen. Ook wil men graag het oorspronkelijke en stille karakter behouden – een ingewijde: “wij willen mensen die van Mae Ann houden zoals het is, en die hier echt komen wonen en bijdragen aan de gemeenschap”.
Noot: ik zie hierin ook acceptatie – 3 jaar aanpassing en geduld werd nu ‘beloond’.
– 5: Toen we hadden betaald zei onze huisbaas; “nu kunnen we snel en goedkoop de weg en voorzieningen aanleggen, we delen gewoon de kosten” – zij bezitten land bij het onze en kennen de andere buren.
– 6: Door vertraging van de overdracht kregen wij tijd om de zaak juridisch goed voor te bereiden. Aanvankelijk was daarvoor geen tijd omdat we snel moesten afhandelen.
Legal cadeau…
Juridisch verliep het ook wonderlijk.
In Thailand kan een buitenlander geen land bezitten – kan worden zeker gesteld met goeie contracten en registraties. We zochten daarom een goeie, betrouwbare jurist (schaars in Thailand). Via, via kregen we er één aangeraden, een mevrouw. Die wilde echter niet meteen haar prijs noemen en vertraagde de voorbereiding, ze wist dat we snel moesten zijn.
Op zeker moment was mijn geduld op en ik vroeg Sa om haar achterneef te bellen – jurist bij een bank in Bangkok. Hij hielp ons al vaker fantastisch maar wilde daar nooit iets voor hebben, daarom durfde ik hem nu niet te vragen. Hij was boos dat we niet eerder hadden gebeld en… blij dat ie mij weer eens kon spreken – (hij spreekt weinig Engels en vind het fijn om met mij te kunnen oefenen). We stuurden hem de gegevens en hij zei: “stop maar met de juriste, dat wordt veel te ingewikkeld en duur – wij doen het gewoon voor jullie: ‘service van de Bank’!”
Noot: de juriste gaf op het laatste moment haar prijs: ruim 2 x wat een Thai zou moeten betalen! (Men zegt hier: “als het voor een buitenlander is, schrijven ze met een kam”.)
Vlot & Vlekkeloos…
Woensdagavond was het 1e telefoontje met Sa ’s neef en donderdagavond kwam een jonge jurist van de bank op bezoek – een talentvolle 30-er uit een bankkantoor 150 km bij ons vandaan. We bespraken onze situatie en wensen – hij overnachtte daarna in één van de vakantiehuisjes naast ons (wát een luxe!). Vrijdagochtend bezochten we het Land-office (kadaster) om zaken te controleren, daarna gingen we samen met de eigenaresse naar het land – (een 73-jarige weduwe). We controleerden de grenzen en de jurist maakte foto’s. Daarna vertrok hij naar huis. Thuis maakte hij concept contracten die een ander banktalent voor mij in het Engels vertaalde.
Maandagmorgen waren de definitieve contracten klaar, in Thais en Engels. Die avond kwam de jurist weer – dinsdagmorgen (16 december) was de overdracht en hij begeleide het hele proces:
– contracten tekenen met de verkopers
– naar de bank om af te rekenen (handje contantje)
– naar het Land-office voor de officiële overschrijving
– naar het ‘dorpshoofd’ [Pu Yai Baan] voor de lokale overdracht (land met ‘gebruiksrecht’) – dit laatste krijgt binnenkort een vervolg, o.a. omdat het ‘forest department’ zaken moet controleren*.
Zonder de jurist was alles niet zo vlot en vlekkeloos verlopen, hier is immers geen notariaat en… soms wordt er gesjoemeld.
* Land met ‘gebruiksrecht’ is van de staat – hier zegt men “van de Koning”. Het is meestal natuur-gebied wat nog niet officieel in kaart is gebracht. Vroeger werden delen van zulke gebieden aan families in bruikleen gegeven voor eigen agrarisch gebruik. Dit ‘gebruiksrecht’ werd geregeld en bijgehouden door het dorpshoofd. Tegenwoordig is het ook geregistreerd op het ‘gemeentehuis’ én bij het ‘forest-department’. Na overdracht van ‘ebruiksrecht worden grenzen en beschermde bomen opnieuw gecontroleert en geregistreerd.
Het forest-department heeft een eigen ‘forest-politie’, die controleert tegen illegale boom-kap en drugsteelt. Ook controleren zij regelmatig op het juiste (agrarische) gebruik van het land. Het nieuwe bewind heeft al veel illegale bouwsels laten slopen, waaronder luxe villa’s en complete resorts.
Trouwens, de forest-police patrouilleert met automatische schietijzers en zij aarzelen niet… (ik hoor nooit iets over ‘kamervragen’… ahum).
Tot zover dit (Kerst)verhaal vol wondertjes… wijzelf zijn benieuwd hoe het in 2015 verder gaat…
